A manta de Alejandro Gómez

Tres participacións nos Xogos Olímpicos (Seúl 88, Barcelona 92 e Atlanta 96), a cúspide do deporte mundial e, en especial, no atletismo; catro no campionato do mundo (Tokio 91, Goteborg 95, Sevilla 99 e París 2003); tres máis en campionatos de Europa (Split 90, Budapest 98 e Múnic 2002), innumerables vitorias, un consumado especialista no mundo do campo a través. Campión de España de cros en 1989 e 1995, campión de España de 10.000 metros en 1989 (28.54.34), 1991 (28.10.27), 1993 (28.25.53), 1995 (29.29.15) e 1996 (27.49.10), campión de España de medio maratón en 1992 (1.04.13) e 2003 (1.04.40) e internacional 41 veces con España durante case vinte anos, desde 1987 ata 2006. O legado de Alejandro Gómez (Vigo, 11 de abril de 1967) no mundo do atletismo español e galego é enorme. Coñeceu tres décadas (os oitenta, os noventa e os dous miles) de carreira na elite do atletismo nas que o vigués foi un loitador infatigable, un competidor nato e feroz, unha referencia. O é. O será sempre.

Hoxe, a vida do que foi un dos mellores atletas galegos da historia, quizá o mellor fondista nesta pequena esquina no nordés da península ibérica, apágase lenta e inexorablemente, un cancro galopante (tumor no cerebelo concretamente) detectado o pasado día 8 levoulle ata o hospital. A situación é terrible. Desesperado, Gómez apágase. Ameázalle o ataque da súa enfermidade nun lugar do cerebro onde é imposible ser operado.

Houbo tempos mellores. Aínda os pode vivir. Din que un cultiva o que sementou e o que fixo durante toda a súa vida Alejandro Gómez é amizade, dos afeccionados e, sobre todo, dos seus compañeiros no sempre abnegado atletismo. Por iso as palabras de ánimo, de apoio, de recoñecemento, foron numerosas por parte dos seus rivais, tamén amigos, porque Alejandro Gómez é así, home xeneroso como poucos. O mundo do atletismo uniuse como nunca para estar á beira do vigués neste momento tan complicado desde que os medios de comunicación deron a coñecer a súa enfermidade. Todos Os MEDIOS foron unánimes: o de Alejandro Gómez é unha desgraza, sobre todo para un home esencialmente bo. Non se merece o que lle está pasando ao home inquedo que sempre foi Gómez, ultimamente centrado no canicross, un deporte no que funde os seus dúas maiores paixóns, o atletismo e os cans.

Ás veces, os campións, rivais no mundo do deporte, acaban sendo amigos. Foi o caso de Niki Lauda e James Hunt, os dous campións do mundo de Fórmula 1, cuxa amizade ata a morte do inglés foi inquebrantable, dentro dos circuítos e fóra deles, como excepcionalmente explica o filme de Ron Howard "Rush", sobre todo un canto á amizade.

É o caso de Alejandro e o gran Martín Fiz, outro gañador compulsivo de medallas. O vitoriano, campión de Europa de maratón (Helsinqui 94), do mundo en Goteborg 95 e subcampión do mundo en Atenas 97, cuarto no dos Xogos Olímpicos de Atlanta 1996, sexto nos de Sydney 2000, case nada ao aparello, busca estes días un avión (non é fácil) en Bilbao que lle leve ata Vigo para ver á súa amigo da alma, como explicou esta mesma semana O Mundo. "Estiven na súa casa, el na miña... Preparamos xuntos moitos campionatos. Falei o que puiden e tratei de motivarlle... pero non aguantei e derrubeime. Son moitos anos, moitos anos xuntos", confesa Fiz na súa intervención.

Foron anos e anos de sufrimento á beira, quilómetros e quilómetros de penalidades. Como niki Lauda e James Hunt, só Martín Fiz e Alejandro Gómez saben o que pasaron na súa carreira deportiva para chegar a este momento, unha encrucillada decisiva.

É de esperar que o vitoriano poida viaxar pronto ata Vigo para abrazar ao seu amigo e que ambos, xuntos como outrora, poidan recordar os bos vellos tempos, aqueles en que Alejandro tapábase coa súa querida frazadita, a manta que lle regalou a súa avoa para quentarse cando aumenta un frío –quizá baixo a choiva, quizá baixo a neve– que só coñece o que corre un cros invernal, a mesma manta en que o vigués sempre acollía aos seus amigos, entre eles a Martín Fiz.

A paixón polo canicross