MÁS DE VINTE AÑOS na elite nacional demostran o gran poderío dunha muller que desde moi pequena atopou no piragüismo o seu refuxio, a súa gran paixón, que centrou a súa vida niso e que sobre o kaiak viviu os seus momentos máis especiais a pesar de que tamén se produciron algúns non tan bonitos.
Unha vida profesional dedicada a unha disciplina deportiva que tamén lle deu o seu mellor agasallo a nivel persoal: a súa filla Naira, nacida do seu matrimonio con David Mascato, expiragüista e olímpico en Sydney e Atenas, a quen coñeceu grazas á súa paixón en común e que lle axudou e empuxado a converterse na lenda que é a día de hoxe.
Tan só nove anos tiña Teri cando descubriu o piragüismo. Foi nun curso de verán xunto aos seus compañeiros do colexio Sacra Familia de Aldán, lugar que se converteu nun berce de deportistas xa que xunto á moza Portela percorría os seus corredores David Cal, quen tamén terminaría escribindo o seu nome na eternidade no mundo do piragüismo.
No ano 2000 acudiu aos seus primeiros Xogos e no 2002 logrou o seu primeiro Mundial
Con nove anos descubriu unha disciplina deportiva que lle chamou a atención e tan só nove máis tarde, cando acababa de chegar á súa maioría de idade, fixo o seu debut olímpico acudindo a Sydney 2000, cumprindo o soño de calquera nena que se inicia nun deporte e participando nuns primeiros Xogos que parecen moi afastados tendo en conta que, tras eles, chegaron cinco máis. Non fallou a ningunha cita desde principios de século e con cada unha das súas participacións foi agrandando a súa lenda ata converterse na padeeira por referencia, unha muller que acumula ás súas costas un palmarés mundial ao que só lle faltaba, ata o martes, un metal olímpico.
Portela é esa nena que descubriu o piragüismo nun verán da súa infancia e terminou converténdose na mellor padeeira española de todos os tempos, liderando un grupo de deportistas eternos cuxo nomee vincúlase directamente ao éxito, unha muller cuxa perseveranza e paixón leváronlle a participar nos seus sextos Xogos Olímpicos sen importarlle a súa idade.
Con todo a grandeza da piragüista de Cangas vai máis aló das súas experiencias olímpicas e é que tras a súa primeira participación en Sydney subiuse por primeira vez ao podio dun Campionato do Mundo ao ano seguinte, en Poznan. Na localidade polaca sumou a súa primeira prata e o seu primeiro bronce no K4 (200 e 500 metros respectivamente), as dúas primeiras medallas dunha colección mundial que a día de hoxe chegou ás 15. Uns meses antes cultivou tamén dous metais a nivel europeo, os primeiros dun total de 17 que sumou ata o ano 2013.
O estadio da Cartuja no ano 2002 foi o escenario no que Portela logrou o seu primeiro título mundial na distancia de 200 metros unha disciplina na que a canguesa sempre se sentiu cómoda, onde se converteu na raíña e que, cando se recoñeceu como distancia olímpica, abriulle as portas dos Xogos para volver competir de xeito individual.
A chegada da súa filla Naia non a freou en absoluto senón que aínda lle deu máis forzas para continuar competindo. Portela compaxinou maternidade e adestramentos e a base de esforzo plantouse nos Xogos de Río 2016 coa pequena en brazos.
Unha pequena que se converteu na súa motivación, que estivo en Río, á que se abrazou en Szeged (Hungría) tras lograr a súa décimo quinta medalla mundial e que tamén a estaba esperando o pasado 10 de abril a beiras do Pontillón do Castro cando certificou o seu billete aos seus sextos Xogos Olímpicos. Portela é a peza principal dun puzzle no que a súa filla Naia e David Mascato encaixan á perfección.
Portela súmase á lista de medallistas galegos na que xa hai 16 deportistas
GALICIA OLÍMPICA. A padeeira de Cangas é a última en sumarse a unha lista de deportistas galegos que deixaron a súa pegada nos Xogos Olímpicos, un camiño que iniciaron Luís Otero e Moncho Gil en Anveres 1920, cando levaron a medalla de prata.
Non foi ata 1976 cando a comunidade autónoma volveu sumar outra medalla. Foi o lucense Luís Gregorio Ramos Misioné o encargado de cultivala en Montreal. O piragüista colgouse ao pescozo unha prata en augas tranquilas (K4 1000) e catro anos despois en Moscova sumou un bronce en K2 1000.
En Los Ángeles 1984 o coruñés Fernando Romay e o piragüista tudense Enrique Míguez sumaron dúas novas preseas: unha prata e un bronce, respectivamente.
Ata Atenas 2004 a comunidade galega non volveu cultivar un metal. David Cal sumou dous en Grecia, unha fórmula que repetiu en Pequín catro anos despois e cuxo ciclo se pechou en 2012 en Londres cunha nova medalla, sendo o que máis ten no seu palmarés. Xunto a el en Pequín tamén se sumaron á Galicia Olímpica Carlos Pérez Rial Perucho (ouro en K2 500) e Antón Paz e Fernando Echávarri (ouro en clase Tornado de vela).
Londres foi a sede con máis medallas galegas. Ademais de Cal tamén Támara Echegoyen e Sofía Touro sumaron un ouro na clase Elliott 6m; Javi Gómez Noya logrou unha prata e Begoña Fernández colgouse o bronce coa selección española de balonmán.
Na edición de 2016 en Río de Janeiro tan só Cristian Toro sumou unha medalla para a comunidade, o vivariense logrou un ouro en K2 200 xunto a Saúl Craviotto. E en Tokio son, ata o momento, dous as medallas con sabor galego, a prata de Teresa Portela e o bronce de Ana Peleteiro en triplo salto, dous novos nomes que se unen a unha lista de deportistas irmandiños que deixaron o seu nome escrito no Olimpo.
Londres 2012. Foron os Xogos máis duros da padeeira de Cangas. As bágoas inconsolables foron as protagonistas da súa cuarta participación olímpica, onde foi cuarta por dúas centésimas de segundos.
Unha carreira que Portela nunca esquecerá e en remontouna desde o último lugar logo de non escoitar ben a saída.
Desde Sidney á prata. Nos seus primeiros Xogos a mellor padeeira nacional caeu en semifinais no K1 5000.
Catro anos máis tarde foi quinta nas finais do K2 e K4 500 metros, unha disciplina na que en Pequín 2008 foi quinta. Nese mesmo ano caeu en semifinais no K1 500.
Río de Janerio foi a súa última participación antes de Tokio e alí a padeeira non puido pasar da sexta posición no K1 200, cuxa espinita quitouse este martes.
