Viaxar a Kenia: unha aprendizaxe de vida para Adrián González

Fixo as maletas case sen pensalo e subiuse nun voo a Kenia para vivir durante dous meses "unha experiencia persoal incrible". Con estas palabras define Adrián González (Santiago de Compostela, 1986) o tempo que pasou no país africano adestrando aos futbolistas sub19 do Air FC.

"Ofrecéronme ir a Kenia e déronme a oportunidade de propor ao outro adestrador que viña comigo", explica, "propuxen a un dos meus mellores amigos, que estudou comigo, e non llo pensou".

Ao que foi preparador físico de clubs como o Pontevedra CF, o Arenteiro ou o Poio Pescamar, a oportunidade chegoulle sen buscala. "Un compañeiro pasoume a oferta para adestrar en Kenia. Uns meses antes, no curso de adestradores, un alumno comentoume que estaba alí e que estaba a ser unha experiencia persoal incrible", conta o santiagués.

"Welans é un lugar de contrastes, non hai clase media. Os nenos esnifan pegamento porque lles quita a fame" 

Foi entón cando decidiu tirarse á piscina e ao seu regreso, González asegura que non se arrepinte. Nos dous meses que viviu en Kenia, o adestrador traballou co Air FC, un club cun programa de expansión en África e que a longo prazo busca levar xogadores a Europa.

"é unha escola que antes do covid tiña 150 nenos, e agora volve estar en crecemento con 100 nenos", relata, "fan moitísimo fincapé nos valores persoais dos nenos por encima de todo".

González sentiu desde o principio que o club estaba "facendo moi ben as cousas". O dono, Jameel, recordáballes a diario que a escola "quere ter unha identidade e forma de traballar propias".

Deste xeito, o adestrador santiagués fíxose responsable do equipo sub19 e o seu compañeiro, en grao sumo pequenos. "á vez ambos faciamos o labor de 'head coach'", explica.

A súa rutina comezaba pola mañá, cando preparaban os adestramentos. ás 15.30 horas xuntábanse no campo cos outros sete adestradores e dous encargados de material, e apenas unha hora despois comezaban o traballo cos futbolistas. "Os nenos eran moi educados. O primeiro que tiñan que facer ao chegar era saudar aos adestradores, e nunca había unha mala cara ou un mal xesto".

"Na academia había nenos con moito poder adquisitivo, que pagan por adestrar. Os dos guetos viñan gratis"

Excepto os mércores, todos os días había adestramentos. "Pola semana viñan os mozos da academia e os fins de semana os dos SLAM (guetos), co que subía o número de xogadores e tamén a calidade".

O adestrador recorda que "o nivel era bajísimo, sobre todo a nivel táctico, aínda que había nenos moi bos a nivel técnico". Máis aló da aprendizaxe e a pesar das dificultades, os novos futbolistas disputaban a súa particular competición. "Como ir dun lado a outro é caro para eles, ás veces faciamos un día de convivencia e xogabamos dúas ou tres partidos de liga", conta.

Contrastes. "é realmente incrible vivir en Nairobi. Podería escribir durante todo o día e non sería capaz de expresar o que sente aquí, cos kenyanos". Así de emocionado mostrábase Adrián González durante a súa experiencia, aínda que o preparador nunca perdeu a perspectiva dos contrastes no seu día a día.

"Viviamos nun hotel nunha das mellores partes de Weslands a 50 metros do centro de adestramento, con todas as facilidades posibles e os adestradores locais estaban pendentes de nós", relata. "Hai moitísimos contrastes. Podes ver un Soportal de 150.000 euros e a dez metros, un neno tombado á sombra dun poste eléctrico durmindo logo de esnifar pegamento".

A experiencia en África foi para Adrián González máis que un crecemento profesional, unha aprendizaxe vital. "Alí non había clase media, ou estaban na cima ou no chan. Os nenos esnifaban pegamento porque lles quitaba a fame. é moi duro velo, e aínda que queiras axudar é difícil".

Unha situación que o adestrador santiagués viviu de primeira man na escola deportiva. "Na academia na que estabamos tiñamos nenos con moito poder adquisitivo, que pagaban por adestrar. Con todo, os nenos dos guetos tiñan a posibilidade de acudir gratis". González conta que era "incrible ver o contraste ata nos adestramentos. Roupa de marca nuns, roupa rota noutros. Botas de 200 euros ou botas cos tacos comidos".

O técnico relata como nestes detalles percibíase "perfectamente o contraste nun mesmo adestramento. Un neno con 'poder' e un neno do gueto". Precisamente nas rúas do gueto de Mathare, González apreciou "a pobreza extrema, como vivían en condicións infrahumanas e aínda así os nenos sorrían".

O preparador conta que os estranxeiros "eramos como un safari para eles. Vennos, tócannos, chamámoslles a atención. Pero sobre todo respéctanche, son miradas limpas, sen intereses. é algo difícil de explicar, hai que vivilo, meterse niso e sentilo".

Cando levaba tan só dez días en Kenia, Adrián González recordou algo que lle dixo un amigo: "Díxome: 'Cando volvas de Kenia, cambiouche a vida'. En dez días xa o fixo. Non se se será un paso adiante na miña carreira profesional, pero a nivel persoal é brutal".