O Pontevedra instalouse na mediocridade e é incapaz de abandonala. Nin sabe, nin pode. Todo condúceo a unha dinámica autodestructiva na que calquera infeliz rival, minguado e sen faísca, é capaz de sacar rendemento da súa visita a Pasarón.
O Silva foi ese adversario. O equipo coruñés, infestado de baixas e coa sensación de que non podería facer dano nin a unha mosca, obtivo un punto na súa primeira viaxe en toda a súa vida ao campo do Burgo. Intimidado polos seus anteriores malos resultados, polo escenario e polo nome do anfitrión, o cadro coruñés ofreceu unha imaxe de inocencia abafadora que o sinala como un claro candidato ao descenso.
Cun home máis sobre o terreo de xogo durante unha hora os herculinos renunciaron a crear perigo e conformáronse cun punto para iniciar a súa reconstrución clasificatoria. E saíulles aparentemente ben. Sendo ambiciosos poderían vencer a un adversario desordenado, sen agresividade, sen profundidade, sen fútbol.
A incapacidade do Pontevedra e a falta de vontade do Silva resúmense nun dato: o primeiro lanzamento entre os tres paus prodúcese no minuto 90, cando Pablo Carneiro queda só diante do gardameta e remata sen convicción ante a saída do porteiro cara ao pico da área.
O bloque pontevedrés dispuxo de dúas mans a man. O Silva logrou lanzar varios saques de esquina en compensación polas facilidades ofrecidas nas dúas mellores opcións ofensivas dos granates.
Jorge tivo a outra gran oportunidade do duelo, co Pontevedra xa en inferioridade, no minuto 38. O dianteiro quedou só ante o porteiro Manu, pero tivo demasiado tempo para pensar. Recordou que levaba un mes sen atopar a chave da portería contraria. Regateou, quedou sen ángulo e fíxose unha lea.
O duelo, ademais de aburrido e carente de intensidade, tivo varios condicionantes. O primeiro foi a expulsión de Adrián Gómez. á media hora, o arxentino foi fiel á súa forma de entender o fútbol. Foi coa máis absoluta determinación a por o coiro nun balón dividido. Chegou medio segundo tarde e o seu voo cos tacos por diante atopou dúas vítimas: á adversario Cata e a el mesmo. O rival quedou tendido no chan logo de ser embestido e o defensor granate foi expulsado.
A acción non axudou ao conxunto de Pasarón, pero non foi o motivo do seu barullo, porque antes daquilo non houbera fútbol. O cadro de casa parecía saír a por o encontro, pero aos poucos foise apagando e desaparecendo.
O mellor do duelo foi unha acción de Carneiro, Fandiño e Jorge que acabou con centro desde dentro da área do interior pontevedrés para que o dianteiro cántabro marcase baixo paus, aínda que en fóra de xogo. O asistente viuno claro e anulou o tanto.
Antes do descanso, Centrón meteu un balón medido a Jorge ás costas da defensa. A errada resolución da xogada foi detallada algunhas liñas atrás.
Ao descanso, o Pontevedra ouvía os primeiros asubíos, só contidos pola falsa sensación de que o colexiado era o culpable.
A segunda parte comezou coa mala noticia dunha lesión muscular de Fran Fandiño e elevou á máxima potencia o discurso que resume o duelo. Uns non querían e outros non podían. Os erros nas entregas foron abundantes e a capacidade para complicarse a vida dos xogadores creceu co cansazo.
Só os escasamente incisivos xogadores coruñeses impediron que o dano do Pontevedra fose superior. Antes de acabar o duelo David Feito incluíuse no parte de guerra cun problema nos isquiotibiais.
O Silva foi gañando minuto a minuto cara ao seu pequeno logrou, mentres que o Pontevedra recorreu a accións desesperadas, a guerras individuais e balóns longos para intentar cambiar algo. Só o man a man final de Carneiro (minuto 90) puido cambiar o panorama. Nin el está acertado. A can fraco, todo son pulgas.
Pecado pola falta de organización
A inferioridade numérica foi un agravante para o Pontevedra no encontro que o equipo granate xogou onte contra o Silva. O equipo granate notou a expulsión de Adrián Gómez á media hora do partido, pero non deu a impresión de ter solucións para superar a un adversario conservador.
O equipo de Manu Fernández demostrou falta de fluidez co esférico, non ter claramente definida a forma en que quería atacar e moita inseguridade en infinidade de situacións.
O bloque pontevedrés só dispuxo de dúas ocasións ao longo de todo o enfrontamento, dúas mans a man nos que a defensa do Silva cooperou para que Pablo Carneiro e Jorge Rodríguez quedasen sos ante o gardameta. Pero ese tamén é un elemento a ter en consideración. Os atacantes están en dinámica derrotista e tampouco están acertados coa portería rival. Nin Carneiro nin Jorge foron capaces de finalizar con posibilidades de éxito.
O paso do tempo foi creando tensión e inseguridade nos futbolistas, que realizaban longas conduciones sen sentido, facían entregas arriscadas, imprecisas ou ao rival e carecían de velocidade para sorprender a un contrario que non tiña temor á hora de acumular efectivos preto da súa área ou de ter o coiro sen profundar, aproveitando a falta de agresividade ou o cansazo dalgúns pontevedreses.
A todo iso houbo que sumar as dúas lesións musculares que sufriron David Feito e Fran Fandiño, o que condicionou os cambios que puido facer o adestrador granate.
Dado o devir dos acontecementos, a tensión foi crecendo na bancada, que acabou asubiando aos xogadores polo espectáculo ofrecido, o que, lonxe de incentivar aos futbolistas, os mediatizó aínda máis e acabou redundando na baixa calidade do enfrontamento no seu tramo final.
