A sorte do equipo español estaba botada. Antes incluso de que dese comezo o partido, dos penaltis cometidos por Mapi León e por Virginia Torrecilla, do fermoso empate de Jenni e da sentenza, por dúas veces desde os once metros, de Megan Rapinoe.
Os traballados cuádriceps de Crystal Dunn, a impoñente planta de Samantha Mewis, a mirada desafiante de Alex Morgan e o ruxido incansable dos afeccionados estadounidenses, maioría no estadio Auguste Delaune este luns, advertían do que finalmente ocorreu.
As defensoras do título seguen adiante no Mundial de Francia. As españolas despedíronse en Reims (1-2), pero deixaron un exercicio sobresaliente de competitividade ante as favoritas.
Algo desvirtuada -porque así o requiría o guión-, A Vermella non despregouse a partir do pé senón dos pulmóns. Era, talvez, a fórmula máis válida para contrarrestar, polo menos de momento, a unha escuadra que combina posesión, velocidade e despregamento físico.
Virginia Torrecilla pasou o ferro os seus tacos sobre a perna de Lavelle e sentenciou ao seu equipo
Jorge Vilda armou, en consecuencia, un 'once' para resistir a ameaza desde os flancos de Megan Rapinoe e Tobin Heath, alertado tamén polas punzantes internadas de Crystal Dunn.
Recorrer ao pelotazo ou aos desprazamentos en longo como solución de socorro estivo permitido. Enfronte compareceu a última campioa.
Intuír que as pupilas de Jill Ellis habitarían a metade española explica a convivencia de Vicky Losada, Patri Guijarro e Virginia Torrecilla no medio campo. O embate ante as norteamericanas esixía multiplicar as axudas ás laterais e buscar luz en García. Ocorreu, con todo, que as rivais teñen argumentos para contrarrestar practicamente calquera plan. Máis cando llo pon fácil. Fíxoo Mapi León cun pisotón a Tobin Heath no minuto 7. Katalin Kulcsar decretou penalti. Un caramelo para Megan Rapinoe.
Coa posesión na súa man, o 0-1 puido significar para as defensoras do título unha suave brisa ao seu favor, pero no caloroso xuño de Reims erraron o que non afán.
Alyssa Naeher decidiu mal na saída, Becky Sauerbrunn confiouse ante Lucía García e Jenni Hermoso debuxou unha parábola milimétrica á rede para pór a réplica case inmediatamente.
O 1-1 recolocou á selección española, aínda tras perder a Vicky Losada por un golpetazo no rostro. Entrou Nahikari García, mudou o seu esquema o técnico español cara ao 4-2-3-1 e as súas renderon a gran nivel noutra faceta, a defensiva. Co equipo recollido en 30 metros para facilitar as axudas polas bandas. Polo centro o perigo foi só a moza Rose Lavelle.
á metódica estratexia das opoñentes, herdanza do fútbol americano a criterio de Jorge Vilda, tamén sobreviviu a mellor selección española do certame. Non o fixo a outro erro en área propia. Virginia Torrecilla pasou o ferro os seus tacos sobre a perna de Lavelle e sentenciou ao seu equipo. Aínda que Rapinoe non tremeu, o combinado de Estados Unidos progresa a cuartos cunha tiritona.
A España queda o convencemento de que o seu fútbol pisará forte: que chegue o futuro.
