Segunda División B afástase de Pasarón. O Pontevedra non puido co Puertollano na ida da final polo ascenso. Non puido co seu gardameta, co seu defensa, nin coa súa portería. Tampouco foi capaz de vencer ás emocións. O once granate fixo méritos para gañar ante un equipo que demostrou orde defensiva e velocidade na zona avanzada do campo, pero non puido.
Todo cambiaría se ao minuto nove unha gran acción colectiva finalizase dentro do marco de Reguero. Pero Carneiro rematou ao traveseiro o servizo de Tubo e o catavento cambiou de dirección.
O once lerezano levou a iniciativa e xogou como nunca na tempada. Desbordou por momentos ao seu adversario, mentres lle durou a gasolina aos seus homes de banda (sobre todo a Tubo), pero non materializou a súa superioridade. A cada minuto que pasaba, o Puertollano sentía máis seguro. E cando marcou o 0-1, momento no que se conxelou o tempo para todos menos para José Manuel e Rubén Gómez, acabou espantando todas as pantasmas que o acompañaron ao céspede lerezano.
A partir de entón defendeu ben, aproveitou o paulatino desgaste físico e moral do once de Manu Fernández e fixo crecente uso dos espazos deixados polo PCF para saír ao contraataque. Foi unha parte para cada equipo, pero co condicionante case definitivo do 0-1, o auténtico motor do envite, a principal razón, case a única, de que o Puertollano se fose a casa cun resultado case definitivo.
A praza de bronce está practicamente en mans do cadro manchego. Con todo, existen motivos para a dúbida razoable. Motivos que só o deporte coñece e que o fútbol ten por hábito empregar cada ano. A eles, a esa especie de milagres balompédicos, agárrase o cadro de Pasarón para soñar co ascenso.
Despois de que Tubo habilitase a Carneiro e este rematase ao poste, o Pontevedra seguiu xogando como un ciclón, tocando con certa velocidade e chegando polas bandas ao campo inimigo. Un un contra un de Tubo nunha acción maxistral estivo a piques de adiantar ao cadro local e David Feito, na acción seguinte, tras a saída dun córner, obrigou a unha boa parada do magnífico Reguero.
Entón chegou a acción desgraciada e determinante do envite. O desconcerto apoderouse do mundo cando un home do Puertollano caeu ao chan. Máis pendentes do francotirador que abatera ao adversario que de defender a seguinte acción, os centrais granates foron incapaces de taponar o cabezazo de José Manuel, que amorteceu o balón para que Hugo Díaz batese á estatua de Edu.
O Puertollano proseguiu a partir daquel momento coa súa orde defensiva, cunha crecente serenidade en campo propio e cos seus constantes cortes de ritmo en forma de perdas de tempo que o colexiado non soubo corrixir.
Logo dos vestiarios, o Pontevedra insistiu na súa idea. Intentouno con fútbol directo ás veces e con combinacións noutras ocasións, pero lle faltou a precisión necesaria que permite alcanzar a área pequena e o gol. O balón parado, tradicional aliado dos lerezanos, non ofreceu resultados. Os lanzadores non tiveron un bo día. Ademais, Tubo xa non tiña osíxeno e estaba máis vixiado. O centro do campo descompúñase polo esforzo e a necesidade e Manu Fernández queimaba as súas naves coa entrada de Moreira por Kevin Presa. Máis creatividade, menos contención.
O Puertollano, metido na súa área, estivo ben organizado, pechou ocos polo centro e non tivo problemas para conter todos os centros á área desde os costados. E entón chegou a sentenza. José Manuel correu pola esquerda, beneficiouse dun balón entre Pablo e Adrián dentro da área e con fortuna e asistiu a Rubén Gómez para que fixese o 0-2.
Puido caer un terceiro. Evitouno Edu ante Iván Limón. Despois, as perdas de tempo e as malas artes dalgúns futbolistas visitantes puxeron o epílogo cunha certa dose de provocación que non era necesaria.
