O caso que non foi ningún caso
No ano 1983 en San Josiño vivía un home chamado Perico. Perico era moi discreto, tanto que ninguén sabía o seu apelido. De feito, no seu DNI só puña Perico. A Perico víñalle ben ser discreto, xa que el traballaba como espía do FBI.
Un día, precisamente no traballo, o seu xefe reclamouno. Díxolle que lera no periódico que unha mafia chinesa se infiltrara en San Josiño. A mafia vendía bagatelas de segunda man, facéndolles crer aos compradores que eran reliquias valoradas en millóns de dólares, polo que cobraban unha fortuna, que escondían e logo enviaban a unha sociedade secreta de Vietnam mediante unha pomba.
Cunha máscara de silicona, Perico infiltrouse na sede da mafia, que resultou ser un simple bazar chinés. Todo transcorreu fácil durante as primeiras horas. Iso si, no bazar tiñan moito traballo, tanto que ata comían alí. Precisamente, cando chegou a hora da cea, ás 21:15 h, Perico meteuse nunha lea. Había arroz para cear e Perico usou un garfo, mentres os chineses comían con paíños. Isto levantou as sospeitas dos chineses e un deles arrincoulle a máscara. Perico tivo que saír á carreira, mentres os chineses lle lanzaban pelapatacas, abrecartas eléctricos, bonecos de Bob Esponxa e outras bagatelas.
Perico saíu vivo do bazar, pero nada máis saír á rúa, un camión atropelouno. Non morreu, pero foi para o hospital durante nove meses. Neses nove meses Perico recibiu multitude de visitas, entre elas a do seu xefe, quen lle confesou algo impensable: o periódico onde lera a noticia era o que tiña na cheminea da súa casa e tiña máis de 30 anos. E pola reacción de Perico deducimos que lle gustaría sabelo antes.
Jaime Blanco Fernández
CEIP Sabarís [Baiona]
Pinga de auga
Encántame observar a choiva dende a miña fiestra. Ver como as pingas se desvanecen polos meus cristais. Ás veces soño que son unha pinga de choiva. Mentres caio do ceo podo ver toda a cidade dende un plano elevado. Observo a xente que pasa pola rúa cos seus chuvasqueiros e paraugas. Síntome poderosa, ollo cada persoa pola súa fiestra e intento imaxinarme a historia da súa vida. Que cousas fan que poidan seguir loitando cada día, seguir remando a contracorrente. De súpeto, cae no mar e faise parte desa inmensidade. Pode ver todos os seus segredos máis íntimos; cada un dos seus recunchos, todos os seus habitantes mariños, dende os máis pequenos ata os máis grandes xamais vistos na historia da humanidade. Pero canto máis me interno, todo é máis escuro e, de pronto, esperto. Entón teño que volver á rutina. Primeiro vou ao instituto, onde todo o mundo se ri de min por non seguir as modas. Alí pásoo fatal, xa que ninguén quere estar comigo, sen apenas coñecerme. Síntome soa e marxinada, co único consolo de volver á casa, onde as cousas non son moito mellores. Só fago os deberes, estudo e pouco máis. Pasan as horas, pasan os minutos, pasan os segundos e eu sigo no meu cuarto pensando en que quero desvanecerme coma as pingas de choiva.
Helena Blanco Pumar
CEIP Balaídos [Vigo]
