Lorenzo Alocén
O 18 de xaneiro de 1962 o Real Madrid enfrontouse en Varese ao Ignis no partido de ida dos oitavos de final da Copa de Europa, un encontro que tivo un desenlace tan sorprendente como inesperado.
A falta de dous segundos para a conclusión o marcador reflectía un empate a 80 puntos que parecía que abocaba a resolución do enfrontamento á prórroga porque a igualada non era válida. A normativa existente obrigaba a que houbese un gañador e o xiro inesperado que deu o partido foi digno da mellor película de suspense.
A prórroga se atisbaba sombría para o conxunto español dado que Hightower, que estaba a ser o mellor do equipo –con 27 puntos– anotados lesionouse e a Morrison e Sevillano elimináranlles por cinco faltas.
O técnico do Real Madrid, Pedro Ferrándiz, ante este panorama pouco esperanzador para a prórroga aproveitou unha lagoa nas regras do baloncesto e decidiu que era mellor perder por dous que ir a un tempo extra no que a diferenza en contra podería pór en perigo a eliminatoria.
Por iso, avisou ao equipo de que se ían a meter unha canastra no seu propio aro para perder e o encargado diso foi Lorenzo Alocén
Os compañeiros de Alocén, para completar a escena teatral, esaxeraron os xestos de incredulidade facendo ver que cos nervios equivocouse de canastra e a xolda e as burlas fixéronse patentes na bancada ata que os afeccionados comezaron a darse conta de que non fora ningún erro e que esa derrota mínima deixaba con moitas opcións aos brancos de remontar na capital de España como así foi xa que se impuxeron con claridade (63-82) na volta.
A partir de entón a Fiba castigou as autocanastas voluntarias cunha multa de 1.000 dólares e a exclusión da competición.
Con todo, Alocén (4-11-1937) foi moito máis que o brazo executor dunha das mellores mañas do deporte porque a súa traxectoria como xogador non deixa lugar a dúbidas.
Xogou durante 15 anos na máxima categoría, foi máximo anotador da liga na tempada 1964-65, dúas veces campión de Liga co Real Madrid, dous da Copa de España (unha co Real Madrid e outra co Picadero Jockey), ademais de 69 veces internacional.
Coa selección disputou os Eurobasket de 1961 (13ª posición) e 1969 (5ª posición) mentres que nos Xogos Olímpicos de México'68 foi sétimo.
Empezou no modesto Helios da capital aragonesa onde a súa poderío físico máis que a súa técnica, como el mesmo recoñecía, leváronlle a que Raimundo Saporta ficháseo para o Real Madrid para logo volver ao conxunto zaragozano e posteriormente facelo no Picadero e o Círculo Católico de Badalona onde acabou a súa carreira.
