2-0. Comezo co pé dereito

O Pontevedra desfíxose do lastre da pretemporada cunha vitoria máis cómoda do esperado ante o Coruxo: 2-0 para desterrar pantasmas. Sendas acciones individuais de Álvaro Bustos e Adighibe serviron de resolución para un encontro aínda estival. A falta de rodaxe de ambas as escuadras plasmouse na velocidade e a precisión co coiro. O Coruxo pecou de inocente e o once de Luismi aproveitou as súas concesións para sacar tallada.

Fíxoo pronto. Aos sete minutos Álvaro Bustos encadeou unha serie de movementos virtuosos para facerse dos dous defensores do perfil esquerdo do cadro verde. Bustos culminou a acción cun crebo e posterior caneo cara a fóra, dentro da área, que o deixou só ante Alberto. O exterior asturiano finalizou coa dereita, arriba, ao pau curto, ante o intento do gardameta de achicar espazos. E o primeiro tanto da campaña subiu ao marcador.

O Pontevedra parecía cómodo sobre o céspede. Alternaba xogo en curto sen complicacións, no que Berrocal e Romay se mostraban acertados, con desprazamentos en longo en busca dos extremos ou, sobre todo, Adighibe.

Nunha falta provocada polo nixeriano, o bloque granate estivo a piques de lograr a súa segunda diana, pero o remate final de Nacho atopou tráfico defensivo no seu camiño cara ao arco de Alberto e acabou en saque de esquina.

No dominio alterno, sen grandes ocasións, no que se converteu o primeiro acto, o Coruxo achou un buraco na orde defensiva do Pontevedra. A cabalgada de Sylla pola dereita acabou nun servizo a Jacobo Trigo. Só na área, chegando desde atrás, o exgranate enganchou un bo disparo que se perdeu por encima do traveseiro, por centímetros. O cadro vigués non parecía do todo cómodo, a pesar da súa oportunidade. Tiña dificultades para romper as liñas do Pontevedra e chegar ás proximidades da área e máis para finalizar.

Adighibe corre en todas as direccións cunha potencia que fai tremer os cimentos do campo

O equipo de casa, en cambio, daba algo máis de medo, partindo, case sempre, da habilidade de Bustos e a facilidade para asistir de Romay. Adighibe convertíase no terceiro vértice do triángulo nunha boa combinación que o dianteiro nixeriano rematou cun disparo de primeiras, en situación vantaxosa, tan potente como desviado.

Adighibe corre en todas as direccións cunha potencia que fai tremer os cimentos do campo, intimida ao adversario co seu exhuberancia física e o poder do seu zancada, ri como Eddie Murphie e ademais executa exhibicións acrobáticas en cada celebración. Ídolo! Pouco despois da media hora realizou un salto mortal sen tirabuzón para festexar o 2-0, unha consecución de bicicletas fronte a Antón de Vicente que concluíron cun centro desde a liña de fondo que Yeremi Valerón, completamente desorientado dentro da área, enchufó na escuadra de Alberto no seu intento de despexe.

Un postremeiro intento do Coruxo de estirarse antecedeu o descanso e nos vestiarios cambiaron os plans de batalla. Os dous equipos xogaron o partido que pretendían tras o tempo de reflexión, pero ningún deles traduciuno nin en goles nin en ocasións.

No segundo tempo, o Coruxo fíxose coa posesión, pero sen chegar a concretar xogadas que puxesen en apertos a Edu

O Coruxo fíxose coa posesión do coiro, o Pontevedra concedeulla e o enfrontamento converteuse nun combate dos verdes contra unha parede. O once de Míchel Alonso era incapaz de atopar solucións aos seus problemas. Sopraba e sopraba o lobo, pero a casa de ladrillo quedaba de pé. Os vigueses eran incapaces de pór en apertos a Edu. Perdían a bóla cerca da área granate e o Pontevedra, entón, saía ao contraataque. Pero o facía sen éxito, sen capacidade para conectar con Adighibe para que a Pantera correse ao espazo e inquietase ao adversario.

E nesa dialéctica improdutiva o partido languideció e ningún dos dous equipos cambiou o resultado do descanso. Nin sequera Mateo Míguez cun disparo que obrigou a Edu a aliarse co poste para evitar, entre ambos, que o coiro se fose ao fondo das mallas.