Darmell Hogan: no Peixegalego por amor

"O baloncesto veu despois, pero o amor foi primeiro", asegura Darmell William Hogan, xogador do primeiro equipo do Marín Peixegalego, adestrador de categorías basee do club e, sobre todo, esposo de Elvia Aperador, a súa razón de ser na ribeira do Lérez.

Hogan é o norteamericano de Pontevedra que chegou ao Peixegalego por amor. Porque, tamén no deporte, decenas de historias cóntanse desde un prisma romántico.

Levaba 13 anos como adestrador de baloncesto en Detroit cando coñeceu á que é a súa actual parella. A faísca produciuse a uns cantos miles de quilómetros de distancia, en California. Él participaba nun evento deportivo e ela traballaba para unha compañía electrónica. Mantiveron o contacto e a relación progresou. Xuntos mudáronse a Irlanda e, logo duns meses, a Pontevedra.

"Foi fácil e difícil á vez", asegura Darmell cun ton filosófico. "Difícil por despedirme da miña familia, pero fácil ao mesmo tempo, porque quería estar con ela".

"Se o meu fillo quere xogar ao baloncesto, ensinareille, pero non coma se fose unha obrigación. Quero que ame o xogo en por si, non porque eu ámeo", apunta Hogan 

Pontevedra, co seu encanto, acolleuno coma se fose o seu propio fillo, fíxoo todo máis sinxelo. "Cando tivemos a idea de vir, encantoulle", asegura Elvia, mentres o seu marido non pode evitar lanzar un suspiro cunha concluínte exclamación "Oh my God!" 

Porque Irlanda, como el mesmo di nunha das súas frases máis recorridas en castelán (xeralmente maniféstase nun inglés pausado e comprensible) "é moi gris". E Pontevedra xa non é a que foi. Xa non é aquela pequena urbe de choiva pertinaz, edificios escuros, ruidoso tráfico, aire corrupto e pestilente fedor. Engalanouse co paso dos tempos para acomodar aos oriúndos e acoller aos forasteiros.

Así é que a beiras do Lérez, o pivote do Peixe descubriu que "hai edificios que son máis vellos que Estados Unidos. A comida é fantástica. A cidade é pequena, todo está próximo e non necesitas usar o coche... e a xente é encantadora".

Pero sobre todo, recorda Aperador, "formar aquí unha familia é máis fácil, tes máis seguridade". E iso, tendo en conta que teñen a un pequeñín de 3 meses, é un gran valor.

E é que en Estados Unidos, particularmente en grandes cidades industriais como o Detroit natal de Hogan, "hai moita delincuencia. A idea da familia en España está moi protexida".

Cando chegou, como adestrador do baloncesto basee, necesitaba atopar un lugar onde exercer o seu traballo, a súa paixón.

No Boa Vila levou as Escolas Deportivas e algún dos equipos de base. Actualmente, desempeña esa mesmo labor no club marinense, onde tamén xoga no equipo de EBA. Só hai palabras de gratitude para ambos.

"Adestrar a nenos é a miña paixón. Adóroo. Levo facéndoo desde os 16. O mellor que me puido pasar foi seguir exercendo aquí en Pontevedra e Marín", sostén.

O problema do baloncesto é que é un vicio contaxioso. E Elvia foi afectada polo seu virus. Converteuse na primeira fan do seu marido e do Peixegalego.

"Pídolle ver os partidos xuntos e sempre lle pregunto sobre as xogadas e o sentido de cada acción. ás veces tamén cústame entender os xestos dos árbitros. Pero aprendín e continúo aprendendo moito".

"Pídolle ver os partidos xuntos e sempre lle pregunto sobre xogadas e o sentido de cada acción. Aprendín moito e sigo aprendendo", sinala Elvia 

E como calquera neófito de calquera disciplina, sorpréndese co dominio profundo daquel que se baña a diario na especialidade, neste caso, a súa parella. "Sempre me fixo no que ocorre co balón e el dime que é fundamental ver todo o que ocorre ao redor. Son incapaz de entender como pode ver e analizar todo o que sucede".

"Aprendo moito, porque toda a súa vida xira ao redor do baloncesto", sentenza Elvia.

O seguinte paso da cadea é o seu fillo Jordan, aínda moi pequeno para pensar en botar a bóla. Cero presión de face ao futuro. O talento require paixón.

"Se quere, ensinareille. Pero non coma se fose un traballo. Quero que ame o xogo en por si, non porque eu ámoo. Iso aprendino de ser adestrador en América. Os nenos non estaban a gusto: sentían obrigados polos seus pais, que parecían gozar máis que os propios rapaces".

Porque alí, como en España, os proxenitores teñen delirios de grandeza reflectidos nos seus pequenos. En España buscan Messis e Cristiáns, "en América pasa o mesmo, cren que o seu rapaz vai ser o seguinte Jordan, Durant ou Bryant. Pon demasiada presión sobre os ombreiros dos nenos. 'Déixenos gozar'".