Cumpre a súa quinta tempada no primeiro equipo con pouco máis de 20 anos. Pero xusto o curso no que se convertía na segunda xogadora do Poio Pescamar con máis tempadas na elite, Carol Agulla non termina de ver a luz ao final do túnel. E é que unha escordadura no ligamento interno do seu xeonllo esquerdo está a lastrala desde novembro. Aquel día, nun adestramento, o curso da canteirá poiense cambiou. E polo momento, non logrou darlle a volta á tortilla. Aínda que cada vez o final do calvario está máis cerca.
"O problema está na miña cabeza. Está a custarme bastante", recoñece Agulla, que acumula case dous meses afastada das pistas tras sufrir unha segunda recaída da súa lesión. E é que segundo os médicos, logo de estar tanto tempo parada, para a súa articulación xa non hai máis tratamento que volver competir e "soportar a dor". "Ese é o problema. Teño que perder o medo, porque o xeonllo está ben. O que pasa é que desde a primeira vez fíxenme dano dúas veces máis. Recaín. E cada vez que me pega ese lategazo teño que estar unha semana case sen andar. O estar tanto tempo así, que se volvo ou que se non, afecta", apunta a peche rojilla, que ata agora apenas sabía o que era estar de baixa deportiva. "Nunca tiven ningunha lesión e non estou afeita a isto", recoñece Agulla, que entende que polo menos a rehabilitación e o traballo de ximnasio fáiselle ameno: "Gústame e por iso non o levo tan mal. Podería ser peor".
Deste xeito, o día a día de Carol durante o último mes e medio foi o de vivir unha rehabilitación constante xunto ao fisioterapeuta do equipo. "Vou a todas as sesións co grupo. Iso axuda. O que pasa é que logo teño que traballar á marxe", expresa a estudante de Ciencias dá Actividade Física e do Deporte, á que estas idas e vindas fixéronlle xa vivir "varias pretemporadas". "Cada vez que paro, teño que volver empezar. Aínda que poida facer traballo de forza, que me gusta, perdo a forma", explica Carol.
A este traballo particular uniráselle nos próximos días algunha sesión co novo psicólogo deportivo do Poio, que espera que lle axude a superar ese medo que se lle instalou no cerebro.
"Non me axuda que sexa a perna esquerda. Eu son destra e sempre confías máis na boa. Coa outra teño a sensación de ir ás disputas máis débil", matiza o peche, que espera volver adestrar co grupo a partir da próxima semana e "poder axudar" ao equipo a partir do ecuador da segunda fase.
E é que a futbolista non se viu ben desde que sufriu a escordadura. "Xoguei algún partido, pero non me atopaba. Saía á pista e era o 50% do que podo ser. Sobre todo porque son unha xogadora de ir moi forte. Para non achegar, preferín parar", explica Agulla, que desde novembro tivo minutos nalgún partido solto, como a final da Copa da Raíña, antes de parar definitivamente.
A pesar diso, a segunda capitá sente partícipe "dunha tempada chula". "Amólame por non xogar, pero a estou vivindo sentíndome partícipe do equipo. Como unha máis", sentenza.
