O hip hop macarra de Die Antwoord abre con éxito un novo O Son do Camiño

O colectivo surafricano foi o prato forte dunha xornada que ofreceu once horas de música sen descanso

Die Antwoord durante su actuación en el Festival O Son do Camiño. ÓSCAR CORRAL (EFE)
photo_camera Die Antwoord durante a súa actuación no Festival O Son do Camiño. ÓSCAR CORRAL (EFE)

O colectivo surafricano de hip hop Die Antwoord foi o encargado este venres de abrir unha nova edición do festival O Son do Camiño en Santiago de Compostela, onde a súa proposta atrevida e macarra cultivou un amplo éxito de público na xornada inaugural, que conseguiu encher outra vez o recinto do Monte do Gozo.

A banda conformada polos raperos Ninja e Yolandi, con God na mesa de mesturas, era o principal reclamo desta xornada inaugural, na que saíron ao escenario bordeando a medianoite para despachar, durante algo máis dunha hora, un acelerado espectáculo que fixo botar aos preto de 30.000 espectadores que os agardaban.

Pitbull Terrier, tema do seu terceiro álbum, Donker Mag (2014), foi a canción que abriu as hostilidades e que desatou a tolemia nas primeiras filas do festival, nas que se viviron bailes frenéticos que continuaron a maior ritmo se cabe axiña que empezou a soar, xusto despois, Fatty Boom Boom, unha das pezas máis clásicas de Die Antwoord.

As contorsións frenéticas de Yolandi e a agresividade mostrada por Ninja sobre o escenario Estrella Galicia converteron o concerto nun espectáculo marciano, que por momentos adquiriu tinguiduras de rave psicotrópica ou de after propio da outrora concorrida ruta do bakalao, incluso en temas máis lentos como Ugly Boy.

No entanto, a intensidade do concerto deu aínda un paso máis cara a adiante ao encarar a súa recta final, na que sacaron a relucir as súas cancións máis coñecidas, entre as que se atopan dúas dos sinxelos extraídos do Ten$ion, disco que os encumbró á fama en 2012.

Baby’s on fire y I fink u freeky puideron escoitarse este xoves por primeira vez en directo en Galicia e o público do Son do Camiño celebrou cada un dos seus compases cunha inusitada enerxía envorcada no masivo pogo que se formou no centro das primeiras filas do evento.

Para o peche, Die Antwoord rescataron outro tema de Ten$ion, Never lle Nkemise 2, aínda que regresaron para regalar un breve bis no que soou I don't care, do seu último traballo, Mount Ninji and da nice estafe kid (2016), e a peculiar Enter the ninja, do seu primeiro álbum, conducida pola chirriante voz dunha Yolandi que se despediu ao berro de Grazas, “Santiago. Adeus, adeus”.

Ao termo deste concerto, gran parte da audiencia optou por retirarse, ben para reservar forzas para este venres ou ben por cumprir cos seus compromisos laborais da xornada seguinte, aínda que moitos foron os que se desprazaron ao escenario secundario para ver a sesión de The Zombie Kids.

Os picadiscos madrileños foron o preludio doutra das grandes actuacións do día, a do dúo Dimitri Vegas & Like Mike, procedentes de Bélxica e Grecia, encargados de pechar a festa coa súa música electrónica de baile.

Así terminou a xornada inaugural do segundo O Son do Camiño, que desde as catro da tarde, coa delicada proposta acústica da artista madrileña Alice Wonder, ofreceu once horas de música sen descanso.

No cartel houbo espazo para bandas españolas como Kitai, Molina Molina, Beret ou Second, que se alternaron nos escenarios con outros grupos de talla internacional como Royal Republic ou Graveyard.

O primeiro deles en conseguir reunir a un nutrido número de espectadores foi o excantante da histórica banda de britpop The Verve, Richard Ashcroft, quen presentou a súa obra en solitario sen espertar demasiado entusiasmo entre os presentes, algo que si lograrían temas clásicos do seu anterior grupo como a triste The drugs don't work ou Bittersweet symphony, convertida nun himno e cuxa melodía foi longamente coreada.

Pouco despois del actuou a banda británica de rock alternativo Bastille, en plena xira de presentación do seu último disco, Doom days, moi presente no cancionero escollido para a elección, no que tamén incluíron varias das súas cancións máis coñecidas, como Things we lost in ou Pompeii; aínda que a escollida para baixar o pano -tras varias incursións entre o público- foi Flaws, do seu primeiro álbum, Bad blood (2013). 

Comentarios