6-1. O Atlético golea e Luis Suárez ilusiona

Mentres os focos centrábanse con razón en Luis Suárez, que en 20 minutos marcou dous goles e deu outro, xurdiu un Atlético de Madrid impoñente, protagonista dunha estrea perfecta e unha goleada total, aberta por Diego Costa, liderada por Joao Félix e executada con determinación para devorar ao Granada (6-1).

Nin sequera lamentou o penalti fallado por Saúl, nin botou de menos a Giménez, fóra do partido por Covid-19, nin sentiu menos preparado que o seu rival por moito que faga menos pretemporada e aínda non competise, nin requiriu a presenza de Suárez, que o primeiro balón que tocou foi a asistencia do 4-0 a Llorente e que marcou o 5-0 e o 6-1, ata que a vitoria era xa indiscutible.

Son magníficos síntomas, quizá aínda en proceso e pendentes de confirmación, pero son irrebatibles, tanto como o foi o esperado debut de Luis Suárez, sensacional, extraordinario, á altura dun goleador do seu nivel, e como o foi o autoritario triunfo do Atlético, dirixido por Joao Félix, con especial axuda de Correa, e coa indispensable construción de Diego Costa.

Ninguén intuía nin prevía hai unha semana a titularidade de Diego Costa no primeiro partido do novo exercicio. Nin sequera que aínda figurase no plantel para este curso. Prescindible para o club, indubidablemente entón no mercado, só segue hoxe por falta de demanda. É a única causa. Ou, polo menos, a principal. Por moito que todo vire ata o punto de que saia cedido Morata.

Porque a idea orixinal era a marcha do 19. A actual pasa pola súa permanencia, con todo o que iso ofrece a Simeone, que fichou a Luís Suárez e que dispón de Diego Costa, ao que deu sempre unha confianza absoluta, inalterable, por moito que o seu xogo, os seus números ou os seus goles sexan incomparables co seu anhelado pasado.

Non hai mellor resposta, máis rotunda ou máis irrebatible, para Costa ou para calquera dianteiro, que os goles. Niso está o 19 entre a melancolía de tempos mellores e a rebelión dun tipo que fixo historia hai pouco máis dun lustro co conxunto branquivermello e con Simeone. Él insiste no segundo: a primeira ocasión foi gol. 1-0.

Nel, ao bordo do minuto 9, confluíron as calidades das que xorde o Atlético máis definitivo en ataque: a presión alta, pola que un lateral, Trippier, gañou o rexeite da defensa rival; a velocidade, coa que recibiu Correa (gañou o pulso esta semana polo posto titular na banda dereita titular a Marcos Llorente) e á vez soltou o centro; e a pegada, co bo croque de Costa.

Desbordante a xogada, todo ao primeiro toque, e incontestable a definición, o Atlético divisou o partido desde unha posición idónea, que tanto lle custou non fai moito na pasada campaña, cando tomar vantaxe no marcador pareceu por momentos, demasiados quizais, un xeroglífico que esixía moita máis determinación da que propuña.

Este domingo tívoa desde o inicio. Mostrouna Joao Félix, brillante, fino, activo, atrevido e rompedor, conectado con Costa en máis ocasións das que se recorda en case todo o curso anterior, á parte da fenomenal asistencia que puxo a Correa ante o 2-0 no comezo do segundo tempo e á parte dos caneos que fixo.

E demostrouna o equipo por ocasións, por fútbol, por contundencia ofensiva, por todo o que contén un partido, e sobre todo por esa presión alta que, no seu caso, cando a fai, cando se traslada ao campo rival, marca as diferenzas.

Non só en ataque, onde tamén dispuxo dun penalti sobre Joao Félix que Saúl malgastou cun lanzamento errado e cun remate no rexeite máis errado aínda ao cuarto de hora, senón tamén na defensa, porque cando rouba tan rápido como o fixo na primeira media hora case nin sente a ameaza do seu opoñente, neste caso o Granada, que mirou un pelín de esguello a Europa, ao decisivo duelo do xoves contra o Malmoe (Darwin Machis e Soldado foron suplentes), e que apareceu moi pouco pola outra portería, onde está Oblak.

Aí non cambia absolutamente nada para seguridade do Atlético. Aí sostén un muro. Incluso cando o remate, de Víctor Díaz, é dentro da área pequena e sen oposición... Salvo a súa. Atento, con esa colocación milimétrica para estar sempre no sitio xusto no momento oportuno, repeleuno coas mans. Unha parada clave.

O centro, sensacional, púxoo Luís Milla, sobre o que circulou o crecemento do Granada. Foi nada máis aparente. O seu paso adiante foi tan substancial no desenvolvemento, como fugaz e insustancial no aspecto crave, na área contraria, á parte de que moitas veces non se sabe se é o Atlético o que lle invitou ou el quen o promoveu.

Todo apunta ao primeiro, porque, en canto regresou á escena para a segunda parte, golpeou con autoridade... E talento. Non se entende tal xogada sen a precisión que tivo o Atlético, cunha decena de pases sen interrupción rival, pero tampouco sen o enxeño de Joao, cuxo centro promoveu o 2-0 a Correa, asistente e goleador.

O Atlético desatouse. Joao Félix redondeou o seu sobresaliente partido cun 3-0 de clase, cun recorte que deixou polos chans ao seu marcador... E debutou Luís Suárez. Entrou no minuto 70:06. Nin sequera chegara ao minuto no campo, cando o seu primeiro balón propuxo o 4-0 de Marcos Llorente. E nin sequera chegara ao cuarto de hora, cando cabeceou o 5-0. Aínda fixo o 6-1. Un fenómeno.