A última casa do Paseo de Pedras Negras en San Vicente do Mar (O Grove) ten un salón cunha cheminea rodeado de ventás con vistas á praia da Barrosa por unha banda e a Ons polo outro. "Sempre exerceu unha especie de atracción sobre min esta illa. Ten algo enigmático". Fronte a unha desas vidreiras, Julián Maeso (Toledo, 1976) instalou o seu órgano Hammond.
"A San Vicente vin tocar por primeira vez hai dez anos. Ao Náutico, ao bar. No inverno", recorda. "Aquilo foi algo máxico. Coñecín a Miguel [da Cierva], que foi todo un descubrimento, e encantoume o sitio. Vin como dous ou tres veces máis e logo tardei unha tempada en volver. Ata estes últimos anos, nos que practicamente estiven todos os veráns. E este último paseino aquí enteiro".
Multiinstrumentista autodidacta que militou en bandas como The Sunday Drivers ou M Clan e que desenvolveu diferentes proxectos propios achegándose ao jazz, ao blues, ao folk ou ao pop, o toledano atopouse tan a gusto no Grove, que decidiu ampliar a súa estancia e pasar aquí todo o inverno. "Supoño que a pandemia nos levou a todos a expornos que facemos coa nosa vida. Eu necesitaba unha vía de escape e un espazo para reencontrarme comigo mesmo, para ver como me reenfocaba tanto a nivel profesional como persoal".
Di que atopou o que buscaba, aínda que botou de menos poder pasar máis tempo na casa que alugou. "Gustoume pasar menos tempo na estrada. Namoreime do lugar, pero non tiven en conta que desde Galicia as distancias cambian. A semana pasada, tocar en Córdoba, Xaén, Sevilla e Cádiz supuxo unha malleira importante. Desde Toledo é moi diferente: estás a sete horas máximo de calquera parte». E vivir en San Vicente no verán é moi diferente a facelo no inverno. "Pero eu prefiro isto no inverno. Sen dúbida. Cando decidín quedarme aquí o que buscaba era soidade e atoparme comigo mesmo. Quería levantarme todos os días e ver esta paisaxe. E quería moverme desde aquí por toda Galicia para ver que me ofrecía".
Afectos. Tecer unha rede de afectos en distintos espazos (viviu en Toledo, en Sevilla, en Valencia e en Madrid, entre outros lugares) é algo fundamental para Maeso, que incluso fixo pivotar a súa carreira musical sobre esta cuestión. De feito, un dos seus proxectos actuais é con músicos galegos como Ton Risco e Pablo Añón. "A música non é só chegar e tocar. Polo menos para min", di.
"No meu caso foi fundamental viaxar, saír da miña zona de confort e coñecer xente diferente", explica. "Se eu hoxe dependese da industria musical, deixaríao. Porque está exclusivamente dedicada a vender. ¿Funciona o reggaeton? Pois nos imos todos a facer reggaeton. Con todo, a min, logo de 25 anos, o que interesa é onde fun a tocar e tratáronme ben, en que sitios estiven e xerouse algo fermoso, que son poquísimos".
Conta que agora mesmo a el non lle preocupa o que se pode entender como "éxito". "Neste momento non espero petalo, por usar unha palabra que todo o mundo entende. Nin aspiro a facer o gran disco supremo do rock and roll. Quizais porque xa teño unha idade, confeso que non necesito pelexarme por vender discos ou por intentar encaixar no mainstream. Prefiro estar á marxe. A música hoxe para min é outra cousa. Traballo para dar un concerto no que durante unha hora e media xérese un ambiente que abra portas imaxinación. E que a xente que estea alí esquézase dos problemas que todos arrastramos. é case un labor terapéutico. Nese xeito de afrontar a música estou feliz".
Fose dos escenarios, Julián Maeso ten agora mesmo un gran proxecto que quere sacar adiante: un museo interactivo da música. Ao longo da súa vida reuniu unha importante colección de instrumentos. "Regaláronme o meu primeiro Hammond cando tiña 13 anos. Gustábame tanto o instrumento que empecei a coleccionar órganos de todo tipo. Ata que chegou un momento no que pensei que que sentido tiña todo aquilo se non o compartía cos demais. Empecei a visualizar o proxecto dun museo interactivo da música, no que se puidese coñecer a evolución dos instrumentos de tecla desde 1800 ata a actualidade".
Fáltalle o espazo que o acolla. Detrás estaría unha fundación para a que o ten todo listo. "Pero me falta o espazo, que é importantísimo. Tiven a sorte de que o Museo Victorio Macho de Toledo cedéseme un espazo un par de meses. Pero necesitaba atopar un lugar definitivo. Son tres tráileres de sete metros". Nesa procura está embarcado. "é a gran ilusión da miña vida agora mesmo porque, do mesmo xeito que os directos, creo que é un proxecto que pode xerar e recibir amor. E nestes tempos convulsos iso é algo que non se pode pagar".
