O regreso do Club Cisne Balonmán Liga Asobal está marcado, e condicionado, por variantes que no deporte teñen un gran peso talles como as planificacións deportivas e os recursos económicos. Dous factores craves para un club que debe aceptar o reto de subir por segunda vez en dous anos a unha categoría que require grandes esforzos, tanto para entrar como para ser competitivo e manter un ritmo adecuado durante unha tempada que pode facerse moi longa.
O club branco atópase inmerso nun momento de cambios, nunha substitución xeracional que se iniciou o pasado verán coa saída de pesos pesados do vestiario pontevedrés e que continúa agora co adeus xa asegurado de dous xogadores veteranos -por idade ou por experiencia- como Pablo Picallo e Álvaro Prezado, aos que se une tamén o novo pivote Daniel Viruelgio. Tres baixas aseguradas para o próximo curso e a posibilidade real de que este número ascenda deixan un gran número de dúbidas no aire.
O que está claro é que no club pontevedrés non ten pensado deixar de lado a súa filosofía de canteira, de seguir dando oportunidades aos xogadores que terminan a súa etapa de formación e que xa achegaron ao primeiro equipo como é o caso de Carlos Ocaña, que este ano alternou o equipo xuvenil co primeiro equipo e que está chamado a ser un xogador de futuro ou André de Moura, que sumou minutos coa SAR para prepararse para dar o salto ao primeiro equipo. Sobre todo nunha primeira liña que pode sufrir, ademais da baixa de Prezado, algunha máis. E é que o veterano Andrés Sánchez xa deixou caer nalgún momento da tempada -sobre todo tras a dura recuperación da súa lesión de xeonllo- que podería dar un paso á beira ao finalizar esta tempada, o que deixaría un oco máis nesa primeira liña.
Esta é unha das posicións nas que o club podería exporse facer un esforzo económico maior para fichar un reforzo que permita paliar os posibles baixas que se produzan. Tirar de xogadores de casa permitiría abaratar custos de fichaxes e faría máis posible chegar ao orzamento para dar o salto.
A esperanza reside tamén en que, coa consecución do ascenso a Asobal, algúns xogadores que tiveron un gran peso e unha actuación destacada como pode ser o caso dos extremos Carlos Álvarez e Mateo Arias -ambos con pretendentes- decidan alargar a súa vinculación co club pontevedrés e afrontar o atractivo reto de disputar unha tempada co seu equipo na elite nacional.
O adestrador. Con todo a planificación deportiva non comezará sen antes certificar a continuidade, ou non, de Javier Fernández Jabato como técnico do primeiro equipo. Este é o primeiro paso que a entidade que preside Santiago Picallo quere afrontar.
O técnico manchego -que leva seis anos a cargo do equipo- finaliza o seu contrato ao termo desta tempada e pechar a súa continuidade como o patrón do barco ou, pola contra, dicirlle adeus se a súa situación persoal -traballa no departamento de recursos humanos dunha empresa- non lle permite afrontar un reto que supón un gran esforzo e dedicación.
Unha vez téñase clarificado se será Jabato o que continúe dirixindo ao Cisne na máxima categoría ou se haberá unha substitución no banco branco, o club centrarase en planificar o persoal coa que esperan asumir o reto de Asobal.
Os últimos en chegar. Dous casos especiais son os do pivote Nicolás Samudio e o gardameta Roney Franzini. Foron os últimos en chegar pero a súa actuación foi moi correcta e tiveron gran parte de culpa na certificación do ascenso.
Ambos chegaron para axudar ao Cisne a ascender e lograron co seu labor, adaptándose moi rápido ao equipo, ao vestiario e a unha cidade na que se atopan cómodos. Con todo o caso do gardameta brasileiro é delicado e, a pesar de que se atopa contento aquí e gustaríalle continuar, aínda ten contrato co Balonmán Benidorm.
é por iso que Franzini terá que solucionar a súa situación persoal co club da costa branca para poder continuar defendendo a elástica do Cisne. E é que a portería é outra das posicións nas que o club estaría disposto a realizar un esforzo económico maior e o brasileiro é un xogador de nivel alto. Por iso o Cisne valorará as posibilidades que teñen para este posto.
