A Illa de Arousa. O árbitro é unha boa escusa en tempos de pecado. Recorrer a el pode salvar ao criminal no tribunal dos homes, pero non o librará no tribunal das almas. Tería dotes de político vulgar o que amparase o seu fracaso no erro de vista do colexiado de cabeceira. eles equivócanse. é o seu modo de vida. Hai quen cre que o fútbol morrería o día que os xuíces da contenda deixasen de comportarse tan humanamente.
(Vídeo xentileza de PontevedraTV)
O mellor que fixo o Pontevedra na Illa de Arousa foi non responsabilizar ao árbitro. Nin un dos futbolistas ou membros do corpo técnico sinalaron a López Fernández como autor dos pratos rotos. O Céltiga materializou a igualada cun lanzamento de penalti que debería ser falta ao bordo da área. Pero sería vicio ampararse nese fallo puntual, complicado de apreciar sobre o terreo de xogo nunha acción que sucede a velocidade de vertixe, para explicar todos os males do mundo, os do Pontevedra.
O conxunto de Milo Abelleira desperdiciou unha ocasión magnífica de levar os tres puntos do Salvador Otero. Foi fiel a si mesmo, irregular no seu dominio, no seu xogo, na súa creación. Marcou cando menos mereceuno e encaixou cando máis controlado parecía ter o enfrontamento. Así é o fútbol, así é a cor granate.
O equipo lerezano tivo dúas caras. A súa mellor imaxe, antes da media hora, non obtivo premio. O seu peor aspecto case o consegue. O balompé é como as mulleres: non xulga só as aparencias. Aí radica o seu encanto... tamén o do deporte que nos ocupa.
