"Nos Grammy Latino votan 4.000 persoas. O peso que pode ter aí un músico español é moi pequeniño", explica Daniel Minimalia (Vitoria, 1983). Con todo, el conseguiuno: hai cinco meses gañou un destes galardóns, "os Óscar da música", como recalcou a presidenta da Deputación de Pontevedra, Carmela Silva. Foi recoñecido na categoría de álbum instrumental polo disco Terra. O mércores, un día logo de visitar en Santiago ao conselleiro de Cultura, Román Rodríguez, Minimalia volveu á que foi a súa cidade, Pontevedra, para ser recibido na Deputación. "Vivín aquí ao redor de ano e medio de forma intermitente en 2010. E a verdade é que me encantaba a cidade". Desde entón actuou aquí en diferentes ocasións. O ano pasado verán deu un concerto nas Festas da Peregrina.
O músico ourensán (mudouse á cidade galega con tres anos) recordou o raro que fora a concesión deste galardón tan importante: déronllo online. "A xente afai saltar e a volverse tola, pero eu sentín que me invadía unha sensación de paz, de plenitude. Creo que foi algo parecido ao que ten que sentir un escalador cando finalmente chega ao alto da montaña. E, logo, nada, funme a cear co meu pai e co meu irmán o que nos quedou do mediodía", recorda. "O certo é que só agora que vexo o premio cada día, que o teño diante, creo que estou tomando conciencia de que o gañei. Por iso quero compartir este Grammy con todo o mundo, que non sexa só meu".
A carreira dun músico é desagradecida. A min tocoume derrubar barreiras e empezar de cero moitas veces
HOLLYWOOD. Minimalia, que tamén acaba de gañar un Hollywood Music Award polo tema Flor de lenda, contou en Pontevedra que sentía que o Grammy Latino recoñecía o conxunto da súa traxectoria. "A carreira dun músico é moitas veces desagradecida", dixo, facendo referencia á súa como "unha historia de superación". Músico autodidacta, formouse no ámbito económico e empresarial e traballou en bancos e concesionarios antes de deixalo todo "por este proxecto persoal". Foise primeiro a Madrid e despois aos Estados Unidos. "Tocoume derrubar barreiras e empezar de cero moitas veces".
Di que este último ano, "tan difícil para tantos compañeiros", para el foi estraño. Mesturáronse perdas persoais significativas como a da súa nai con momentos fantásticos como o do Grammy Latino, "que supón unha lombeirada tremenda para calquera carreira".
rabación, mestura de son e masterización, e traballou con artistas da talla de Michel Camilo, Concha Buika, Usher e Tomatito.Tamén foron recoñecidos con premios Grammy (non Latino) Carlos Núñez, en 1997, por un disco con The Chieftains, e Cristina Pato, en 2010 e 2016, como membro da banda Silk Road Ensemble. Nestes casos, na categoría de World Music.
