Son coñecidos como os "pais" da Constitución porque representaron ás forzas políticas da época nun selecto grupo de sete homes encargado de "parir" unha nova Lei Fundamental para a España democrática que xa asomaba. A dimensión do seu traballo foi crecendo co tempo, debido a unha tarefa nada fácil, nun delicado transo histórico, con momentos de crises e gran zozobra, como cando o socialista Gregorio Peces-Barba abandonou o relatorio antes de que se asinase o anteproxecto enviado á Comisión.
As sesións do relatorio, celebradas a porta pechada, non foron un camiño de rosas para uns protagonistas que partían de posicións ideolóxicas dispares e incluso antagónicas.
O socialista Gregorio Peces-Barba fora detido en 1971 antes de ingresar no PSOE clandestino; Jordi Solé Tura, deputado do PSUC, estivera encarcerado; e Miquel Roca, de CDC, era fillo de exiliados cataláns nacido en Francia. Fronte a eles, un exministro de Franco como Manuel Fraga, de Alianza Popular, ou Gabriel Cisneros, de UCD, que fora procurador nas Cortes franquistas.
Miguel Herrero de Miñón, tamén deputado de UCD, era letrado do Consello de Estado desde 1966, e o seu compañeiro de partido José Pedro Pérez Llorca, diplomático, conseguira unha praza de letrado en Cortes en 1968. "Os sete magníficos" alcumáronos desde o primeiro momento os cronistas parlamentarios; as catro décadas de vigor da Carta Magna transmutaron aqueles "magníficos" en "pais".
E iso que Miquel Roca ou José Pedro Pérez-Llorca prefiren definirse a si mesmos como "escribanos" máis que proxenitores, é dicir, meros transmisores da vontade do pobo español. Xunto a Miguel Herrero de Miñón, Roca e Pérez-Llorca son os únicos dos sete relatores que aínda viven, ultimamente moi ocupados cos actos conmemorativos do aniversario constitucional.
Con traxectorias vitais moi distintas, todos mantiveron o seu compromiso con aquel espírito de consenso, e así o ratificaron nunha declaración asinada por todos eles en 2003 con motivo do 25 aniversario da Carta Magna.
Manuel Fraga foi o máis implicado coa actividade política, como deputado e líder do seu partido, AP, e tras a súa refundación no PP, como presidente da Xunta de Galicia de 1990 a 2005, para pechar a súa traxectoria pública como senador autonómico.
Peces-Barba, que chegou a presidente do Congreso, en 1986 deu por pechada a súa etapa na política para dedicarse de maneira total ao mundo académico; foi reitor da Universidade Carlos III e alto comisionado de Apoio ás Vítimas do Terrorismo.
Tamén se envorcou no mundo académico Miguel Herrero de Miñón logo de 16 anos como deputado de AP e logo do PP; retirouse da actividade política para reincorporarse ao Consello de Estado como letrado e logo como membro permanente, onde continúa.
O periplo vital de José Pedro Pérez-Llorca, ministro en tres gobernos de UCD, levouno a partir de 1997 ao mundo da empresa, con cargos en Telefónica, Iberia, e IAG; desde 2013 preside o Padroado do Museo do Prado.
Miquel Roca, impulsor da fracasada "operación reformista", foi deputado de CDC ata 1995, cando pasou ao Concello de Barcelona, pero en 1999 cambiou a política pola avogacía, moi coñecido por defender á infanta Cristina no caso Nóos.
Gabriel Cisneros sempre foi deputado, primeiro de UCD e logo do PP, salvo unha paréntese entre 1986 e 1989; formou parte da Mesa do Congreso na VIII Lexislatura e cando faleceu en 2007 era vicepresidente terceiro da Cámara.
Comunista do PSUC, Jordi Solé Tura procedía do mundo universitario catalán e foi deputado, concelleiro en Barcelona, decano da Facultade de Dereito de Barcelona, deputado autonómico, senador e ministro de Cultura con Felipe González.
Estas son unhas breves reseñas biográficas dos pais da Constitución:
MIGUEL HERRERO RODRÍGUEZ DE MIÑÓN (UCD)
Nacido en Madrid en 1940, aos 26 anos gañou a oposición de letrado do Consello de Estado e dez anos máis tarde foi nomeado secretario xeral técnico do Ministerio de Xustiza, onde permaneceu ata 1977 para despois ser elixido deputado por UCD.
Foi concelleiro en Madrid por este partido, no que estivo ata 1982, cando pasou a AP, formación que presidiu tras a renuncia de Manuel Fraga en 1986, aínda que no renovado PP perdeu protagonismo e deuse de baixa en 2004, tras catro lexislaturas como deputado.
Autor de numerosos estudos sobre Dereito, membro da Real Academia de Ciencias Morais e Políticas desde 1991, en 1993 retirouse da vida política para reincorporarse como letrado ao Consello de Estado, do que é membro permanente desde 2009.
