S empre desconfiei dos que idealizan os animais e o amor incondicional que lles achegan. Non polo mérito de quen quere sen condicións, senón polo alto que esas persoas lle poñen o listón aos seus conxéneres. O que quero dicir é que, se só te aguanta o teu can, igual o problema é teu e non do resto da humanidade.
Non teño moi claro se as mascotas nos queren porque ao final do día lles poñemos un cacharro cheo de penso diante da boca ou porque realmente crean un vínculo afectivo real que non está baseado na satisfacción das súas necesidades máis básicas. Gustaríame saber se a miña gata me bota de menos porque quere a miña compañía ou porque agarda que lle poña auga fresca no bebedoiro, pero tampouco teño moi claro se esa amiga me quere porque me apreza como persoa ou porque lle sirvo de vertedoiro emocional onde aliviarse nos días duros. Como se detectan os motivos da amizade de verdade, a que se escribe con maiúsculas?
Queremos aos cans porque nos soportan cando xa ninguén o fai
Fágome estas preguntas dende a noite electoral, na que unha das mascotas familiares coa que fun medrando durante algo máis dunha década pasou a mellor vida deixando un baleiro enorme. Literal e figuradamente, porque o Golfo, o can do que vos falo, pesaba preto de 80 quilos. Adoitaba pasar o día deitado nun recuncho da eira, primeiro ao sol, logo á sombra, e apenas movía unha orella cando chamabas por el. Iso sí, respondía movendo o rabo e erguéndose á toda présa ante a pregunta: ‘imos de paseo?’. Non era un can dócil cos de fóra e nalgunha ocasión mesmo atacou a cans de veciños. O día que chegou á nosa casa pasou a noite no eido porque era tan desconfiado que se negaba a atravesar o portal do garaxe para entrar na casa.
Agora o Golfo era un máis da familia, ata consentiu que o meu irmán pequeno montase a cabalo seu cando aínda era un neno. Era quen de calmar a furia de calquera erguendo a vista, mirando de esguello dende a súa postura cómoda, estarricado no chan e con xesto de lacazán. Erguía lentamente unha pata e colocábaa contra a túa perna para pedirche que te botaras canda el e o aloumiñases un chisco. Daba igual que tiveses un bo día ou que levases cara de ferreiro, o Golfo sempre estaba deitado debaixo de calquera árbore para mirarte cun xesto como querendo dicir: «Bueno carallo bueno, non será para tanto». Hai quen di que hai cans aos que só lles falta falar, pero eu nin sequera botaba iso en falta. O mellor que teñen son os silencios de cando non queres escoitar a ninguén.
O Golfo morreu do mesmo xeito que viviu: deitado. Nin sequera fixo ruído, nin se queixou, nin se lamentou. A súa despedida na casa foi todo un drama e nestes días témonos sorprendido os uns aos outros chorando ao noso can como se dunha persoa se tratase. Mesmo me sentín algo ridícula recibindo pésames eu, que me criei na aldea, onde a relación cos animais, aínda sendo respectuosa cos seus dereitos, non ten nada que ver coa humanización das mascotas que se produce nas cidades. No rural estamos máis expostos á beleza da natureza, pero tamén á súa crueldade. Aínda así, o Golfo era un máis da familia.
Eu, que trato de comprender ás persoas e procuro que elas me entendan a min, teño que recoñecer que me sinto un pouco orfa dende que o Golfo non está. Porque non sei se o seu amor era incondicional, pero si que é insubstituíble. Ninguén me soporta tan ben coma el. Quizáis as nosas mascotas nos queiran polo penso, pero nós non somos mellores. Querémolos porque nos aguantan cando xa ninguén o fai.
