Opinión

Plástico sobado / Misión nocturna

Plástico sobado

Pa conduce coma un tolo. Ma e el pelexaron; non me acordo de por que. Pa baixa pola rúa e xira bruscamente na rotonda. O meu corpo sae disparado cara á porta. Pouco máis e matámonos, penso. Ma está pálida. Creo que ten medo.

Cando pa aparca o coche, ma baixa escopetada a comprar unhas cousas ao súper. Decido ir con ela. Pa esperaranos sentado diante do volante. Esbózolle un sorriso antes de saír á rúa. El nin me mira.

Pan, polo, unhas Coca-Colas, papel hixiénico e tampóns, que non sei o que son. Esa é a lista da compra. Pagamos na caixa. Ma leva dúas bolsas e eu levo o papel hixiénico polo escave azul.

Cando saímos á rúa, buscamos o coche de pa. E buscamos, e buscamos; pero xa non está. Por que xa non está? Ma ponse pálida e chama por el, a man tremendo cando achega o móbil á orella. Pa colle e colga. Por que colga?

Entón ma bota a camiñar cara ao súper. Vou con ela e axúdoa a deixar o polo no sitio onde o collemos. Ma dime que non podemos levar conxelados se volvemos a pé, porque vivimos bastante lonxe e pódense estragar. Dimo con bágoas nos ollos.

Por que temos que volver camiñando? Por que chora?, pregúntome.

E, de súpeto, síntome moi triste, coma cando alguén se mete co meu nariz. Como ma. Bótome a chorar. Ela dáme a man e apértaa con forza.

Ese día, o polo queda no súper, na súa bandexa branca, protexido polo plástico sobado. Paréceme que é a agresión en si. Quen fose que o comprou quedou coas probas do delito. Espero que el puidese facer xustiza. Nese entón, eu non podía.

Pero, mamá, papá, agora xa sei o que é un tampón.

Rebeca Estévez Casales
IES Politécnico de Vigo

Misión nocturna

Acordo suando e decátome de que algo non vai ben. O espertador atrasou e a misión desa noite era a primeira da miña carreira. Desfágome da manta, collo o meu saco e saio ao frío da noite. Aínda non sei como chegarei ao lugar de encontro a tempo.

A ruta máis rápida é a do bosque e, a pesar dos riscos, decido arriscarme.

O sol está a piques de saír e preciso realizar o meu traballo na escuridade. Vou saltando dunha árbore á outra, ás presas. Cando chego á base do edificio decátome da realidade: subir até o andar dez gabeando pola fachada non ha ser doado. Preciso pórme mans á obra xa. E iso fago: andar 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 e pum! Esvaro varios metros, mais consigo determe antes de estrelarme contra o chan. Para colmo, pasa un coche pola rúa e ninguén pode verme aquí.

Poría en perigo o noso segredo. Sen pensalo dúas veces, abro a fiestra do andar tres e introdúzome dentro, agochado e sen respirar. Cando xa non hai perigo fóra, saio e comezo a subir de novo. Os meus brazos tremen de medo e de frío.

Por fin chego ao piso dez. Recollo a corda, métome dentro e camiño moi amodiño, sen facer ruído, até o cuarto máis pequeno da casa. Sei exactamente o que vou atopar alí, teño os planos e as instrucións do que debo facer: aproxímome á cama, agatuño por ela e detéñome a contemplar a doce expresión do meniño que alí dorme. Recollo o dente de leite que lle caera esa mañá e métoo dentro da bolsa. A cambio, déixolle o crebacabezas de cores que tanto desexaba.

Chámome Pérez, ratiño Pérez, e a partir de agora este será o meu traballo. 

Lydia Lorenzo Cisneros 
IES Alexandre Bóveda [Vigo]

Comentarios