OLIVER LAXE

"Os galegos somos independentes na alma; sigamos así e seremos eternos"

"En Galicia non investimos moita enerxía no pensamento político que divide", engade o director
El director de cine Oliver Laxe, durante su intervención de este martes en A Coruña. CABALAR (EFE)
photo_camera O director de cine Oliver Laxe, durante a súa intervención deste martes na Coruña. CABALAR (EFE)

é a primeira vez que unha película en galego, O que arde, opta a ser a mellor nos Premios Goya e con ela o seu director, Oliver Laxe, deixa o seu sinal tamén como galego ao reflectir na longametraxe a identidade de Galicia independentemente da dialéctica política.

"Creo que os galegos somos independentes na alma, que é onde hai que buscar a liberdade e a emancipación, é a independencia que vale, as outras independencias pois son cousas materialistas e superficiais; sigamos sendo así que seremos eternos", asegurou Laxe na Universidade da Coruña.

Todas as súas películas da última década conseguiron premios nos principais festivais internacionais e O que arde, nomeada pola Academia de Cine como mellor película, mellor dirección, mellor fotografía e mellor actriz revelación, supuxo a súa consagración en España.

Oliver Laxe naceu en París en 1982 pero se trasladou a vivir á Coruña con seis anos; estudou na Universitat Pompeu Fabra e, tras viaxar moito, sente profundamente galego.

O canto á identidade desta longametraxe, nun momento convulso en España polo conflito catalán, serve ao mozo director para asegurar que en Galicia "non investimos moita enerxía nese pensamento político que divide", senón que a identidade dos galegos "está aí, é forte e recoñecida tanto en Galicia, como España, como no resto do mundo".

"Polo tanto, temos que seguir un pouco con esta actitude zen, de aceptación, non é resignación, é aceptación, é ser libres", matiza.

Estes nomeamentos proxectaron moita felicidade e iso é o importante, porque Laxe cre que as películas teñen que servir "de espello á xente e subir a autoestima". Algo que "necesitamos en Galicia ás veces, querernos máis", recoñece.

O que arde empeza cuns eucaliptos altísimos que se van caendo pola acción duns bulldozer, unha secuencia sobrecogedora da que recoñece sentirse orgulloso porque é a primeira que traballou de xeito industrial, con medios, na súa carreira.

No entanto, considera "fráxil e pequena" a película, polo que é un mérito poder competir con outros proxectos tan grandes, con tanto orzamento e actores coñecidos, sen desmerecer o traballo de Banderas ou Tosar.

"As máis nomeadas son as películas máis grandes, estando a de Almodóvar aí está moi difícil a cousa para gañar premios, non se, a ver, Benedicta ten os seus puntos", di sobre esta lucense de 84 anos e sen experiencia previa, nomeada como mellor actriz revelación.

Benedicta está "nunha sorte de ecuanimidad, de punto cero", moi feliz pero intentado "porlle devasa á felicidade e á euforia e ao ego".

"Estamos todos intentando controlarnos –continúa–, encantaríanos estar ebrios de felicidade pero temos os pés no chan, penso que é o que temos os galegos, que estamos moi enraizados, todos os días a natureza dinos que somos pequenos, iso fai que cultivemos esa humildade".

Oliver Laxe impartiu na mañá deste martes na Escola de Arquitectura a conferencia Transcendendo a paisaxe, organizada polo Grao en Paisaxe, o primeiro grao interuniversitario en Galicia entre a Universidade da Coruña e a de Santiago de Compostela.

En Galicia é "determinante" este novo grao porque "non se pensou nin sentiu a paisaxe, non se construíu tendo en conta a escala humana". "Temos a posibilidade de desandar eses camiños equivocados e facer un mundo un pouco máis armónico", termina.

Comentarios