Blog | A lume maino

O graduado

Nenos na festa de graduación de Educación Infantil. GONZALO GARCÍA
photo_camera Nenos na festa de graduación de Educación Infantil. GONZALO GARCÍA

A maior dos meus nenos só ten nove anos, pero na miña casa xa fomos a catro cerimonias de gradación polo menos entre garderías e escolas infantís. Con birrete, diplomas e bágoas de nai orgullosa incluídas. Hai a quen lle parece unha moda importada un pouco absurda, quen o entende como unha festa máis para que os pais nos poñamos fachendosos e fagamos milleiros de fotos co móbil. "Ese é o meu fillo". Pero quen pensa que todo é paripé é porque non pode ver a emoción que abrolla detrás. Porque a noite anterior os cativos, os futuros graduados e graduadas, case non poden durmir. Elas e eles teñen marcado ese día no calendario, víveno como unha festa da que son os homenaxeados. Levan semanas ensaiando diante do espello unha canción con coreografía e todo, e todos lles din o maiores que son porque pasan a Primaria. Que non teñen moi claro que significa, ademais de que deixan de levar mandilón ou van ó patio dos maiores, pero que, sen dúbida é algo moi importante.

Para os que precisariamos máis de seis mans de cinco dedos para calcular os anos que temos, o cambio de curso e de ciclo pode semellar algo insignificante, un trámite seica. Pero para os que viven con auténtica relouco completar a primeira man ou inaugurar a segunda é toda unha xesta conseguida. Celebralo, dáme igual con gaitas que con birretes, cunha festa de fin de curso ou unha cerimonia de gradación ó estilo ianqui, que máis ten, é importante. É tamėn sorrirlles desde unha cadeira meniña e chiscarlles un ollo. E abrazalos porque son grandes.

Non pasa nada se enchemos o salón de actos de aplausos e bágoas

Non está de máis botar a vista atrás e contemplar alomenos nun vídeo de cinco minutos elaborado con mimo polas profes, como mudaron as súas cariñas desde que entraran por vez primeira en Infantil. Deter o tempo, se é que somos quen de facelo e frear o ritmo para decatarnos cun río de recordos polas meixelas de que mentres bulen os días e as estacións, do Samaín ao Nadal, do Entroido a San Xoán, entre as nosas xornadas de traballo, preocupacións e axendas ateigadas, os nenos van cumprindo etapas e absorbendo canto hai arredor deles. Un día te sorprenden dez centímetros máis arriba, falando da fauna antártica e a amazónica, outro debuxando petróglifos e o terceiro recitando os ósos do esqueleto Felipe, un por un. De súpeto aprenden a pronunciar ben o erre, ou que amizade é amistad en galego, empezan a sumar e a engarzar letras e descubren que os contos cobran vida se es quen de xuntar as palabras. Len. Contan. Preocúpanse polas tartarugas que nadan nun mar de plástico. Van crecendo, converténdose en persoíñas cos seus gustos, as súas propias teimas e preocupacións. E albiscas un pequeno avance de quen serán no futuro.

Así que non. Non pasa nada se enchemos o salón de actos de aplausos e bágoas. Non pasa nada se profesorado e familias compartimos un día de celebración con eles e elas. Non pasa nada se lles dicimos ás profes, grazas, por deixar a pel e o corazón na aula, porque poño nas túas mans o máis prezado que teño, trátalo como un tesouriño que regar e acubillar e mo devolves máis grande e máis forte. Non só non pasa nada, senón que ter a oportunidade de compartir ese momento é importante.

Tal como está configurado o noso sistema educativo, en tres meses os nenos que hoxe rematan Infantil pasarán de ter as aulas repartidas por recunchos e actividades a unha morea de pupitres. Mudan os espazos, as rutinas e os métodos. Afeitos a investigar e xogar, entrarán nun lugar onde os coñecementos están parcelados en materias. Así que nada mellor que ir da man nese trance.

Ata entón, volveremos ter charlas intensas e reveladoras. Treparemos polas árbores e mergullarémonos no mar. Este verán, o meu pequeno graduado e máis eu exploraremos mundos novos, e levaremos canda nós o pouso que foi deixando a súa mestra na súa maneira de descubrir o mundo.

Comentarios