O que está claro é que, na súa aposta polo futuro, a entidade pontevedresa buscará unha solución que lle permita a Pablo González sumar minutos e seguir formándose e collendo ritmo de competición. O Cisne non quere estancar a un porteiro chamado a ser clave no futuro branco e non se descarta unha posible cesión a un equipo da zona que lle asegure ter minutos xa que este ano non puido ter todos os que desexase e en Asobal o nivel de esixencia é maior.
Para isto o Cisne analizará a situación da portería, valorará unha vez que inicie a planificación e rastrexará a situación dos equipos da zona para buscar un posible destino ao gardameta.
Un ascenso e un cambio xeracional marcan a planificación dun Cisne que non quere arriscar o seu futuro por facer un forte investimento económico. O futuro está marcado polos novos talentos da casa e a esperanza de reter aos xogadores máis destacados para gozar, sen riscos, da súa volta á elite.
Jabato, o director de orquestra que fixo voar ao Cisne
Está tan integrado dentro da familia que xa non recorda nin cando chegou. Javier Fernández ‘Jabato' é o elo definitivo da cadea humana do Cisne, o home que fixo voar ao equipo cara ao seu segundo ascenso en tres tempadas.
Seis tempadas á fronte do colectivo nas que foi a cabeza visible do proxecto, un director de orquestra que foi crecendo a medida que o fixo o colectivo.
Rodeado do talento fabricado na propia factoría cisneísta, encaixou de xeito perfecto nunha entidade da que sempre soubo valorar o bo traballo e á que chegou no seu día para subir o nivel de esixencia e axudar a unha profesionalización progresiva que se fixo efectiva paulatinamente.
Esa esixencia que soubo trasladar converteu ao Cisne nun taller artesanal que pasou de comerciar no barrio a facelo nos grandes mercados: sempre desde a base do coñecemento, a experiencia, a reciclaxe e a constante aprendizaxe para integrarse como líder dun colectivo infestado de talento. Hai que saber dar uso ás armas para combater.
Como parte activa na conformación do persoal, como gran coñecedor do balonmán español de base, encaixou como unha luva na política do club de priorizar a mocidade e a base como valor esencial. A súa confianza e aposta polos cualificados imberbes que dan brillo á escuadra pontevedresa pon de relevo a súa valentía e pechan a porta ao debate da responsabilidade. Se queres apostar pola mocidade, podes.
Jabato achega os seus coñecementos logo de once anos de profesionalismo nas pistas e como técnico da Federación, seleccionador nacional xuvenil de balonmán, home de absoluta confianza de Jordi Ribeira.
Soubo entender e aceptar as limitacións dunha entidade humilde que puxo todo o seu esforzo á súa disposición para intentar crecer. Ambos o fixeron da man.
Agora afronta o reto do futuro. ¿Poderá seguir sendo o técnico de Asobal logo do seu segundo éxito en tres tempadas? Esa é a gran dúbida.
De momento goza do logro. Guiou o éxito, optimizou os recursos de que dispuña, construíu unha escuadra cun estilo de xogo tan reconocible como atractivo e como recompensa, conseguiu o recoñecemento da contorna, o aplauso do 40x20 nacional e, por fin, o segundo ascenso á máxima categoría. Foi o líder que fixo voar ao Cisne.
Corazón sempre branco
Álvaro Prezado e Pablo Picallo dixeron adeus ao club da súa vida asegurando que "ser do Cisne é o mellor que hai" e felices por deixar ao equipo en Asobal
Entre toda a felicidade producida por festexar un ansiado e histórico ascenso á máxima categoría do balonmán nacional, as bágoas e a emoción fixéronse protagonistas co adeus de dous xogadores que marcaron unha época no Club Cisne Balonmán: Álvaro Prezado e Pablo Picallo.
Ambos disputaron este domingo o seu último partido ante o seu público vestindo a elástica branca, deixando atrás toda unha vida vinculados ao club da súa vida. Santi Picallo deixouno claro no seu discurso sobre a pista do Municipal "entre ambos suman 48 anos no club", toda unha vida dedicadas en corpo e alma a un equipo que este domingo lles dixo adeus, pero que sempre terá neles a dous fieis seguidores.
