Morre o director de cine e escenógrafo italiano Franco Zeffirelli

O director, que se iniciou no mundo do cine da man de Luchino Visconti, falece aos 96 anos

El director de cine italiano Franco Zeffirelli. ALESSANDRO DI MEO (EFE)
photo_camera O director de cine italiano Franco Zeffirelli. ALESSANDRO DEI MEO (EFE)

O director de cine e escenógrafo italiano Franco Zeffirelli morreu este sábado aos 96 anos en Roma, anunciou Dario Nardella, alcalde de Florencia, cidade natal do artista, ao que cualificou como "un dos grandes homes da cultura mundial". O director iniciouse no mundo do cine da man de Luchino Visconti, como axudante de dirección en tres das súas mellores películas A terra trema (1947), Bellissima (1951) e Senso (1952), onde confesa que naceu a súa paixón polo sétimo arte.

Zeffirelli dirixiu clásicos como A boheme (escenificación da ópera de Puccini, en 1965); A fierecilla domada con Richard Burton e Elizabeth Taylor 1966; Romeo e Julieta con Michael York e Laurence Olivier (1968); Irmán Sol, irmá Lúa (1971); Campión con Jon Voight, Faye Dunaway e Nicky Schrodeer (1978); Amor sen fin con Broke Shields (1981) e Te con Mussolini (1999), na que relata a súa infancia.

Mantivo unha grande amizade que coa soprano María Callas a quen a dedicou a película Callas for ever (2002) e que confesou foi a única muller da que estivo namorado. Declarado "homosexual", relatou nunha biografía publicada cando tiña 83 anos o seu grande amor por Visconti. Entrou no Parlamento da man do partido de Silvio Berlusconi, Forza Italia, e confesábase conservador por desesperación "anticomunista".

Naceu o 12 de febreiro de 1923 en Florencia. Ao seu pai só o coñeceu logo da morte da súa nai, Adelaide Garosi, apaixonada de Mozart, quixo darlle ao neno o nome da aria de Idomeneo (Zeffiretti), pero o funcionario do rexistro civil equivocouse e escribiu Zeffirelli.

A súa nai morreu sendo neno e criouse entre mulleres. A aia, que era inglesa e chamábase Mary, ensinoulle inglés e inculcoulle a paixón por Shakespeare. Tamén foi moi activo no mundo do teatro e da ópera como director escénico e incluso deseñador de vestiario. En 1959 deu o gran salto ao Covent Garden de Londres, coas postas en escena de Pagliacció e Lucia de Lammermoor.

Como director teatral realizou moitas óperas nos principais teatros líricos de Austria, Alemaña, Inglaterra e Estados Unidos, ademais dos dous principais coliseos italianos, A Scala e a Opera de Roma e na Area de Verona.

Para a televisión filmou Jesús de Nazaret (1977), en varios episodios rodados en Marrocos e Tunisia, e que contou coa aprobación da Igrexa e o rexeitamento do Partido Comunista italiano; Días de destrución (1966), e Fidelio (1970) e a Misa Solemnis (1971), de Beethoven.

Comentarios