2-1. O Atlético disimula a recaída

No fío doutro fracaso, o Atlético de Madrid liquidou a duras penas a súa cuarta vitoria seguida; un exercicio de baixo nivel do conxunto branquivermello que gañou por un agasallo do porteiro Jeremías Ledesma no 1-0 de Joao Félix e por unha boa xogada, despois, no 2-1 de Rodrigo de Paul, demasiado premio para el e demasiado castigo para o Cádiz, superior de principio a fin en todo no Metropolitano menos no marcador.

Porque o conxunto andaluz, o antepenúltimo da clasificación, desfigurou ao Atlético, que dorme na terceira posición, pero que non poderá facelo tranquilo. Non só porque o Barcelona póidao superar de novo ao longo da xornada, senón porque, na versión deste venres, o pase á Liga de Campións dependerá demasiado dos deméritos rivais, igual que a eliminatoria do torneo que agarda o vindeiro martes en Old Trafford ante o Manchester United. Neste rexistro nada diso será posible.

Mentres Simeone insiste unha e outra no novo espírito do equipo cando fala da transformación recente do seu conxunto, o Atlético cambiou nada máis nos resultados, na pegada e en Joao Félix, quen representa a reacción do bloque branquivermello, moi visible nos marcadores, o único verdadeiro do fútbol cando un grupo está en crise, e pouco de xogo. Quizá o seu mellor partido desta última fase foi o que non gañou. Ante o United (1-1).

O resto venceunos. Non hai mellor agocho para os problemas dun equipo que, neste momento, aparenta máis do que é, que se move no fío dun detalle a favor ou en contra. Contra o Osasuna, contra o Celta e contra o Betis, os seus tres triunfos seguidos, caeu do seu lado en momentos cruciais, porque ten a Joao Félix, que tamén xurdiu no 1-0 contra o Cádiz, o máis listo de todos para promover un gol que nin el mesmo intuía segundos antes.

O agasallo foi evidente do porteiro Jeremías Ledesma, que lle deu ao dianteiro portugués (cinco goles nos últimos cinco encontros) o pase que lle ía a dar a Luis Hernández, máis aberto á súa dereita. Non desaproveitou o obsequio Joao Félix, que interceptou o envío, controlou e definiu á perfección, á altura da súa clase, como o futbolista indispensable que é no presente para o Atlético, que non tivo nada máis ao que agarrarse no primeiro tempo, á astucia do atacante luso, ao erro do gardameta arxentino, en 2:40 de xogo.

Non funcionou en nada no Atlético, sometido polo Cádiz, que demostrou sempre máis que o seu adversario en todo o percorrido, desde calquera perspectiva apreciable para gañar un partido: cada rexeite foi seu, impúxose en cada duelo, presionou máis e mellor, demostrou máis ambición, apropiouse máis da pelota e xogou en campo contrario con constancia. Nada novo este curso, para mal, no equipo branquivermello.

Instante a instante, a sensación estendíase por toda a bancada, que reuniu a máis de 50.000 persoas nunha noite fría dun venres e que asumiu co paso dos minutos que o Atlético retrocedera unhas semanas atrás, á indefinición, á irrelevancia, pendente de calquera acerto do Cádiz para recibir o empate. Avisou primeiro Espino, despois Negredo, máis tarde Sobrino... E marcou Negredo, de cabeza a centro de Espino.

Foi ao bordo do descanso. Non estrañou a ninguén. Nin o gol nin a forma como chegou, tan repetitivo xa no percorrido trompicado que asuca nesta campaña: un centro desde a banda esquerda do lateral uruguaio, sen nin sequera profundar por ela, e un cabezazo cómodo, só, sen ninguén ao seu ao redor, do atacante español, inalcanzable para Oblak. 

O seguinte foi o descanso, ao que o Atlético se foi con 11 homes grazas ao VAR. En directo, a González Fortes non lle quedou ningunha dúbida de que a desproporcionada entrada de Reinildo cos dous pés merecía o maior castigo. A revisión do vídeo, previa chamada de González González desde a Sala VOR, rebaixou a sanción: quedou en amarela, cando podía ser perfectamente vermella. Unha interpretación moi celebrada por Simeone, que aínda debeu pedir calma a Reinildo instantes logo doutro cruce temerario.

Empatado con merecemento polo Cádiz, o único que se fixera acredor dalgún punto ao intermedio, nin a continuación espabiló ao Atlético, dominado de novo polo seu adversario, asustado cando Idrissi conectou un tiro que repeleu Oblak con algunha dificultade, por detrás do seu rival, como antes, en cada aspecto relevante do xogo, sen entender aínda tácticamente nin no campo nin desde o banco porque o seu opoñente superáballe en todo.

Non só aplacou ao conxunto de Simeone, foi moito máis alá. Rebaixouno á mínima expresión, como o fixo o Levante, pero ademais dominouno coa pelota de forma incontestable. Ninguén pensase que o Atlético era o cuarto da táboa, nin moito menos o actual campión, nin que o Cádiz era o antepenúltimo. Quizá, ao revés.

Tampouco ninguén recoñecería a Griezmann, na súa reaparición como titular 15 partidos despois, tan desaparecido como todo o seu equipo; nin Yannick Carrasco, descoñecido... Pero o Atlético gañou, porque de súpeto xurdiron Correa e Luís Suárez no partido, ambos desde a suplencia, para compor con Llorente a mellor xogada -a única, quizais- ao nivel que se lle presupón ao conxunto branquivermello de todo o duelo.

A conexión terminou co tiro de Correa, coa parada de Ledesma e co rexeite aproveitado por strong <>Rodrigo de Paul para establecer o 2-1 no minuto 67. Nada concluínte, de non ser porque Giménez solucionou baixo a liña unha mala saída de Oblak, cando xa era o 2-2, entre a tensión dun final tan incerto, con Javi Serrano expulsado con vermella directa no 87 por unha entrada sobre Álex Fernández que non pareceu para tanto e con Simeone axitando os seus brazos para buscar o alento do público, o único recurso que xa quedaba para lograr un triunfo que non o mereceu.