VIGO. Francia sacou o seu rodete e machucou a emoción da final do Mundial Júnior ata levar por esmagamento unha merecida medalla de ouro. Onte en Vigo, o conxunto galo demostrou porqué chegaba como favorita ao campionato do mundo. Cando quixo, sacou a relucir a súa enerxía e calidade. Goleou a tres ‘cincentas' e sesteó durante o resto de primeira fase, o que lle conduciu a ser terceiro de grupo. Pero cando as habichuelas estaban en xogo, puxo o ‘modo competición' e deixou na cuneta a España, Dinamarca e Exipto para plantarse no partido definitivo, no que arroiou a Croacia. O equipo de Dominikovic chegaba á final de Vigo como o máis regular do torneo. Pero se topou coa mellor versión do galo, que foi ‘o coco' e usou a camiseta croata a cadros como mantel sobre o que devorar o partido.
Á súa indubidable calidade físicotécnica, Francia sumou onte garra. O bloque francés saíu enchufado desde os acordes da ‘Marsellesa'. A defensa ‘bleu' tiña claro que debía morder á poderosa primeira liña croata para que esta non xogase cómoda. E así sucedeu durante todo o partido. Aproveitando a súa maior profundidade de banco, que lle permitiu chegar máis fresco ao choque definitivo e rotar á carta durante o transcurso de devandito encontro, Francia apertou as porcas de Croacia. O 6:0 habitual galo pasou a ser unha mixta con moita atención a Martinovic e Vistorop, que aínda desgastados pola batalla contra Portugal, non atopaban o osíxeno para que a súa mente e as súas pernas descubrisen a forma de exceder camisetas azuis.
Francia iniciaba o choque como un lóstrego. O 2-0 inicial neutralizouno Sarac, o único primeira liña cunha vixilancia menor. Pero cando parecía que a saída en tromba francesa neutralizouse, chegou a tormenta perfecta. Francia movía a pelota a un ritmo frenético e atopaba a forma de desarbolar o férreo 6:0 croata. Villeminot, por fin sobresaliente, dirixía e executaba. Mentres, en defensa, era unha lapa. Así, os galos volvían tomar vantaxe grazas ao ataque posicional, pero tamén á defensa. E onde non chegaba esta, facíao Kiffier. o muro. A meta francés encadeou seis paradas consecutivas para negar o gol durante oito minutos a Croacia. Do 2-2, ao 7-2. Dominikovic pedía tempo morto no medio da sangría, pero o parón non taponaba a ferida. A brillante actuación de Kiffier permitía a Francia correr e romper o choque. Ata que Mileta volvía anotar un tanto para os seus. Era o 7- 3, pero tres dianas seguidas do seu contrario Richert colocaban o sorprendente 10-3 no marcador ao pouco de superarse o ecuador da primeira parte.
Entón Francia, como a maioría do pavillón, viuno practicamente gañado. E relaxouse. Panjac entrou na portería croata, que por aquel entón xa defendía 5:1. E os balcánicos, xa sen Martinovic en pista -MVP do torneo pero onte desaparecido-, iniciaron a remontada. Novak atopou porta desde o lateral dereito, Jaganjac secundoulle desde o esquerdo e Mileta terminou de pechar o 0-5 de parcial. O marcador estaba 11-9 e Delattre necesitaba reorganizar aos seus. E vaia se o fixo. Porque o técnico cambiou tres pezas e os galos sumaron un 4-0 que mandou o partido 15-10 ao descanso. Cando Francia se conectaba, non había forma de parala.
A Croacia tan só valíalle un milagre. Tiña que facer todo perfecto e esperar que o equipo francés caese en rendemento. Pero Delattre tiña á súa disposición demasiados recursos. E o segundo acto converteuse nun quero e non podo. Croacia trataba de recortar á desesperada. Pero Francia empeñábase en defender coma se fóselle a vida niso. E nin as exclusións notábanse. Os galos tiñan pernas e fame.
Así, sen sobresaltos para Francia transcorreu boa parte da segunda metade. A falta de catro minutos, Jaganjac amagó cun final emocionante co 25-22. Pero foi un espellismo. Os galos tiñan decidido que onte era o seu día de gloria, como reza o seu himno. E contra iso non hai equipo júnior que poida.
