PODERÁN estar esgotados pero o sorriso non se borra das súas caras. Ana e Manuel puxeron punto e final a case dez anos de incerteza e angustia coa chegada ás súas vidas, vía Ucraína, das súas mellizos, Hugo e Lucía –nomes ficticios como os dos seus pais para salvagardar a súa intimidade–.
Estes dous pequenos naceron o pasado 7 de xuño en Kiev e son fillos biolóxicos de Manuel e dunha muller ucraína doante de óvulos. O embrión, fecundado in vitro, foi implantado no ventre doutra muller, tamén dese país, mediante unha xestación subrogada. O proceso saíu ben e foi rápido: en pouco máis dun ano, Ana e Manuel conseguiron ser pais, o que levaban anos e anos anhelando. En España non o puideron facer porque non está lexislada aínda a xestación subrogada.
Aínda que Ana quedou, de momento, á marxe da fecundación e a xestación, iniciará en breve os trámites para poder adoptar aos fillos da súa parella e ser nai de pleno dereito dos dous pequenos, dado que tanto a doante como a gestante renunciaron aos nenos. É algo que parece moi enrevesado pero que é necesario para que ambos, Ana e Manuel, poidan ser, tamén nos papeis, os pais legais dos nenos.
O proceso de xestación subrogada custoulle a esta parella 53.000 euros e tiveron que deixar de amortizar dúas hipotecas
"Unha cardiopatía conxénita impediume quedar embarazada e ser nai porque ou xinecólogo advertiume que, se o facía, estariamos en risco de morte tanto eu como ou neno. Entón, non nos quedou outro remedio que buscar outras saídas. Intentamos unha adopción nacional ou internacional e estivemos sete anos en lista de espera. De súpeto, pechou a ECAI, a organización que facía de mediadora non proceso, á que lle pagamos 5.000 euros, e quedamos vinteséis familias galegas colgadas. A solución era buscar outra e reiniciar o proceso. Ou sexa, íbasenos a espera a quince anos. Foi entón, en marzo de 2015, cando pensamos na posibilidade dá xestación subrogada, algo que nos parecía moi difícil e moi caro, para xente rica e famosos como Ricky Martin... pero foi posible, con moitos esforzos económicos, pero posible. De feito, os nenos xa están aquí", di Ana.
CUSTO. Esta parella gastou no proceso 53.000 euros incluíndo todo: viaxes, doazón e fecundación, axencia, parto e pago á xestante, que levou 23.000 euros. Se a xestación subrogada se fixese en Estados Unidos, o gasto fose o dobre polo custo superior das viaxes e a sanidade, toda privada, ademais do nivel de vida do país, moito máis caro que España cando en Ucraína a moeda está moito máis baixa que o euro.
"Temos bastantes cargas económicas que nos fixeron sopesar moito a decisión pero valeu moito a pena. Se ben o miras, o que nos costou todo supón a metade do que costa un piso e non é comparable en satisfacción persoal ter un piso e ter un fillo ou, neste caso, dous. Así que os cartos que tiñamos que gastar en amortizar dúas hipotecas que tiñamos, investímolos aquí", afirma a parella.
"Viaxamos en xullo de 2015 alí e entrevistámonos con dúas mulleres. Todas teñen que ter xa fillos, tanto as doantes de óvulos como as xestantes"
O seu consello é, a partir de agora, que ninguén quede sen cumprir a súa vontade de ser pai por cuestións económicas. "Existe a opción de Ucraína, onde sae máis barato e hai todas as garantías legais e sanitarias. Nós non tivemos ningún problema e é marabilloso erguerse pola mañá e ver estes sorrisos", di, neste caso, Manuel.
Iniciar un proceso de xestación subrogada pode ser arriscado se a parella non se informa ben ou elixe un país onde non haxa as suficientes garantías. Por iso, é conveniente porse en contacto con colectivos como Son nuestros hijos ou a Asociación por la Gestación Subrogada en España. "Nós fomos a unha charla desta última asociación e despois a xunto dunha avogada, que nos dixo que Ucraína era un sitio serio, que se facía con contratos asinados ante un notario e tamén con garantías do que cobraba a xestante e de como a trataban", apuntan estes pais.
PARTO. Ana e Manuel viaxaron a Ucraína para elixir a doante do óvulo –só polas súas características físicas, o máis parecidas posible ás de Ana– e tamén á xestante, coa que se entrevistaron previamente para ver a súa idoneidade.
"Viaxamos en xullo de 2015 alí e entrevistámonos con dúas mulleres. Todas teñen que ter xa fillos, tanto as doantes de óvulos como as xestantes. A xestante que escollimos pareceunos próxima e díxonos que o facía porque necesitaba os cartos e tamén por axudar a alguén. A nós gustounos e decidimos que fose ela. Fíxose a fecundación in vitro, nun só intento, e en outubro a muller quedaba embarazada", sinala Manuel. A xestación transcorreu con normalidade e o parto, por cesárea, produciuse un pouco antes de tempo, ás 37 semanas, dado que os nenos pesaban xa 3 quilos cada un.
"Houbo que facer cesárea porque o neno viña atravesado. Se non, sería parto natural. En canto naceron e os limparon, xa nolos deron a nós. A emoción que sentimos cando os vimos nacer foi moi grande. Pasamos unha semana chorando os dous! Agora xa nos tratamos, nós e ela, como unha familia e estámoslle superagradecidos polo que fixo por nós. É algo moi grande. Sentímonos moi felices porque, ao final, conseguímolo. Xa están aquí", afirma Ana.
