Opinión

Elos / A praia dos cristais

Elos

6.30. O espertador soaba sempre a esa hora, todos os días do ano sen excepcións. O almorzo, media hora máis tarde. Ata o mediodía adoitaba ocuparse no xardín, ou se cadra limpando e dobrando roupa. Antes do xantar sentábase nas bancadas do parque para ver o partido de baloncesto que alí xogabamos todos os días.

Ás 14.00, o xantar. Facía a dixestión acudindo a unhas reunións relixiosas, soamente para facer da quenda de palabra un arma disciplinaria da que dotarse. Pasaba o resto da tarde metido no seu pequeno dormitorio, escribindo reflexións nun caderno. A cea, ás 21:30.

Entre toda esta deprimente rutina, sobrevivía o intre no que lle lía un conto a Xacobiño antes de deitarse. Ás veces incluso xogaban ás agachadas, cando ao conto non lle quedaban máis páxinas, e o pequecho sempre gañaba. Iso era o que lle facía erguerse cada mañá. Pechaba os ollos ás 23:00.

E volta a empezar.

A disciplina era a única solución que parecera salvar a Canedo daquel ser que lle bisbaba, magnificando os seus erros, cravándolle o arrepentimento, entolecendo ata a pouca cordura que conservara alá no fondo do siso.

Soamente unha vez á semana rachaba os seus hábitos para conversar coa psicóloga:
–Si, a verdade é que noto melloría, e todo grazas ao meu Xacobiño.
–Canedo... Recordas que o teu fillo xa non está, verdade?

Jaime Estévez Moreira
IES Primeiro de marzo [Baiona]

A praia dos cristais

Había unha vez, nun país fermoso e moi, moi afastado, unha vila mariñeira na que vivía un pícaro que sentía unha forte paixón polo mar e polo oficio do seu avó: soprador de vidro. O rapaz adoitaba pasar longas horas en soidade, brincando entre as rochas dos cantís que había preto da aldea.

Cando os outros nenos reclamaban a súa presenza para xogar, el negábase e acudía, cada serán, ao mesmo lugar onde, ás agachadas, observaba pacientemente o ir e vir das ondas, esperando –con ilusión– albiscar unha serea.

Un día de verán, no luscofusco, e mentres unha airexa fresca peiteaba os campos de centeo, o neno viu recompensada a súa espera. El non daba creto ao que vía, pero cando a serea falou, deixou de dubidar; era xusto como sempre a imaxinara: un torso esvelto, de muller nova, semicuberto por un chaleco de cunchas mariñas e na cabeza unha longa e marabillosa cabeleira dourada. A cola –distinta á de todos os peixes que o neno coñecía– era longa e espigada, recuberta dunha pel verdosa e limpa.

Despois dunha longa conversa, o neno prometeulle á serea levarlle cada día un agasallo e, así, acudía cada día ás rochas con preciosos traballos de vidro, elaborados polo seu avó primeiro e por el mesmo despois. A serea case nunca aparecía e o mozo guindaba os obxectos con forza, que caían entre as ondas dende o alto dos acantilados.

Ninguén sabe cantos anos hai que ocorreu isto, nin sequera que foi daquel namorado das sereas e do mar. Pero é proba viva desta lenda a existencia dunha praia fermosa, construída polo paso do tempo e a forza das ondas, que depositaron entre a area os anacos dos agasallos esnaquizados contra os penedos dos cantís onde, un día, un cativo falou cunha serea.

Lorenzo Lorenzo Costas
EDAPU Nelson Mandela [A Lama]

Comentarios