Se o Goberno da Xunta dependese dun escano, o escrutinio do domingo na provincia de Pontevedra sería algo así como a final da Champions disputada a penaltis. Non era ese o escenario. Feijóo tiña a súa maioría amarrada desde primeira hora da noite, fóra con 42 ou con 41 escanos. A diferenza estaba no undécimo deputado do PP en Pontevedra, que podía pasar a ser
 |
| Noelia Otero, deputada polo PSOE |
Venceu Núñez Feijóo en a súa Pontevedra talismán, cun escano menos (10) que en 2016. Renovou e a súa maioría en Galicia, a cuarta da súa carreira, que iguálao co totem conservador Manuel Fraga. E hoxe é, máis que hai catro anos, o indiscutible primeiro barón do PP en España. Ocorre así cando máis afastado aparece o líder galego das teses oficiais de Pablo Casado tanto no seu estilo, como na súa política e as súas mensaxes.
 |
| Evolución de candidaturas na provincia de Pontevedra |
Gañou, e moito, Ana Pontón, que confirmou as enquisas máis optimistas. Hoxe é xa o mellor cartel electoral que o BNG tivo xamais e, dun sopro, elevou aos nacionalistas desde unha discreta cuarta posición parlamentaria á meritoria segunda praza, cun sorpasso ao PSOE que escocerá moito tempo. En Pontevedra partía con dous escanos e escalou ata os 6, deixando atrás a un partido socialista que controla tanto a Deputación como as grandes alcaldías de Vigo e Vilagarcía, os concellos do Val Miñor e boa parte das comarcas de Caldas, O Salnés e o interior de Pontevedra. Literalmente, Pontón comeuse ademais 4 dos 6 escanos de Podemos, por un que se vai ao PSOE.
O PSOE queda con 14 escanos, mentres as Mareas desaparecen do mapa
Perdeu, míreo por onde o mire, Gonzalo Caballero, que queda cos 14 escanos galegos que herdou de Leiceaga e só logrou subir dous deputados na súa provincia, onde teoricamente recibiu o apoio do seu tío Abel Caballero, da presidenta da Deputación e do presidente da Fegamp, ademais do desfile de ministros que se pasearon por Galicia nas últimas dúas semanas. Se algo está claro dende o pasado domingo é que a campaña do candidato socialista fixo augas e non foi un exemplo cristalino nin de cohesión nin de liderado.
E desvaneceuse a secuela de as Mareas, onde se agruparon o que quedou da marea de alcaldes, Unidas Podemos, Esquerda Unida e Anova. Os candidatos provinciais, con Eva Solla á cabeza, non foron capaces de superar a pésima imaxe do resquebraxamento parlamentario da última lexislatura, e moi probablemente non sexa culpa súa senón desa cuestión de fondo. O sorprendente é que Podemos, que abanderou a candidatura, esfumouse de Galicia xusto cando exerce o poder en Madrid.
Porque se algunha lección paralela saíu o domingo das urnas é que a política "de Madrid" saíu literalmente escaldada. Apagouse a chama de Casado co ciclón Feijóo, e diluíuse como un azucarillo na auga fervendo do Bloque a teórica forza que o bipartito de Sánchez e Iglesias pretendían proxectar por España adiante. Cs apenas superou o 1% dos votos na provincia e Vox non chegou ao 2%.
En Pontevedra, ao PP bastoulle baixar un punto nas urnas para case conservar a súa representación. O PSOE, en cambio, rabuñou cinco puntos no escrutinio con respecto ao 2016 pero só traduciuno en dous deputados máis. O BNG foi o que máis creceu electoralmente na provincia, por encima dos 16 puntos, e converteu esa escalada en seis asentos parlamentarios, desde os dous que tiña.
A incógnita do PP. O PP está de parabén, pese ao retroceso de infarto en Pontevedra. Consciente desa dificultade, Feijóo presentou en esta provincia a súa lista máis potente, repleta de conselleiros e altos cargos do seu equipo. A falta do voto exterior, o undécimo escano popular caeu ao lado do PSOE, o que non impediu a cuarta maioría de Feijóo, ao que agora lle espera unha lexislatura decisiva. Porque se sempre se especulou coa súa marcha a Madrid, o rumor agora cobra outra dimensión. Foi el mesmo quen respondeu en campaña que esta sería a súa última lexislatura como candidato á Xunta. E esa declaración, que ten o valor que cada un queira darlle a catro anos da futura decisión, prantexa ao mesmo tempo dúas cuestións: a do seu futuro no partido máis aló desta lexislatura e tamén a da
Futuro do PSDEG e GenC. A noite electoral abre a incógnita do futuro para o liderado de Gonzalo Caballero á fronte do proxecto socialista galego, e debuxa un xigantesco interrogante sobre a fronte de esquerdas que Podemos tratou de xerar e reordenar en Galicia, pero que terminou como un perfecto exemplo da desorde, perdido entre pelexas internas polo liderato e sen políticas de fondo que calen entre o electorado.
Para Gonzalo Caballero, o futuro dependerá do apoio ou castigo que reciba dos seus alcaldes, moi especialmente do seu tío Abel Caballero. O balance dos seus case tres anos de liderado desmoróouse o domingo cun resultado por debaixo do esperado. Nese tempo, quixo recompor unhas estruturas orgánicas para adaptalas ao seu perfil político. Cultivou tantas fidelidades como hostilidades e a pesar dos meles das municipais de 2019, onde o socialismo se fixo coas mellores alcaldías, o triunfo non se lle anotou ao secretario xeral senón aos candidatos locais. Serán eles, agora, quen lle dean máis crédito ou lle pechen definitivamente a conta.
A GenC tócalle, pola súa banda, unha reflexión profunda. Tras pagar de maneira total a división da esquerda, ao que queda de EU, Mareas ou Anova (escisión do BNG que capitaneou Beiras) vénselle encima unha decisión transcendental: decidir se se entregan de maneira total a Podemos, se se despegan e navegan en solitario ou se se integran nun BNG á alza para intentar en 4 anos o asalto á Xunta, talvez sen Feijóo de rival.
 |
| Escrutinio provisional por municipios na provincia de Pontevedra |
