Opinión

Aperta de lembranzas / A necroloxía

Aperta de lembranzas

Espertei entre suores fríos nunha cama descoñecida. O cuarto era moi bonito: paredes azul claro e cortinas brancas entrepechas, que deixaban pasar un chisco de luz— Dábame xusto na cara, e estou segura de que fora iso o que me sacara do meu soño… Un soño fermoso. Lembro que estaba cunhas persoas que semellaban felices. Semellaban, porque os meus ollos xa van vellos e saben distinguir cando alguén é feliz ou tan só aparenta selo. Esa xente tiña sombras de tristura no rostro, e bágoas invisibles mollaban as súas meixelas. Tentaban sorrir e falaban comigo coma se me coñecesen de toda a vida. Collinlles cariño, pero tiñan que marchar. Eu rogueilles que quedaran, pero eles xa marcharan. Berreilles para que esperaran por min, que me levaran con eles, pero eles xa marcharan. Quería chamalos polo seu nome, pero non o lembraba, e eles xa marcharan. Mentres tento recordar este soño agridoce, que parece real pero á vez imposible, unha moza cun traxe branco e unha folla na man entra no meu cuarto: "Señora Salgueiro, ten visita". Non había ninguén máis naquel cuarto, polo que debeu confundirse de porta. De todos modos, non dixen ren. Abriu a porta, e alí estaban as persoas do meu soño: as mesmas caras, aquela sensación de profunda tristura baixo algún sorriso. Un neno achegouse a min berrando "Avoa!". Antes de que seus pais o puidesen agarrar, o neno xa estaba sobre min, sen intención ningunha de soltarse. Aperteino con forza, pois aínda que seguía sen saber quen era, algo no meu ser díxome que aquel neno significou algo para min. Pode que non nesta vida. Pode que tan só fose nun soño. Pero ese neno necesitábame, e aínda que eu non o soubese, máis o necesitaba eu a el.

Ana Méndez Gesteiro

IES do Castro [Vigo]

A necrolóxica

Domingo pola mañá, chovía coma se levase cen anos sen facelo. A miña nai mais eu camiñabamos ás présas polas estreitas rúas da cidade vella, escapando da chuvia.

O ceo gris, a chuvia e as estreitas rúas dábanlle a este domingo unha tristura profunda.

Ao chegar á rúa que remataba no antigo Teatro do Solpor, sorprendeunos que non se atopase ninguén no soportal que cubría a antiga e oxidada porta da entrada.

Nos meus recordos, todos os domingos da miña vida fixen ese camiño coa miña nai, e hoxe, cos meus doce anos acabados de cumprir, notei un frío desagradábel que me percorría o corpo. Comezamos a ir máis lixeiras baixo os nosos paraugas, e notei que o pé dereito empezaba a mollarse tras pisar varios charcos.

Faltábannos uns cincuenta pasos cando nos demos conta de que había un papel na porta.

Sorprendeunos nese intre debido a ese frío que me inundaba o corpo, deume un calafrío que me fixo presaxiar malas novas. Mirei a cara da miña nai e decateime de que o seu rostro tamén amosaba preocupación polas novas que nos contaría aquel anaco de papel.

Seguro que as dúas pensamos no director do teatro, Xaime.

Xaime tiña uns corenta e cinco anos, mais a súa saúde nestes derradeiros anos era delicada.

Quedábannos uns dez pasos por chegar e comprendemos que o papel era unha necrolóxica. Detivémonos de súpeto, mirei a miña nai, e vin que unha bágoa caía polo seu rostro. Hai un ano a miña nai contoume que Xaime fora o seu primeiro amor, dende entón souben que aínda estaba namorada del.

Chegamos á beira da porta e as dúas lemos en silencio a necrolóxica:

"Este Teatro fi nou o día de onte debido á especulación inmobiliaria que afoga a nosa querida cidade vella".

Iria Rodríguez González

IES Politécnico de Vigo [Vigo]

Comentarios