1-2. Crer, crer e volver crer

Hai vitorias cuxo principal compoñente é unha cuestión futbolística. Pero hai outras que só se poden entender desde o ámbito puramente anímico. Porque cando as desgrazas se acumulan, só a fe nun mesmo permite saír adiante. O Pontevedra chegaba a Barreiro nunha dinámica de tres derrotas consecutivas e un adestrador interino. No quecemento caéuselle un xogador por lesión. Xusto antes do 1-0, outro. E na segunda metade, con 1-1, un terceiro.

Pero o equipo granate volveu demostrar porqué os seus afeccionados cántanlle o "nunca se rende". Porque creu, creu e volveu crer. Cando ninguén máis o facía. Cando a marejadilla tornábase a marusía, sacou forzas de fraqueza, fixo da necesidade virtude e logrou darlle a volta ao marcador nun sprint final apoteósico co que culminou o seu gran segunda metade.

O choque comezou trabado. O Pontevedra defendía e atacaba moi xunto e priorizaba non ter erros. Con todo, ao primeiro de vez, chegou case o único en todo o partido. Bueso e González non cheiraron un pase filtrado entre ambos cara a Yeboah e o extremo celtiña plantouse ante Edu. esta vez a moeda saíu cara e o extremo mandou alta a súa vaselina.

O equipo granate librábase de saír perdendo do vestiario no primeiro minuto —outra vez—. E iso axudoulle a asentarse no campo. Cun fútbol bastante directo que buscaba acabar nas bandas para cargar a área con centros laterais, o PCF trataba de ameazar ao Celta. Así chegou a primeira oportunidade, duns Bustos que demostrou que tamén vai de cabeza e quedou preto de facer bo o envío de Pedro Vázquez.

Tras esa ocasión, a nada. A filial celeste intentaba xogar e o equipo de Ramos trataba de neutralizar as combinacións locais. O ritmo era lento porque así o quería o Pontevedra. Pero en novo descoido, o Celta golpeou de verdade. Jacobo recibiu demasiado só na dereita e centrou á área raso, onde Apeh adiantouse no primeiro pau a un xa lesionado Bueso para pór o 1-0. Outra vez perdendo. Tocaba reaccionar.

E ao Pontevedra custoulle. Non o fixo ata pasar polos vestiarios, xa con Figueroa no campo pola doenza de Bueso. Entón, os granates comezaron a empuxar cara á meta de Vieites. Sen facer un fútbol primoroso e apostando polo balón directo e o xogo polas bandas, o Pontevedra instalouse en campo rival. O Celta aceptaba o escenario, sabedor de que unha contra lle podía ser a cicuta granate. Pero ese consentimento terminou de matar ao propio equipo de Montes, que non aproveitou un disparo de socato de Yeboah que Edu sacou milagrosamente antes do vendaval granate.

VENDAVAL

Aos poucos, o PCF foi embotellando ao seu rival. Cada balón parado era un pesadelo para o equipo de Vigo. Romay cabeceou fose unha falta lateral botada por Fernández. Logo, Ramos redobrou a aposta con Pazos por Pedro. E o de Marín tivo a súa nun envío fantástico de González que bateu a porta. Apareceu Vieites, que se empeñou en ser gran escollo do Pontevedra cara aos tres puntos. Porque na seguinte acción, a meta repeleu un cabezazo de Adighibe tras un córner. Por aí chegou Santi Figueroa, protagonista inesperado, para golpear coa alma o rexeite e pór o merecido 1-1.

O Pontevedra xa tiña botín, pero non se conformou. Cheirou sangue. E quixo ir a por o partido. Bustos, brillante na segunda metade xunto a González, inventouse un derechazo á escuadra que Vieites adornou aínda máis cun paradón a man cambiada. Pero quedaba unha bala. E o Pontevedra non a desaproveitou.

Rivera, que entrara minutos antes pola lesión de Adighibe, desmarcouse dentro da área. Bustos atopoulle e a punta non fallou. Cun zurdazo cruzado que entrou con violencia tras golpear na madeira, o equipo da capital da provincia puña fin á súa maldición. Era o 1-2, merecido, e que puña xustiza poética a tanto sufrimento. Merecía máis este Pontevedra e o fútbol empezoulle a dar premio en Barreiro. Aínda que fose por crer, crer e volver crer.