GABRIEL CISNEROS LABORDA (UCD)
Nacido en Tarazona (Zaragoza) en 1940, Gabriel Cisneros representou no relatorio a UCD; en xullo de 1979 foi vítima dun atentado cometido por Eta, e aínda que deixou a política en 1986, volveu dous anos despois pero dentro das filas do PP.
Foi elixido deputado do PP nas eleccións xerais de 1989 e ao ano seguinte entrou na Executiva do partido, mantendo o escano ata a VIII Lexislatura; en 2002 foi designado con Josep Borrell representante español na Convención para a Reforma da UE.
Co PP na oposición, en 2004 foi elixido vicepresidente terceiro da Mesa do Congreso, cargo que ocupaba cando enfermou de cancro en 2006, polo que faleceu ao ano seguinte, o 27 de xullo, en Murcia.
GREGORIO PECES-BARBA (PSOE)
Madrileño nacido en 1938, entrou no PSOE clandestino en 1972, primeiro capítulo dunha carreira que o levou ata a Presidencia do Congreso na primeira lexislatura de Goberno do PSOE, de 1982 a 1986, para despois envorcarse na universidade.
Cunha notable formación en Dereito e Filosofía, foi avogado en exercicio durante o franquismo.
Volveu á Universidade Complutense e despois pasou á Carlos III, da que foi reitor de 1990 a 2007; tamén foi alto comisionado de apoio ás Vítimas do Terrorismo. Faleceu en Oviedo o 24 de xullo de 2012.
MANUEL FRAGA IRIBARNE (AP)
Manuel Fraga naceu en Vilalba en 1922, letrado e diplomático, ocupou varios cargos no franquismo; foi ministro, promotor da Lei de Prensa de 1966 e impulsor da legalización de partidos como titular de Gobernación tras a morte de Franco.
Fundou Alianza Popular en 1977, desde a que conformou o principal partido da oposición ao PSOE da maioría absoluta de 1982, pero non logrou superar os resultados electorais daquel ano; a refundación do seu partido no PP en 1989 levouno ata Galicia, a súa terra, á que dedicou os seus esforzos.
Grazas a catro maiorías absolutas consecutivas do PP no Parlamento galego presidiu a Xunta entre 1990 e 2005; despois pasou á Cámara Alta como senador ata 2011, comprometido coa reforma da institución. Morreu en Madrid o 15 de xaneiro de 2012.
JOSÉ PEDRO PÉREZ-LLORCA Y RODRIGO (UCD)
O político, diplomático e xurista José Pedro Pérez-Llorca naceu en Cádiz en 1940, formouse en Dereito en Madrid e varias universidades europeas; tras ingresar na carreira diplomática estivo destinado no Ministerio de Asuntos Exteriores.
Con UCD foi elixido deputado nas eleccións de 1977 e tras participar no relatorio constitucional, Adolfo Suárez nomeouno ministro da Presidencia, para despois ocuparse de Relacións coas Cortes, Administración Territorial e Asuntos Exteriores.
Con Leopoldo Calvo Sotelo continuou en Exteriores ata a vitoria socialista de 1982, cando volveu ao seu posto de letrado das Cortes e dedicouse á avogacía; conselleiro de Telefónica, Iberia e IAG, desde 2013 preside o Padroado do Museo do Prado.
MIQUEL ROCA JUNYENT (CDC)
Miquel Roca naceu en 1940 en Cauderan (Francia), onde os seus pais se exiliaron tras a Guerra Civil; licenciado en Dereito e avogado, fundou Convergència Democrática de Catalunya (CDC) en 1974, cando aínda non morrera Franco.
Como deputado durante cinco lexislaturas foi portavoz da minoría catalá e da coalición CIU, e intentou unha operación política para ocupar o centro tras a caída de UCD mediante o Partido Reformista, que fracasou electoralmente.
Chegou a relevar a Jordi Pujol á fronte de CDC e, tras unha etapa como concelleiro en Barcelona, deixou a política en 1999 para entrar nos consellos de varias empresas e dedicarse á avogacía cun despacho que defendeu á infanta Cristina no caso Nóos.
JORDI SOLÉ TURA (PSUC)
De familia humilde, Jordi Solé Tura naceu en Mollet do Vallés (Barcelona) en 1930, ingresou no comunista PSUC en 1956, viviu exiliado en Francia e Romanía, estivo encarcerado durante seis meses e entrou no Congreso como deputado por Barcelona.
Doutor en Dereito, catedrático de Dereito Constitucional, foi deputado ata 1982, cando non renovou o escano; foi elixido concelleiro en Barcelona, aínda que renunciou ao ano seguinte para cambiar temporalmente a política pola docencia.
O seu achegamento ao PSC permitiulle en 1988 volver á actividade política como deputado autonómico, senador e deputado; ministro de Cultura con Felipe González, entre 1991 e 1993, volveu ao Senado ata 2004, cando se retirou da vida política. Morreu en 2009.
