Nova vida en Galicia para un matrimonio afgán: bebé en camiño e outra lingua

Así é a chegada a unha cultura totalmente diferente dunha parella obrigada a deixar todo o seu pasado atrás
El matrimonio afgano. XOÁN REY (EFE)
photo_camera El matrimonio afgano. XOÁN REY (EFE)

B. acaba de exceder a trintena e á moza H. fáltalle case un lustro para facelo. Os nomes completos e os seus apelidos, desde que os talibán tomasen Cabul este verán, mellor non polos. Son un matrimonio afgán. Están a adaptarse a Galicia. Teñen un fillo e a nena está en camiño.

"Ola. ¿Que tal?, ¿como están?", balbucea a moza, embarazada de cinco meses e que xa pasou por tres ecografías en España, o seu país de acollida. Todo está en orde. 

Él deféndese mellor en inglés que en español. ela, que é a primeira en saudar, ao contrario, aínda que apenas leven trinta días coñecendo a nova lingua.

Os dous deixaron ás súas familias na que é o seu berce. Non son da capital. Pero é preferible non pór o lugar, aínda que o mostren en confianza no seu teléfono. Sobre como se gañaban os garavanzos ou a súa situación económica anterior, outro tanto do mesmo. O aconsellable é obviar eses detalles para non dar pistas.

Os dous sorrín, aplauden, estreitan as súas mans, abrázanse... e deixan a verdade macerando nas profundidades da alma.

Non son partidarios de etiquetas. Desde logo, non a de nbsp;&pobrecitos. E si desexan, en cambio, análise máis en profundidade acerca de por que ocorre o que hoxe está a suceder.

A dignidade é o único recuperable entre os restos dun naufraxio. Cando por seguridade retumba o silencio, tamén.

Esta parella ten o resuello suficiente para encarar unha renovada existencia. Atenden amablemente a Efe logo de deixar ao seu raparigo no colexio. "He has two friends", conta o pai, orgulloso de que o rapaz xa faga dous amigos.

Ambos deixaron ás súas familias no seu país de orixe

Aos tres gústalles a capital galega, Compostela, onde residen. Parécelles bonita. E confían en poder entenderse cos aldeáns, para empezar, falando.

De que así sexa encárgase Israa Allahham, unha moza siria, a súa profesora na delegación galega da ONG Movemento pola Paz -MPDL-. 

"Vivir nun sitio onde non se sabe o idioma é moi complicado. Por iso ensínaselles, cun enfoque práctico e comunicativo para que poidan ter autonomía na súa vida, día a día. Os avances son distintos dun alumno a outro. Xogan moitos factores niso: o nivel educativo, se saben ler ou escribir, a capacidade de adaptación, o estar máis en contacto coa lingua materna que coa da sociedade de acollida...", detalla.

Susana Fernández, coordinadora na comunidade autónoma do programa de Protección Internacional da oenegué, reta " máquina" H. e ao "máis atrasado" B.: "Nun mes tomámonos un café xuntos e vemos os progresos nunha charla".

Esta profesional, como todos os seus compañeiros, sente verdadeira paixón pola tarefa á que consagrou a súa existencia e que consiste en envorcarse co porvir das persoas solicitantes.

"Iso implica traballar para que teñan unha situación o amable posible no momento en que chegan, que sentan cómodos para logo iniciar o traballo de integración social con eles. Cando falamos de integración, falamos de proceso. Cando falamos de proceso, non falamos de algo terminado, pois é algo que continúa, que continúa sempre".

Esta observación abórdaa dun xeito máis detido: "A vida de calquera persoa migrante ou refuxiada é unha loita constante entre estar aquí nunhas condicións que non sempre son as máis favorables e a outra pata, esa que sempre se mantén no país de orixe, onde están a túa familia, os teus amigos, as túas raíces. é unha tensión que sempre se mantén".

Establecerse, axustarse, coñecer a cultura, expresarse, que a un lle guste a comida, contar coas habilidades apropiadas para traballar... "Iso é pura supervivencia", razoa Fernández.

"Pero está esa bagaxe, o anterior, o previo, que segue aí. Hai que ser capaz de manter esa dobre vida. Non se borra a mochila, o que che formou, o que che segue conformando. Trátase, xa que logo, de conxugar o novo co que xa traes".

Susana non é miope ante un drama humano con máis arestas que o Annapurna.

Ningunha das súas palabras queda sepultada polo esquecemento.

A proba: "Adeus", despídese con xesto afable B. ao iniciar o camiño de volta a un fogar onde máis pronto que tarde serán un máis.

Este pai recolleu sen ningunha dúbida a luva que Susana lanzoulle e espera en novembro, nun local hostaleiro por elixir para ese encontro, desenvolverse mellor, ter moita máis soltura que agora.

Merece a pena que ese escenario tome forma. 

Comentarios