Sen palabras. Coa voz entrecortada e incrédula polo que acaba de vivir. Está risueña como sempre pero máis feliz que nunca. A Seca, 30 de setembro. O Poio Pescamar abre a súa pretemporada ante Burela. Antía pechaba un ciclo tras dúas operacións e volvía sentirse xogadora.
Aínda se frega os ollos dúas veces para rememorar constantemente o encontro. Só era un amigable, pero para Antía Pérez era moito máis que iso. Era o regreso ao "seu hábitat", onde ela sente cómoda. Era volver tocar o balón, ese que tivo que ver de lonxe durante os últimos once meses. Era volver a ponera proba os seus xeonllos logo do que ela denomina "un auténtico calvario".
"Foi un ano moi duro que por fín logo de loitar contra todo isto, volver facer o que che gusta... Non se explicar a sensación, non teño nin palabras" relata a ourensá.
A pesar diso, a rojilla fíxose valer sobre a pista e demostrou que non ten medo a nada. "Eu diríache que non tiven medo. Inconscientemente poida que si que o teña, pero eu diríache que non" afirma ao recoñecer que sobre o parqué non se deixou nada no tinteiro. Pola súa cabeza non pasaba a lesión, senón volver gozar. "Supoño que inconscientemente a miña cabeza diría :"¡Ouve, que che acabas de romper dous xeonllos, ten un pouco de coidado!", pero eu polo menos medo non teño e se teño que tirarme de cabeza voume a tirar igual, con dous xeonllos rotos ou sen xeonllos". Toda unha declaración de intencións a de Antía.
"Despois do partido se que estiven un pouco cargada cos músculos, pero as sensacións foron moi boas"
Non perdeu nadiña de nada de forza, senón que a última lesión serviu á ourensá para demostrar todo o contrario. Cargou a lume de biqueira a súa batería de enerxía e está disposta a baleirala ao longo da tempada. Quere recuperar o tempo perdido e quere facelo co Poio. "Teño a data da primeira competición na miña cabeza desde o día cero". é o seu próximo obxectivo.
Cada palabra que sae pola súa boca denota ilusión. O ton co que fala é quizá o máis optimista desde a súa chegada a Pontevedra. Do partido, de feito, apenas recorda con claridade situacións concretas, posto que a súa cabeza funcionaba a mil por hora. Un carrusel de emocións que finalizou, iso si, pasándolle factura fisicamente. "Despois do partido si que estiven un pouco cargada cos músculos, pero as sensacións foron moi boas e xa podo empezar a lume de biqueira. Igual non ao meu douscentos por cen, pero si ao meu cento por cento".
OUTUBRO MALDITO. O seu regreso coincide cunha data crave para a xogadora. Tras a luz do seu regreso, outubro é un mes con sombras co que Antía xa empezou a tremer á súa chegada. é especial e precisamente por iso, a súa volta ás pistas vale o dobre. O 18 de outubro de 2018 rompeu por primeira vez o ligamento cruzado do seu xeonllo. Exactamente un ano despois, volveu pasar por quirófano para pór remedio á mesma lesión, esta vez na perna contraria. Unha data gafada da que Antía non quere oir falar, a pesar de que ao preguntarlle por iso, trata de enfrontarse con humor. "O mes de outubro xa sabes que a semana do 15 cóllome vacacións, non vaia ser recorda entre risas.
"Díxenlle que moi ben e díxome que para adiante e a recuperar o meu nivel"
Non escatima en bromas, pero por dentro os seus recordos lévanlle a unha etapa dura, que quere esquecer custe o que custe. Tras dous anos incompletos, Antía aposta por que "á terceira vai a vencida" e poder gozar da tempada.
Recorda con especial sentimento os minutos posteriores ao partido do mércores, os ánimos das súas compañeiras e especialmente do seu adestrador, quen se dirixiu a ela para preguntarlle polas sensacións. "Díxenlle que moi ben e díxome que para adiante e a recuperar o meu nivel".
Agora que todo empeza a tomar forma, o corpo de Antía acelérase ao nomearlle a competición. Será o vindeiro mércores 10 de outubro no regreso da Copa Xunta ante o Ourense Envialia. "O seu" Ourense, como ela o denomina. Ten por diante a dura e brillante misión de demostrar que Antía volveu, esta vez para quedar.
