O Atlético de Madrid seguiu o ronsel do Barcelona, aínda a sete puntos, cun partido práctico, sen espremerse, e un gol de Álvaro Morata, cuxo anhelado estrea sobre a portería rival foi tan celebrado como definitivo para derrubar ao Vilarreal, vivo pero sen remate ata a sentenza final de Saúl.
Por fin, no minuto 31, chegou o gol que tanto buscaba o dianteiro madrileño, frustrado xa dúas veces ao límite polo VAR; primeiro contra o Real Madrid, despois o mércores contra o Juventus. Un alivio para o atacante, que en ton de broma simulou o xesto que fai o árbitro cando consulta co vídeo-arbitraxe.
A eficacia do 22 está fóra de toda dúbida. En practicamente tres ocasións asinou tres goles. As dúas de partidos precedentes non valeron, por fóra de xogo e por unha suposta falta, sempre a expensas da revisión do VAR; o terceiro si, este domingo contra o Vilarreal: un remate perfecto, máis complexo do que aparentou o dianteiro, pola dirección e a potencia a nivel de chan xustas para facela imposible para Sergio Asenjo.
Desde o gol de Morata, o primeiro que marca de branquivermello, desenredó o conxunto branquivermello un partido que, ata ese momento, non ía nin para un lado nin para o outro. Nin para o local, a menos revolucións que o pasado mércores, máis á expectativa que ambicioso, nin para o visitante, tan prudente como plano en ataque.
Certo é que nada sería posible, unha vez máis, sen a intervención de cada día de Jan Oblak. Non é unha situación casual, nin moito menos, que cada triunfo do Atlético nos últimos tempos sempre esixa antes do primeiro gol branquivermello o protagonismo do porteiro, este domingo imbatible para Toto Ekambi.
Non ocorreu moito máis en todo o primeiro tempo. Desde a parada crave do cérbero co 0-0 ao 1-0 do conxunto madrileño apenas houbo uns cantos tiros afastados ás mans de Asenjo, primeiro de Griezmann e logo de Saúl; algún murmurio da bancada ao redor de Lemar, aínda moi lonxe da versión que se prevé del, e unha ocasión máis, tamén de Morata, nese caso repelida polo porteiro rival.
Non houbo unha superioridade evidente do Atlético, nin moitísimo menos, tampouco unha resposta rotunda do Vilarreal a raíz do 1-0, máis aló dun aparente paso adiante que só se transformou no seu xogo en campo contrario e un cabezazo de Mario Gaspar ás mans de Oblak, no sitio xusto para pospor calquera reacción.
Pero tanto antes como despois do 1-0 si había unha sensación recorrente en cada pasaxe do partido, que todo dependía do Atlético. Se lle daba un plus máis de intensidade, de voracidade e de velocidade, xa non habería encontro para o Vilarreal. Se a idea era contemporizar, xogar coa mínima renda, habería vida para o seu rival.
Non fixo o Atlético nin o primeiro nin o segundo. Limitouse a un termo medio que por momentos contemplou un exercicio de control e posesión ineludible para o seu adversario, pero que tamén, e moito máis intre, ofreceulle marxe ao Vilarreal para albiscar algunha opción de empate. Deu uns cantos sustos, pero lle faltou remate.
Xa o equipo branquivermello había optado como tantas outras veces por un plan recorrente cando manda no marcador e está presente o desgaste dunha cita recente: repregamento e contragolpe, xa sobre o campo con Diego Costa, que tivo dous contraataques e non rematou ningún. Non lle fixo falta ao Atlético, que xa rendibiliza a Morata: un gol e tres puntos, asegurados nos instantes finais por strong <>Saúl Ñíguez co 2-0 e a sentenza do triunfo. Era xa o minuto 88.
