Logo de ver a Mireia Belmonte adxudicarse a final dos 200 bolboreta e, con ela, a súa primeira medalla de ouro nuns Xogos Olímpicos, o seu técnico, o francés Fred Vergnoux, rompeu a chorar nun dos corredores do Estadio Acuático de Río. "Por favor, dáme un momento. Agora non podo falar", desculpouse entre saloucos antes de fundirse nun abrazo con Mónica Solana, a fisioterapeuta que coida o corpo da nadadora catalá.
Vergnoux, un xigantón de case dous metros, traballa xunto a Mireia Belmonte desde hai cinco anos. En 2012 celebraron a conquista de dúas pratas (200 bolboreta e 800 libre) na cita olímpica londiniense, onde o francés sitúa a orixe da metamorfose da catalá. "Díxome que gañaría o ouro", recordou, xa coa emoción contida, nos arredores da zona mixta.
Belmonte é xa a raíña da bolboreta. Bateu á australiana Madeline Groves e á xaponesa Natsumi Hoshi para merecer o metal dourado. "Cando Mireia esperte poderá dicir: 'Xa son campioa olímpica'", destacou Vergnoux. "O que fixo é para o resto da súa vida. Isto ninguén llo vai a quitar. É o máximo que hai no deporte. 'Chapeau'. Non teño palabras".
Chegou con dúbidas a Río, coa esixencia de prorrogar a súa exitosa senda nos Xogos e o recordo da lesión que a obrigou a renunciar aos mundiais
A cuádrupla medallista olímpica completou na cidade carioca o seu particular 'cubo de Rubik'. Foi na primeira xornada de competición bronce na proba dos 400 estilos, pero a fixación estaba no ouro. Nos 200 bolboreta. A súa proba.
Chegou con dúbidas a Río. Contida pola esixencia de prorrogar a súa exitosa senda nos Xogos Olímpicos pero, sobre todo, polo recordo da lesión que o pasado ano a obrigou a renunciar aos Mundiais de Kazán. Tanto ela como Fred Vergnoux repetiran en múltiples ocasións que as medallas da cidade carioca gañaríanse en Rusia. Ela non participou, paralizada pola dor nos seus ombreiros, e na rolda de prensa posterior á cerimonia de entrega de medallas recoñeceu que chegou a pensar que tería "moi difícil chegar a estas Olimpíadas".
"Grazas a deus cheguei ben, do mellor xeito posible. Se foi así non é só por min, senón tamén por Fred (Vergnoux), que me soubo motivar e aguantar", continuou. E é que a medalla de ouro lle pertence a ela, pero tamén ao francés. Por iso, Mireia Belmonte quitouse a presea e rodeou con ela o pescozo do seu adestrador ante os ollos do presidente do Consello Superior de Deportes, Miguel Cardenal.
A clave da proba, segundo o seu adestrador, estivo en comezar "máis rápido que na semifinal pero máis lento que en Londres"
Con Vergnoux compartiu a nadadora de Badalona o sufrido e sacrificado ciclo olímpico que separa os seus podios de Londres e Río. Con el compartiu tamén "un día bonito e difícil de esquecer". "Fomos a unha piscina que temos para nós e afastámonos un pouco deste 'show' que hai dentro do centro acuático. Pasámolo ben. Chanceamos moito na comida. Fíxome chorar de risa! Volvendo aquí as cousas puxéronse máis tensas pero quentou moi ben e fixemos a rutina ao milímetro. Só faltaba competir a lume de biqueira. Fíxoo", celebrou Vergnoux.
Un ano antes debeu convencer a Mireia de que non comparecer nos mundiais era a mellor decisión "para descansar e recuperar os seus ombreiros". "Foi un investimento en descanso e en traballo co fisio, un reset total. Foi un ano incrible de traballo para gañar o ouro", apuntou cos ollos arroibados.
Mireia ten unha gran técnica de nado subacuático e traballou para aumentar ese estilo. "É unha arma que sacou cando tocaba"
A clave da proba, indicou Fred, estivo en comezar "máis rápido que na semifinal pero máis lento que en Londres", cando chegou exhausta aos trinta metros finais. "Entón chegou primeira ao 150 e acabou segunda no 200. Se a carreira durase dous metros máis a xaponesa teríaa collido", asegurou.
"Fomos cun pouco de control para facer un segundo 100 moi forte. Quizais fixo a súa mellor volta de sempre. A clave é o último subacuático. Ela ten unha gran técnica de nado subacuático desde hai anos e en Sierra Nevada fixemos un traballo específico para aumentar este estilo. Non é unha casualidade. É unha arma que ela sacou cando tocaba", analizou.
Desde Londres 2012, co obxectivo de ser campioa en Brasil. Mireia Belmonte traballou en busca dunha metamorfose. Sabía que debía potenciar a súa forza muscular para poder economizar esforzos baixo a auga. Só así podería resistir os metros finais do 200 bolboreta, como quedou demostrado.
Gañou a proba na última viraxe. "Aí dixen: 'Xa está, isto é para ela!'", recalcou Vergnoux, aínda algo incrédulo polo brillante final da española. "Esta tía está tola!", chanceou.
Xa máis serio, o galo deixou outra mensaxe: "Mireia non é a máis talentosa dos nadadores españois. Na final de 200 bolboreta era a máis pequena das oito. Hai miles de datos que explican que Mireia gañou o ouro con traballo, con paixón, con ganas". Así o fixo desde unha inesquecible rúa 5. Ese é o número de medallas que posúe o padeeiro galego David Cal, o español con mellor palmarés olímpico. A só unha situouse Mireia Belmonte a falta de consumir a bala nos 800 metros.
