O Real Madrid mantén o liderado de LaLiga Santander tras xogar con lume coa lei do mínimo esforzo ante un Alavés que sempre mantivo a cara ao duelo e rozou o premio do empate na segunda parte, antes de ser sentenciado pola pegada madridista con Benzema e Isco saíndo ao rescate (3-0).
Superou o Real Madrid o primeiro obstáculo dun abril infernal cun partido repleto de incerteza que solucionou coa súa pegada. Pasou de transmitir tranquilidade e encarar con confianza as dificultades iniciais, a estar en albas ante un aguerrido Alavés.
Estrañando á súa áncora, Marcos Llorente, vítima da cláusula do medo a meses de regresar ao Real Madrid tras demostrar o seu valía, o Alavés comezou con marcaxes estreitas, mostrando que é un equipo ben traballando e sufrindo tan só na zona defensiva cando aparecía Benzema.
BENZEMA, ENCHUFADO. As rotacións de Zinedine Zidane cambiaban a cara ao seu equipo con regresos que duraron un suspiro. Varane lesionábase nada máis arrincar o choque e con Sergio Ramos de descanso na bancada, só quedaba un movemento. Entrou Carvajal na dereita, Danilo pasou á esquerda e Nacho ao centro con Pepe. A esixencia non parecía que fose alta no primeiro acto. Kiko Casilla apenas tivo que responder a un disparo afastado.
Eran minutos sen remates a porta madridistas, pero deixaban a sensación de que en calquera momento chegaría o gol. Comezou decidindo mal Benzema. Regateou antes de asistir nunha clara acción, un mal control arruinou un segundo intento claro e xutou arriba o terceiro. Faltáballe acerto pero lle sobraba actitude. O que tanto lle pide a súa afección.
Así, entre erros impropios dun Modric descoñecido nos últimos partidos e detalles técnicos de altísimo nivel de Isco, que tivo unha pisada de balón con posterior procura de escuadra, ou outro xesto de calidade de Cristiano, saltando co balón pegado ao pé para xutar sen espazo a Pacheco, a tarde do líder collía mellor ton nunha nova aparición de Benzema. Conectou con Carvajal e o balón atrás fusilouno de zurda á rede. O ranto viño con polémica por un fóra de xogo no arranque da xogada.
Reaccionar no Bernabéu para un equipo que conquistou o Camp Nou e sacou un punto do Vicente Calderón parecía un imposible, pero para un Alavés finalista en Copa do Rei non hai nada que non poida intentar. Despediu o primeiro acto con suspiro, na única aparición de Gareth Bale, que a pase de Danilo disparou cruzado con todo a favor, antes de apropiarse do partido con personalidade.
O ALAVÉS SUCUMBE Á PEGADA. Desapareceu o Real Madrid na segunda parte, confundindo a lei do mínimo esforzo e pondo en perigo o triunfo. O Alavés deu un paso á fronte, co risco que leva deixar espazos para correr aos madridistas, pero tiña pouco que perder e moito que gañar.
E non empatou por falta de acerto. Roldouno en momentos nos que o Real Madrid perdía a súa identidade. Sen equilibrio pola pouca participación defensiva dos tres de arriba. Sen o balón polo día para o esquecemento de Modric. Casilla puña a proba a súa paciencia nunha acción na que era empuxado na área moza sen que o colexiado pitase penalti e Deyverson cabeceaba fose con todo para marcar.
Non foi a única que desperdiciou. Co nerviosismo instalado no Bernabéu e as queixas do público con asubíos, tivo liberdade para conectar o centro de Toquero pero non atopou porta. Edgar pechaba o recital de oportunidades para empatar fallando só no segundo poste, rozando o poste co seu remate de dereita.
A solución de Zidane foi a procura da unión das súas liñas coa entrada de Kovacic, pero sen renunciar nunca ao seu tridente ofensivo e aumentar a presenza dun centrocampista para recuperar o control. A moeda ao aire caeu do seu lado tras un novo susto, con croque de Manu. Isco puxo o broche ao seu bo partido, atopando o espazo dentro da área e sacando un disparo seco arriba que era a sentenza a cinco minutos do final.
O resultado enganoso aumentábao Nacho Fernández sacando ouro dunha falta de Bale perfecta, que repeleu o traveseiro. O Bernabéu rendeuse ao xogador exemplar que representa o triunfo dun canteirán que sempre está ao nivel.
