Apaisaxe deportiva de Pontevedra recuperou a Pablo Dapena. Despois de meses perseguido pola mala sorte, o triatleta pontevedrés parece albiscar a luz á fin do túnel. O deportista pontevedrés retornou aos adestramentos ao aire libre despois de atravesar un via crucis post-confinamento, debido a unha incómoda lesión no psoas.
En marzo, obrigado pola corentena, Dapena cambiou os parques de Pontevedra por unha cinta para correr que era bastante arcaica. "Non pasaba de 13 kilómetros por hora de velocidade máxima". Moi pouco para un corredor que alcanza picos por enriba dos 20 km/h e velocidades de cruceiro próximas aos 18 km/h en treitos de carreira de longa distancia.
"Empecei a poñerlle pendentes do 7 ao 9 por cento de desnivel para, polo menos, poder traballar a frecuencia cardíaca". O adestramento revelouse nefasto e cando o Estado abriu a porta e comezou o adestramento en exteriores, notou fortes molestias no psoas, músculo situado entre a cadeira e o abdome, que, entre outras cousas, encárgase da flexión da cadeira. "Non podía de levantar a perna. Empecei a decatarme de que algo non funcionaba ben".
O punto e á parte na súa volta á rutina chegou durante unha adestramento a nado en augas abertas. "Sentín un trallazo tremendo, que me impediu impulsarme".
Deixou de saír a correr e comezou a practicar natación cos pés atados e facer bicicleta unicamente. Dado que seguía sen mellorar, cinco semanas despois do comezo da dor, en xuño, realizou unha resonancia coa que lle detectaron unha rotura de fibras no psoas.
Hai 15 días, cando se cumpriron 16 semanas cos tenis de carreira fóra de circulación e tras cinco sen realizar ningún exercicio, retomou a práctica atlética. Paseniñamente vai mellorando a movilidade que perdeu por mor da doenza que padeceu e pola falta de actividade. "Teño que medir o esforzo. Estou contento porque podo saír a correr". Iso si, por agora non se marca prazos. "É unha cuestión de tempo. Isto vai pouco a pouco".
No seu regreso, despois do parón, unha das primeiras sensacións que tivo foi o excesiva axitación do seu corazón. "O pulso ía moito máis rápido do normal cando corría a velocidades moi baixas. E muscularmente, cada vez que saía nos primeiros días, acababa roto, por falta de hábito da distancia e o impacto".
Dadas as circunstancias, baixou o telón para o 2020. Recibiu unha invitación para participar en Daytona, Estados Unidos, nunha proba cun importante premio económico, "o mellor é non forzar e non pensar en competir. Xa o rexeitei. Ademais, se imos alí, teríamos que pasar quince días en corentena". Dapena traballa xa no 2021, desexando coma poucos que remate 2020.
"Eu, que vivo ao aire libre todo o día, sentinme coma un páxaro enxaulado. Leveino fatal. Sempre tiña un ou dous días á semana moi negativos nos que me preguntaba por que nos estaba a pasar isto. Foi unha lección de vida. Pero noutra coma esta, non me pillan. Marcho á aldea", explica lembrando os escuros días de encerro. Non esquecerá aquilo, pero tampouco a ocasión na que se reabriron as portas para a práctica deportiva. "Xa esquecera o que era sentir o aire na cara. O primeiro día que saín en bici, á mañá cedo, estaba un día medio chuvioso a primeira hora da mañá e pensei ‘como botaba isto en falta!".
Agora verano correr polas Marismas, onde o terreo máis brando lle resulta máis propicio para facer tiradas longas, ou pode que por calquera das estradas da comarca rodando coa súa BMC. Facendo camiño cara a 2021, sen présa, pero sen pausa, traballando máis de seis horas ao día.