Un paciente cunha doenza cardíaca grave foi sometido a un transplante a mediados de marzo no hospital Gregorio Marañón de Madrid, cirurxía para a que foi chamado de urxencia cando esperaba na Maternidade do mesmo centro o nacemento inminente do seu primoxénito. O neno naceu por cesárea, case á mesma hora na que o pai recibía o corazón doado co que superou unha cardiopatía hipertrófica conxénita, informa este venres o hospital, cos testemuños dos pais e dos profesionais médicos.
Nunha data de marzo que o hospital non precisa, Ana María González esperaba na sala de dilatación da Maternidade do Gregorio Marañón para dar a luz ao seu primoxénito, en compañía da súa parella, Antonio Salvador, de 39 anos, quen sufría unha cardiopatía e esperaba desde facía un tempo un transplante de corazón como "única solución" á súa doenza "terminal". Antonio acompañaba á súa muller no paritorio cando o chamaron por teléfono os cardiólogos do Hospital para informarlle de que a Organización Nacional de Transplantes (ONT) tiña unha doazón compatible e era el o candidato para o transplante.
No medio da perplexidade que lle xerou a noticia, Antonio pediu aos cardiólogos uns minutos para decidir e, convencido da necesidade e animado pola súa esposa, dixo si á súa cirurxía. "Custoume uns minutos tomar a decisión porque implicaba perderme o nacemento do meu primeiro fillo", di Antonio nun vídeo remitido polo Hospital, no que engade que tras dar o seu consentimento "en menos dunha hora" estaban a prepararlle no edificio do lado para a cirurxía.
"Cando espertei tiven unha dobre satisfacción", afirma Antonio, convencido de que volveu nacer o mesmo día que o seu bebé. A nai, noutro vídeo, di que "non podía crer que logo de dez anos fosemos recibir o máis marabilloso da nosa vida ao mesmo tempo que Antonio recibía a vida que necesitaba. O noso fillo Samuel veu cun corazón debaixo do brazo para o seu pai". Ana María conta ademais que en 2002, un día en que Antonio saía dunha estación de metro moi próxima ao Gregorio Marañón sufriu unha parada cardíaca pola que foi auxiliado nese momento por unha enfermeira do Hospital que pasaba por aí.
Un dos cirurxiáns cardíacos do Hospital, Manuel Ruiz, explica que viviron a cirurxía cun "pouco de angustia", sendo coñecedores no quirófano do que sucedía de forma simultánea no paritorio, onde nacía o neno por cesárea. O paciente, di o médico, "empezou a mellorar nos días seguintes e todo acabou ao observalo feliz vendo ao seu fillo na pantalla do teléfono". O cirurxián explica que Antonio tiña unha cardiopatía hipertrófica, "unha enfermidade hereditaria que produce un engrosamento do miocardio e dificulta a saída do sangue do corazón, o que provoca que teña que traballar máis para poder bombeala".
"Moitos pacientes con este tipo de cardiopatías acaban en insuficiencia cardíaca terminal e, como no caso de Antonio, o transplante cardíaco é a única solución. Ese día el volveu nacer e naceu tamén o seu fillo, seguro que o van a recordar toda a vida", di o médico. Outro dos especialistas do Gregorio Marañón, o médico adxunto do Servizo de Cardiología Eduardo Zatarain, di que Antonio "tomou a decisión correcta xa que o seu corazón estaba a deteriorarse progresivamente".
O Hospital explica nunha nota que, con 23 casos, lidera os transplantes cardíacos na Comunidade de Madrid e converteuse no terceiro centro sanitario que máis intervencións deste tipo realizou no último ano en España. E destaca que é o segundo hospital español en canto a número de transplantes cardíacos infantís, con sete realizados no último ano. Mentres tanto, Antonio, o pai e paciente en recuperación, afirma que "non pensaba que se fosen a aliñar os astros para o seu transplante", pero recoñece que nestes casos "o tren pasa unha soa vez...".
E recoñece ademais que, doce horas despois do transplante, en recuperación e xa desintubado, esperou un pouco para ver ao neno no teléfono, "non fose ser -di- que coa emoción se me alterase algunha cousa".
