OS MEUS pais nunca viñeron verme xogar. Nunca llelo agradecerei o suficiente. O meu nome só o berraban os meus compañeiros, os rapaces doutras categorías que non tiñan outra cousa mellor que facer que ir ao pavillón do colexio Padín Truiteiro a presenciar un partido de xuvenís e, sobre todo, o adestrador, que me dicía que tiña que tirar sempre, ata que tiraba e fallaba, que entón me deportaba ao banco mentres me mandaba un discurso de que eu estaba alí exclusivamente para defender.
Os pais dos meus compañeiros de equipo acudían tranquilamente a ver xogar aos seus fillos. Algúns os deixaban alí e marchaban dar unha volta. En xeral, recoñecían a figura de autoridade dos adestradores, admitían a súa ignorancia sobre os vericuetos do xogo ou eran simplemente conscientes de que os nenos ían alí a divertirse e nada máis. Estaban moi ben educados os pais daqueles meus compañeiros, si señor.
Aínda quedan nenos capaces de educar ben aos seus pais
Daquilo pasaron xa 25 anos. Un cuarto de século. E as cousas cambiaron. Coma sempre, para peor. Antes de onte en Pontevedra uns pais acabaron liándoa ben nun partido de fútbol de prebenxamíns. Empezaron a pegarse por unha estupidez, como se para pegarse fixese falta un bo motivo.
No asunto dos pais e nais que acoden aos campos de fútbol a facer o ridículo poderían darse ducias de causas, algúns tópicos e outras motivacións reais de por que habitualmente acaba pasando o que pasa: cren saber máis que os adestradores e adícanse a darlles instrucións aos nenos por enriba deles, queren saciar os seus soños frustrados de futbolista profesional a través do seu fillo, no que recoñecen á rencarnación de Maradona, non miden o amor aos seus pequenos e enfádanse moito ante as inxustizas que padecen vítimas das arbitraxes, da violencia do rival ou da ignorancia do adestrador, odian ao equipo contrario no que xogou seu fillo e ao que expulsaron inxustamente, odian a aquel outro equipo porque os que o compoñen se cren moi bos ou porque son dunha aldea e son uns montunos... Así, ata non acabar. Detrás de todo está unha única verdade: a súa absoluta mala educación.
Os proxenitores son incapaces de ver que os fillos só queren pasalo ben, coñecer a outros rapaces, facer deporte, gañar ou mellorar para gañar no futuro. E o último que pretenden é escoitar diferentes voces de mando que os confundan, ou insultos desde as bancadas ou ver pelexas dos seus vellos cos do equipo rival.
O caso é que aquilo que parecía reducirse ao balompé chegou agora a outras disciplinas nas que as motivacións seguen a ser as mesmas: a rivalidade malsá, o rancor, o crer saber de máis. A mala educación provoca escenas como as que se ven ás veces no baloncesto de base local, con pais ou nais faltándolle ao respecto a xogadores e xogadoras do adversario, chegando ao insulto, facéndolles chorar. Ensinándolles leccións desde moi novos que nunca ninguén debería ter que aprender.
Contra ese tipo de escenas a mellor resposta é a que lle deu un rapaz a seu pai, non hai moito tempo, nun tranquilo partido de baloncesto local. Un xogador rival fíxolle falta antideportiva ao rapaz en cuestión e ao momento o pai da criatura saltou desde a bancada con xestos ostensibles e berros de ameaza ao infractor. Ao observar a escena, o fillo xirouse á bancada e reprobou ao vello, cargado de frustración. "Deixa de avergonzarme dunha vez. Xa che avisei de que se vas vir nese plan, é mellor que quedes na casa". Aínda nos queda a esperanza de que existen nenos capaces de educar ben aos seus pais.
