Son días de contactos e conversacións cruzadas. Negociacións contrarreloxo para cumprir as tres premisas que marcou Núñez Feijóo na última semana. O aínda presidente da Xunta e recentemente aclamado presidente nacional do PP foi aclarando como quere que discorra a súa sucesión en Galicia: "Sen sorpresas" na Xunta, cun congreso extraordinario "de unidade" no PPDEG e sen traspasar o mes de maio.
O seu vicepresidente primeiro no Executivo, Alfonso Rueda, partía como favorito. E a poucos días de que a xunta directiva do PP convoque o congreso exprés da substitución, tamén se perfila como o barón mellor situado para pilotar o partido.
Na Xunta non existe demasiada contestación. Todos os conselleiros saben que é o coordinador dos equipos de Feijóo desde 2009. O único conselleiro, xunto a Rosa Quintana, que estivo en todos os seus Gobernos —sempre como número dous—. O home que interpreta e transmite as ordes do presidente e un dos poucos co quen sempre analiza as grandes decisións.
O partido é outra cousa. Rueda está obrigado a gañarse a "confianza" do resto de baróns provinciais e organizar as cotas do poder orgánico para que ninguén senta agraviado. Ou iso, ou o caos.
Non é o seu primeiro congreso de sucesión. En 2006, resultou unha das pezas craves para que Feijóo gañase —tamén por aclamación— o conclave dos populares que debía localizar unha substitución para Manuel Fraga. Entón Mariano Rajoy e José Manuel Romay Beccaría moveron todas as súas influencias para organizar unha aparencia de "unidade". Un a un, foron caendo o resto de aspirantes: Cuiña Crespo, Xosé Manuel Barreiro e Enrique López Veiga. Os votos da provincia de Pontevedra foron claves e Rueda, con Rafael Louzán e José Manuel Figueroa, moveu as fichas nas cidades para que nada fallase.
Axiña que como foi elixido, Feijóo reclamou a Rueda para a secretaría xeral do partido e, aínda que se resistiu a dar o paso, aceptou e mantivo o cargo ata 2016. Había que preparar unhas eleccións, as de 2009, desde a oposición e cun partido aínda dividido. Case todos déronas por perdidas ata o mesmo día das votacións. Pero Núñez Feijóo gañou e, como xa sucedese co Congreso do PPDEG, volveu reclamar a Rueda ao seu lado, como vicepresidente e indiscutible man dereita.
Así sucedeu en cada maioría absoluta que foi renovando. O pontevedrés converteuse no home forte de todos os gobernos, sempre á sombra do líder. Só na actual lexislatura, o xefe nomeou un segundo vicepresidente, o monfortino Francisco Conde, bo amigo e conselleiro, aínda que cun marcado corte económico e un perfil político menos sobresaliente.
Todo indica agora que ao eterno número dous tócalle vestirse de número un. E todo parece indicar que a Feijóo gustaríalle reeditar aquel sanedrín popular de 2006. Esta vez a el corresponderíalle exercer de Rajoy ou de Beccaría. Pero Alberto non é nin Mariano nin José Manuel. Rueda sábeo, e por iso sabe tamén que terá que gañarse o respecto e a aceptación de Diego Calvo na Coruña, de Elena Candia en Lugo e de José Manuel Baltar en Ourense con moita man esquerda. A súa anuencia é imprescindible para o obxectivo de unidade. Este martes, Baltar desbloqueou o camiño. é obvio que quixo ser o primeiro. Candia, de momento, segue optando por unha prudencia máxima. E Calvo, que fala con todos, parece querer medir con exactitude relojera o peso coruñés no futuro antes de bendicir a operación.
