Todo o mundo ten talento. Para un deporte, para tocar un instrumento, para cantar, para escribir, para actuar nun escenario, para ensinar, para dar discursos, para narrar partidos de balonmán e para contar chistes. Para a petanca. Talento para papar tartas. Que mérito de bandullo. Talento para programar, para cociñar, para poñer os ladrillos. Talento para o cálculo, para a ciencia, para gañar apostas, como o meu amigo Oscarloco, para beber e non ter resaca e para cagar e non precisar papel de váter.
Eu tamén teño talento, non vaiades pensar. Movo as orellas. E ninguén o fai coma min. Son quen de movelas as dúas a un tempo, de mover cada unha soa deixando inmóbil a outra e de movelas por separado, como se fosen dúas pingas de auga que caen ao chan alternativamente desde dúas polas dunha mesma árbore nun día de chuvia. Aínda non as puxen a facer pesas. Cando o faga, cambio a forza das correntes do Golfo.
O de mover as orellas é algo que tes ou que non tes, como a voz do tenor.
Moi triste que non se valore como debe, agora tería un loft na Michelena, unha casa en Beluso tan preto do mar como o permita a lei, outra de madeira no medio da montaña, un iate ou dous, e viviría no Hemisferio Sur de novembro a marzo e no Hemisferio Norte o resto do ano. Contrataría a Jordi o de MasterChef para que comese todo o lixo que eu lle cociñase. Asalariar un dietista e un adestrador persoal, que pracer!. Veñan mamarse e tomar as copas que non se bebe comigo o meu colega Marcos Pontevedra, que sempre me deixa tirado.
Pero, sen dúbida, o meu lugar natural é o Trono de Mujeres y Hombres y Viceversa, para liarme ata fartarme con todas esas mulleres atractivas de vida azarosa que desfilan polo plató coa fin de facerse ricas e famosas. Despois desprezaría a todas e cada unha delas por incapaces de escribir unha frase sen faltas de ortografía. Demasiado tempo investido en senos e moi pouco en cosenos, nenas.
E despois de fracasar tristemente no amor, despediríame do programa entre bágoas de crocodilo, nunha gran final coas tres pretendentas menos lúcidas, co único obxectivo de ver os seus rostros decepcionados pola fuxida da fama. Algunha habería que seguramente choraría a miña dramática ausencia ao día seguinte sentada no trono que o programa lle ofrecese, que non se queixen.
E logo que? Pois a buscar unha amiga á que lle fose a festa para emparellarnos falsamente e montar un bo circo na Isla de las Tentaciones. Como me gusta ese programa no que grandes cerebros deste país, honestos, leais, intelixentes e, sobre todo, enteiramente cuerdos, expoñen a súa integridade como o fixo Judas Iscariote ante o voso señor Jesucristo.
O de mover as orellas é algo que tes ou que non tes, como a voz do tenor
Non podo deixar de ler os titulares, ‘O altamente infiel multimillonario que move as orellas desata a tolería na illa’. E ao saír, ata me entrevistaría a miña colega Belén López, coa que disertaría sobre Shopenhauer no meu club de backgammon.
E despois recibiríame Isabel Díaz Ayuso, mito político e erótico de non menos de dez millons de españois e raíña de España, creo. E eu diríalle «non me mires aos ollos, mírame ás orellas, Isabel».
Que pracer poder ser un borralleiro machista, engreído e perverso máis odiado ca Cristiano ‘metienenenvidiaporquesoy guapo,Gicoybueno’ Ronaldo!
E entón volvo ser a persoa intrascendente que son, escribindo comentarios de opinión obscenos xa de volta no Diario de Pontevedra e sabedor de que o meu único talento neste mundo só dá para que flipen os nenos pequenos.