"Non hai mellor despedida que esta ,"afirmaba Pablo Picallo este domingo entre bágoas, tras non ser capaz de pronunciar o discurso que levaba preparado para cando chegase o momento da súa despedida. E é que o extremo pon o punto e final a 25 anos vestindo a camiseta do Cisne e tiña claro que quería irse pola porta grande, "ademais comparado co primeiro ascenso non hai punto de comparación".
O extremo pontevedrés, aínda coa emoción nos seus ollos, destacou que "estou súper contento de poder despedirme aquí, así. Oxalá conseguísemos antes o ascenso, pero coincidiu todo moi ben", un feito que "non se se era cousa do destino".
Atrás deixa recordos, momentos únicos como os ascensos que acumula nas súas costas, un ano histórico en Asobal e miles de minutos nas súas pernas, pero sobre todo deixa unha familia. "En todo o que vivín como xogador teño claro que creo nos grupos e este grupo se ha ide conformando durante anos, con moita xente que foi e veu, pero creo que os grupos ben conformados e sólidos reflíctense na pista", analizou o extremo que deixa ao club nun momento moi bonito, no que considera que hai vimbias para seguir soñando con cousas grandes xa que "a clave é seguir mantendo o que estamos a facer, darlle importancia a todo isto, dar oportunidades aos rapaces... como se ve, iso estanos funcionando".
Emocionado tamén se mostrou Álvaro Prezado quen comezou o seu discurso con firmeza, pero ante o agarimo do público comezou a vir abaixo. A primeira liña branco non se cansou de agradecer "a todos", a uns seguidores aos que asegurou que "gran parte desta vitoria, e de todas as da tempada, foi a vosa".
Carlos Álvarez, o mozo infalible dos nervios de aceiro
O Cisne é un equipo de autor con talento desbordante polos catro costados. Prezado, Bruno Vázquez, Villamarín, Chan, Dás Neves, Virulegio, Mateo Arias... Pero se hai unha figura que representa dalgún xeito o brillo, desenvoltura e significado da entidade é Carlos Álvarez Domínguez.
O canteirán deu o salto de novato a estrela sen pasar pola categoría de revelación. Subiu dous chanzos de golpe, demostrando unhas calidades inmellorables para a práctica do balonmán a máximo nivel.
Logo do seu debut durante o tramo final da campaña de Asobal do curso pasado, o mozo cumpriu o seu primeiro ano como sénior como líder goleador da escuadra e como punta de lanza dun sistema de xogo no que a velocidade é un instrumento para conseguir obxectivos e á vez unha finalidade, parte inseparable do espectáculo, do selo Cisne.
O penúltimo (sempre hai outro membro da familia na recámara que acaba destacando) da inesgotable saga de xenios do liñaxe Domínguez aúna a velocidade, potencia e determinación dos grandes xogadores e a calidade de finalización e sangue frío dos líderes.
A súa eficacia ao longo do curso estivo en cifras estelares, tanto en accións por velocidade como en situacións de ataques estáticos. Esa sensación tranquilizadora de saber que cando se levanta, o esférico acabará na rede convérteo nun punto de apoio indispensable para os logros da escuadra lerezana.
Os seus números acredítano como máximo goleador da fase polo ascenso, empatado co artilleiro do Guadalaxara Alberto Díaz. 58 goles en 9 enfrontamentos. Unha media de 6,44 dianas por envite. A eses tantos hai que agregar os 108 goles da primeira fase, que fanlle ser o segundo mellor do grupo A, por detrás de José Andrés Torres, do BM Soria. No global foi o máximo realizador da competición, de toda Prata.
Pero non é unha cuestión de cantidade, senón de eficacia. A responsabilidade de lanzar os sete metros non é casual. Non lle treme o pulso. Non pestañea. Executa coa mesma calma e certeza coa que un repostero curta un pastel. E encima é zurdo. Un zurdo en balonmán é un tesouro.
