2-0. O Atlético deixa ao Barcelona colgando dun fío

O 9 uruguaio, invitado polo propio Barcelona a unha aventura apaixonante no conxunto branquivermello, da que saíu vencedor, pediu perdón na celebración da súa tanto, o 2-0 ao bordo do descanso, e gardouse un xesto para o banco azulgrana, en recordo do que sufriu aquel verán, daquela chamada na que o técnico lle comunicou que debía buscar destino e adestrarse aparte. 

Mentres Luís Suárez golea, Koeman é o que agora non conta para o Barcelona. Ratificouno no seu cargo Joan Laporta, o seu presidente, nas horas previas ao choque no Wanda Metropolitano, pero a súa sentenza xa parece escrita, tarde ou cedo, porque a súa marxe está xa esgotado, tan danado que parece imposible ser sostido. 

Porque o Barcelona ten moitos problemas. Pero ningún tan visible como o seu defensa. Non hai unha situación máis daniña para calquera proxecto global ou calquera plan concreto para un partido, dinamitado por unha estrutura tan fráxil que a mínima proposta do seu opoñente derrúbaa cunha facilidade impropia deste nivel. O 1-0, no minuto 23, incidiu niso; o 2-0, no 44, aínda máis. 

Tiveron mérito as xogadas branquivermellas, nesa conexión concluínte que descubriu entre Luís Suárez, Joao Félix e Thomas Lemar, tanto como demérito a zaga do Barça, desbordada sen discusión, cunha simpleza que o sitúa no abismo, tan sometida aos descoidos defensivos que dá igual o que faga arriba ou no medio campo, canto teña o balón ou cantas ocasións cre. 

O 1-0 foi no minuto 23. O conxunto azulgrana xurdiu convincente no encontro, hábil para reducir a pouco ao Atlético, para xogar en campo contrario todo o que pretendía facelo –e non puido por entón– o equipo de Simeone, para dominar a pelota, axexar a área rival e rematar pouco, case nada, a Jan Oblak. 

Pero non vale de nada se atrás non hai un sostén. Nun comezo de partido que foi seu, que manexou con criterio o Barça, o Atlético creoulle máis ocasiones que aos seus últimos cinco rivais xuntos, sen nada do outro mundo, máis que un impulso de velocidade na transición e os fenomenais futbolistas que posúe no seu colectivo. 

A Lemar, cuxa eclosión xa é incontestable. Ou a Joao Félix, o faro sobre o que se contrapuxo o conxunto branquivermello ao xeroglífico que lle propuxo o Barcelona en todo o primeiro tramo. O atacante portugués ofreceu unha saída que non vía doutra banda o bloque de Simeone, pero non só iso: sentiu capaz de todo. 

Cando exhibe o seu talento, a súa condución, os seus caneos, cando os expresa coa liberdade e a lixeireza deste sábado, é un futbolista cegador. A súa manobra definitiva foi no 1-0, cando cun xiro desenfocó a Araujo e desordenó a toda a defensa rival, a mercé do pase a Luís Suárez e da conexión posterior e xa decisiva con Lemar, que controlou, conduciu e remachou o gol. 

A xogada retrata a realidade do Barcelona, un equipo que desfaise desde atrás, posto en evidencia cada vez que ten ante si unha acción ofensiva que esixe máis destreza que a simple colocación, que tampouco a tivo. Nin velocidade nin reacción nin contundencia nin sequera rigor. Ocorreulle máis veces antes do intermedio, tamén noutro lapsus parecido, que nunca falla e fallou Luís Suárez, rehecho ao bordo do intermedio para culminar outro contragolpe. 

Unha pode perdoar o goleador uruguaio, dous xa é moi estraño. Case imposible. Tras un pase desde o seu campo de Joao Félix, que lanzou sos á carreira a Lemar e do uruguaio fronte a Piquei, o 9 reivindicouse fronte ao club co que máis brillou: aguantou o balón e bateu a Ter Stegen, con Piquei baixo a liña, desesperado xa, tanto como o seu equipo ou Ronald Koeman, finiquitado por Luís Suárez.