Blog | A lume maino

Un mundo con nenos

Nenos nun parque infantil de Pontevedra. ADP
photo_camera Nenos nun parque infantil de Pontevedra. ADP

O PEOR do problema demográfico non son as estatísticas que ano a ano van debuxando a sangría poboacional cunha liña recta descendente e sen freo. O peor non é contar cantos pobos van quedando baleiros ou habitados por un ou dous ancianos, nin que saibamos que somos o segundo país máis envellecido de todo o mundo e non fagamos absolutamente nada por remedialo. O peor tampouco é volver á cidade na que naciches e ver os corredores do super unha ringleira de cabeleiras brancas, nos bancos das beirarrúas grupiños de avós de palique, que miran con saudade cando pasas con tres, catro ou cinco nenos.

O peor é o silencio. O silencio dunha rúa sen vida ás catro da tarde nun día de Nadal. Ou dunha escaleira nunha comunidade de veciños onde anos atrás se escoitaba o balbordo dos cativos detrás de todas as portas. O silencio dos pobos que van soterrando os seus últimos folgos, das aldeas que se van despoxando de vida. Ou dunha aula con poucos cativos. O peor é a soidade desa veciña do primeiro que cada vez que te ve se emociona e te di que ogallá o edificio estivera outra vez cheo de cativos, porque non soporta ese silencio. "Cantade, nenos", dille ós meus ó saudala no portal. "Cantade ben alto e xogade, a min dáme a vida escoitar aos nenos polo patio de luces", engade.

"Son a sal da vida". Repetiu onte. "Eu adóroos". E logo empeza a contar que a súa filla non ten fillos, que a ver si agora que parece que a crise marchou, se anima. Ou non porque traballan noutra cidade e non teñen a ninguén que os axude e os seus horarios son moi malos e os soldos baixos e o aluguer alto e..

Así que hoxe decidín o que lle vou pedir ó novo ano: nenos, nenas.

Nenas que enchan os pobos de ruído, de risos e cancións. Que gabeen polas árbores e bulan polas corredoiras, que ateiguen os parques e as rúas e nos volvan tolos.

Nenos con nais libres e independentes, que non teñen que elixir porque poden compaxinar todas as facetas da súa vida.

Nenas felices con pais que concilian. Nenos con nais e pais que comparten as reunións do cole, as citas do médico, as lavadoras e as saídas cos amigos.

Nenas de todas as cores para familias multiformes.

Nenos que moitas parellas quixeron pero que non puideron por mor da crise, da falta de esperanza, da ausencia de futuro.

Nenas que agardan ás portas de Europa, que xogan ao fútbol sen campo, que imaxinan a tele porque non a teñen, que improvisan aulas. Nenos que embarcan os seus soños nunha caixa de madeira e a deixan á deriva agardando albiscar a terra que devecen.

Nenos que fuxen da guerra, que procuran un lugar seguro e fértil onde medrar.

Nenas que volvan á vida a tantas aldeas abandonadas e nenos que enchan tamén as cidades que camiñan a ralentí, que van esmorecendo día a día.

Nenos que empezan a ler, que devecen por pintar, e nenos que queren ser superheroes e superheroínas para salvar o planeta. Nenos que queren tocar a guitarra ou a pandereita, e nenos que queren cantar, que queren ser científicas para atopar a cura de todas as enfermidades e pasteleiros para endozar os padais, que queren ser bombeiros rescatadores, e policías, e escritores, e pilotos para arrodear o mundo enteiro...

Nenos os que ensinar e cos que aprender. Netas e netos para tantos avós cos brazos cheos de ganas de agarimar, con tantos colos por dar e tanto que consentir. Con tanto amor por compartir.

Nenos para debuxar un horizonte máis lonxe, para dar folgos ao futuro, para ter un futuro.

Eu teño un agasallo na casa que non me chegou polo Nadal, porque xa o tiña de antes. Apareceu nunha madrugada de xuño calorosa e solleira. A miña avoa chamoulle quitapenas. Dis que é un cascabel. A miña ledicia. Capaz de sacarme unha gargallada no peor dos momentos. Hoxe fomos cantando pola rúa. Unha panxoliña, unha canción do disco de Migallas ou "mi cintura". Que máis ten. Tamén anoto as súas frases, gravo o seu sorriso, porque quero conservar a súas ocorrencias, e gardar a súa maxia para sempre. Xogamos a non pisar as raias pola beirarrúa, mudamos as letras das cancións, inventamos historias xuntas e contamos contos ás escuras. Cando quere algo non agarda, sae na súa procura . É bonita coma un alecrín ou unha primavera enteira que aluma os días máis escuros do inverno. E sempre está á miña beira. Os maiores do barrio no que nacín van debuxando sorrisos ao seu paso porque cando fala explícase para o mundo cos brazos en alto e os ollos espertos. A súa ledicia é tan contaxiosa, que é como un refuxio do mar, como a caloriña que sentes ó entrar en casa. Por todo iso hoxe, ás portas da Noitevella só desexo nenos e nenas que enchan de ruído as nosas cidades. Feliz ano.

Comentarios