As horas agónicas de Luisito por unha trombose no brazo

O técnico recoñece habelo pasado "moi mal" pola trombose que empezou a padecer o xoves e non foi diagnosticada ata o luns ► "Salveime de milagre", recoñeceu o técnico, que dirixiu o domingo ao equipo porque non quixo "deixar só ao Pontevedra nesta situación" 
Luisito, vestido de calle, siguiendo el entrenamiento junto a Roberto Feáns. GONZALO GARCÍA
photo_camera Luisito, vestido de rúa, seguindo o adestramento xunto a Roberto Feáns. GONZALO GARCÍA

Quedou todo nun susto. Pero puido ser moito peor. José Luís Míguez arrincou este mércores a súa "nova" normalidade tras a trombose na vea subclavia que sufriu nos últimos días. Unha doenza que finalmente foi emendada, pero que estivo a piques de provocar que non o contase. Por fortuna, puido repasar uns últimos días nos que pasou "medo" pola súa vida. A pesar diso, non deixou de lado as súas obrigacións, conducido por un mal diagnóstico inicial e polo seu cabezonería final. Así foron as últimas horas de Luisito.

Xoves e venres


A última hora do día e ao saír da ducha, o técnico empezou a sentir unha dor no brazo dereito, que estaba algo inchado. Compartiuno coa súa familia, pero non lle deu maior importancia. O venres, Luisito levantouse con algo de cansazo e tras a súa rutina habitual, durante a tarde empezou a sentirse máis canso e con molestias na zona do brazo. Empezáballe a preocupar o asunto, pero aguantou durante todo o día sen acudir ao médico.

Sábado


O teense levantouse "moi canso" e aínda que acudiu a adestrar a Xeve na última sesión antes do partido ante o Compostela, alí pediu ao club que o levase ao médico. Foi acompañado á PAC da Parada, onde lle diagnosticaron unha dor de índole muscular. "O médico díxome que ao 95% era muscular. Eu de mediciña non sei, pero de doures musculares si. E intuía que non era iso. Foi un erro. Pero un erro pode telo calquera: somos humanos", explicou Luisito, que se definiu como o "gran culpable da situación", que posteriormente alargou ao non acudir durante horas a recibir outra opinión médica.

Domingo


Luisito espertouse totalmente esgotado. Pero calou: "Levanteime esnaquizado. Pero oculteino todo. Pasei pola farmacia e vin dirixir o partido nun estado moi malo. Sabía que tiña algo, pero agarreime á dor muscular e, como son moi cazurro, non quixen deixar só ao Pontevedra nesta situación. Gústame moito isto e débolle tanto ao club que non fun capaz de dicir que non". Tan incómodo atopábase o preparador que incluso decidiu non vestirse coa súa habitual camisa e americana para os encontros de casa e apostou polo chándal. Ao termo do encontro, o técnico "só tiña ganas de atender aos xornalistas e chegar á casa". O traxecto a Santiago fíxoselle eterno. Dubidou en acudir ao médico pero "por non preocupar a mamá", non o fixo. Deste xeito, seguiu a súa rutina habitual de visitar á súa proxenitora antes de chegar a casa. Entón, xa acordara co doutor Barragáns que se a dor non remitía, ao día seguinte acudiría ao hospital.

Luns


Co adestramento previsto para as 16:30 horas, Luisito espertouse cuns síntomas que, nin moito menos, remitiran. Entón acudiu, como estaba acordado, ao QuirónSalud Miguel Domínguez, onde a través dun estudo ecográfico detectáronlle un trombo no brazo dereito. A pesar diso, José Luís Míguez quixo pasarse polo adestramento para "dar a charla do partido e que os futbolistas se decatasen do que tiña" en primeira persoa. Posteriormente, abandonou o campo de Xeve e conduciu en coche ata Santiago. Antes de ir ao hospital pasou pola casa da súa nai, á que lle asegurou que unicamente se tiña que "ir picar". Xa en Urxencias do CHUS realizáronlle numerosas probas, algo que preocupou moito ao técnico: "Foi unha das poucas veces que tiven medo na miña vida". Finalmente, ao redor das 3.00 da madrugada puido regresar a casa, cun tratamento pautado, co tabaco prohibido e o deporte prohibidos e pendente agora de realizar estudos para intentar coñecer a orixe da doenza. "A médica recoñeceume que me salvei de milagre. Se o trombo chega a ser máis pequeno, podía terse diluído e afectarme ao corazón, aos pulmóns ou á cabeza", expuxo o técnico. "Agora estou máis tranquilo, pero cando chegei á casa e vin aos meus fillos espertos, partíuseme a alma", dixo.

Martes e mércores


Descansou e puido ver á súa nai e contarlle o ocorrido. Ademais, comezou a maquinar "como xogarlle ao Dépor". O mércores acudiu ao adestramento e chanceou co persoal: "Aos que non xogan sempre lles digo que non recen para que me pase algo, que eu son inmortal. E volvinllo lembrar". A sesión seguiuna con roupa de rúa desde a banda, pero este xoves volverá adestrar para preparar ao equipo para vencer ante o Deportivo dentro de dez días. "Será o mellor tratamento", finalizou.

Comentarios