Para moitos apartarse durante uns días do traballo é sinónimo de relaxación, calma e esparexemento, tempo libre no que desconectar da rutina habitual e as xornadas maratonianas, algo moi lonxe da realidade que Mati Touriño Cernello está a vivir durante a celebración do Campionato Europeo Júnior de Loitas Olímpicas.
Arrastrada ao ámbito da loita pola forza dun furacán chamado Lydia Pérez, esta nai orgullosa e traballadora nata leva máis dunha década vinculada a un deporte que a atrapou por completo. É tal a paixón que se destila deste compromiso tácito que, co obxectivo de colaborar co evento, Mati decidiu pechar durante tres días a tenda de produtos galegos que rexenta e contratar unha persoa para que a substituíse durante outros catro.
Así, impulsada unicamente polas ganas de axudar, Mati non dubidou en poñerse detrás da barra da cafetería do Pavillón Municipal dous Deportes, punto habitual de reunión de máis de 1.500 persoas de 37 nacionalidades distintas, un escenario no que pasa máis tempo que os propios deportistas pois "é unha semana na que queremos recadar o máximo posible. ¡Fáltanos durmir aquí!".
Aínda que no exercicio do seu labor como voluntaria a comunicación, ligada á gran variedade lingüística que caracteriza este tipo de citas, podería ser un inconveniente, "ver tanta xente nova que loita por sacar adiante este deporte e o ambiente, que é moi bo, é o que máis me gusta", explica Mati, engadindo que "aínda que non dominamos ben o inglés entendémonos con todos, ata cos rusos".
Aínda que esta é a primeira vez que contribúe activamente no desenvolvemento dun campionato destas características, o certo é que, do mesmo xeito que a maior parte das familias, acode á chamada da loita sempre que pode. "No que nos necesitan estamos sempre", asegura con rotundidade neste sentido, engadindo que, ademais de preparar tortillas, bocadillos ou empanadas para as reunións puntuais ou vender lotería do Nadal in extremis, acolleu na súa casa en multitude de ocasións loitadores estranxeiros co obxectivo de facilitarlles así a participación en eventos internacionais reducindo o elevado custo que iso leva.
Con todo, o vínculo que une a Mati Touriño coa loita transcende, en certo xeito, o seu papel de nai, pois desde hai dous anos exerce de presidenta no Club de Loita Pontevedra, unha decisión que confirma o forte idilio que mantén coa loita.
"Dáme moita pena que este deporte se coñeza tan pouco e sexa tan pouco apoiado, sobre todo en Galicia, xa que en España somos dos mellores", lamenta Mati. Así, referíndose á transcendencia do evento na cidade, critica a falta de proxección do mesmo. "Creo que tiñamos que instalar algunhas bandeiras, uns carteis ou algo para que a xente da cidade se decate", e viva en primeira persoa un deporte que, sen darse conta, se converteu nun dos alicerces da súa vida.
Afeita a sacrificar o seu tempo e diñeiro por ver á súa filla brillar en multitude de citas autonómicas, nacionais e internacionais, nesta ocasión ambas visten a mesma camiseta e comparten obxectivos pois, aínda que Lydia Pérez non participa na competición, Mati Touriño non dubidou en implicarse por completo achegando algo tan valioso como todo o agarimo que só unha nai pode ofrecer.
Tras probar sorte en natación, kickboxing ou taekwondo, Lydia decidiu que a loita era o seu deporte polo que Mati non dubidou en apoiala desde o primeiro momento. "Moitos pais escoitaban a palabra loita e asustábanse. Eu informeime do que era e nunca lle puxen problema", comenta neste sentido, destacando que "tiven a sorte de que son unha gran familia, que é o que buscaba".
"Cando falas de loita olímpica todo o mundo queda con loita e bótanse as mans á cabeza. Despois, cando o explicas ou empezan a velo, xa cambian de idea", comenta Mati, pois en máis dunha ocasión tivo que lidar cos estereotipos derivados do descoñecemento deste deporte.
Así, aínda que asegura que xa perdeu a conta do número de medallas conseguidas pola súa filla, recorda con exactitude unha situación vivida cunha profesora respecto diso da imaxe imperante cando a loita sae á palestra.
"Recordo que unha profesora de Lydia suxerírame que a sacase da loita, que ese non era un deporte para unha nena, que era un deporte moi violento", conta, engadindo que "hai pouco, atopáronse e recoñeceulle que se equivocou".
Consciente do talento da súa filla, Mati non só se mantivo sempre ao seu lado como mera observadora, senón que contribuíu activamente coa súa carreira tanto no día a día como nas situacións máis complicadas. "No seu primeiro Europeo a Federación non podía pagarlle a viaxe a Lydia e pagueillo eu. Foise a Montenegro e recordo que foron 1.500 euros. Busqueime a vida por todas partes xa que economicamente supón un esforzo moi grande", asegura.
