Raíces lucenses no berce da UE

A pesar de ser o internado elixido polos Reyes de España para que estude bacharelato a princesa Leonor, o acceso a unha praza dos Colexios do Mundo Unido —ou UWC polas súas siglas en inglés— non é unha simple cuestión de sangue azul, senón de esforzo. E moito. Polo menos o que pasou Daniel Penas Varela para ir superando un complexo proceso que durou meses e que filtrou aos 600 aspirantes iniciais en España ata deixalos en apenas 15 afortunados. Él é un deles e, ademais, o único galego e incluso o único representante de todo o noroeste de España.

Estudante de cuarto diso no Calasanz-Escolapios da Coruña, Daniel Penas levaba tempo dándolle voltas á posibilidade de saír fóra a estudar bacharelato e, concretamente, a estes colexios. "Unha tía miña falárame destas bolsas hai uns anos porque tiña un compañeiro de traballo que a conseguiu e pareceulle unha experiencia moi boa", relata o protagonista desta historia, de 15 anos.

Confesa que desde ese momento estivo a lle dar voltas á idea, "nun segundo plano", ata que chegou o día de decidir se se presentaba ou non á bolsa. Era outubro de 2020, o ano enrarecido pola pandemia. E lanzouse.

O PROCESO. O primeiro paso no longo camiño cara aos Colexios do Mundo Unido foi enviar un formulario online "cunha chea de preguntas que tiñamos que desenvolver" sobre actividades, hobbies, problemas detectados na contorna... Ademais, evidentemente, de mandar as notas —que no seu caso son moi boas— "e unha chea de cousas" máis. Tamén o DNI, aínda que en realidade todo o proceso previo de selección nos UWC "é anónimo", explica José Penas, pai de Daniel, que valora especialmente esa fórmula.

"Avalían á xente a través dun alcume, un alias, así que non saben se es un millonario ou un refuxiado, como é o caso dalgún alumno que teñen de Siria. O único que saben é o que demostras no proceso e iso é moi xusto", asegura satisfeito.

Unha vez remitido o test inicial entre setembro e outubro, en novembro comunican quen pasa á seguinte fase. Empezaron 600 e aí xa só quedan 60, entre eles Daniel. Pero é só o principio.

En decembro toca a entrevista persoal e a presentación dun proxecto social sobre a mellora dalgún problema da contorna. "Deixáronnos todo o Nadal para preparalo e á volta había que facer unha presentación duns cinco minutos", neste caso todo online pola pandemia.

Daniel Penas presentou como proxecto a creación dun grupo de novos voluntarios para coidar do horto dunha residencia que hai preto do seu colexio. E gustoulles. Iso, xunto á entrevista persoal, un test psicolóxico e outro de cultura xeral permitiulle a este coruñés seguir avanzando no proceso. Xa só quedaban 25.

Como recorda o seu pai, facer as cousas online pola pandemia "evitounos un par de fins de semana en Madrid", pero a comodidade de estar en casa non abrandou a dureza das probas, consistentes agora nunha entrevista co padroado dos UWC en España e nun exercicio de dinámica de grupo con outra xente seleccionada na que había que falar e debater sobre un tema media hora. Agora si estaba máis cerca.

"Tres días despois diso, sobre mediados de febreiro, seleccionaron aos 15 definitivos", entre os que Daniel é "o único do noroeste de España", xa que boa parte dos candidatos proceden de Andalucía, Barcelona, Valencia ou Madrid. Poderíase presupor que unha delas será a princesa Leonor, que se vai a Gales.

Os alumnos seleccionados están xa en contacto entre eles nun grupo de WhatsApp. Se tamén está a princesa é un segredo

O MÉTODO. Unha vez confirmada a aceptación aínda pasa un tempo no que os colexios fan encaixe de palillos para decidir a quen mandar a cada colexio, xa que teñen unha vintena repartidos por catro continentes e non en todos hai prazas. "Eles asignáronme Maastricht", recorda Daniel, que con todo aínda tivo que esperar case un mes máis ata que o propio centro holandés aceptouno formalmente. "Aínda tiven que encher algún formulario máis e facer probas ata o OK definitivo", recorda.

¿E unha vez dentro que? "Contento, aínda que a verdade é que non mo esperaba", confesa.

Daniel Penas Varela estudará bacharelato internacional durante dous anos e será dos máis mozos, xa que normalmente esixen unha idade mínima de 17 anos e empezar BAC cun ano máis do habitual. "Pero Daniel vai coa súa idade", destaca o pai.

Os seus dous anos en Maastricht supoñen un custo de 58.000 euros, incluíndo a residencia onde vivirá, pero el irá bolseiro. Todo estúdase en inglés, así que é bo levar un nivel alto —no caso deste coruñés xa conta cun nivel C1—. E compartirá habitación con outros tres alumnos que posiblemente sexan de países diferentes, xa que un dos eixos da filosofía dos UWC pasa por fomentar a multiculturalidade. 

"Basicamente estes colexios destacan por apostar por unha educación diferente que, ademais do académico, ensina valores como liderado, preocupación pola contorna, actividades sociais, multiculturalidade...", explica Daniel, que xa ten máis ou menos claros os seus plans de futuro.

"Gustaríame estudar unha enxeñaría. Eu son máis de ciencias", admite. "Unha enxeñaría que cumpra os requisitos para poder desenvolver próteses para xente con discapacidade", explica. De feito, xa leva tempo colaborando con Cruz Vermella e outras entidades, un labor social que UWC tivo moi en conta á hora de elixilo.

O proceso de selección é anónimo, cun alias, e inclúe test psicolóxicos e de cultura xeral, entrevistas e proxectos

CONTACTO CON GALICIA. Maastricht fíxose famosa como cidade a principios dos 90 porque alí asinouse un dos tratados funcionais da Unión Europea, pero a nivel doméstico, en Holanda, a urbe é coñecida polo seu carácter universitario. Alí irá Daniel a partir de setembro e tamén os seus familiares cando toque visita, xa que os UWC non só permiten ese contacto familiar senón que o recomendan", indica o pai.

Para José e a súa muller será duro xa que a saída acelerada de Daniel de casa coincide coa marcha á universidade do seu irmán maior. Un síndrome do niño baleiro antes de tempo que, con todo, José relativiza. "No fondo tivemos sorte porque nos puido tocar Xapón, India, Australia...", di. En comparación, Holanda parece á beira de casa.

Ademais, Daniel vaise "a un centro moi bo" así que "estamos moi contentos e moi orgullosos porque conseguise meterse entre esa ducia de alumnos. E que o fixese el só, sen axuda".