Descobren en Pompeia un posto de comida rápida

Trátase dun termopolio, un establecemento en ell que se vendía comida para levar
Restos del termopolio hallado en Pompeya. LUIGI SPINA (Efe)
photo_camera Restos do termopolio achado en Pompeya. LUIGI SPINA (Efe)

A área arqueolóxica de Pompeia, a cidade destruída no 79 dc. pola erupción do Vesubio non deixa de sorprender e este sábado comunicouse o achado dun termopolio, o lugar onde se servía comida e bebida aos habitantes, intacto e decorado e con aínda restos de alimentos.

O ministerio de Cultura italiano e a área arqueolóxica anunciaron o que consideraron "outro descubrimento extraordinario en Pompeya, nas novas escavacións emprendidas dentro do proxecto de mantemento e restauración da Rexio V".

Trátase de termopolio, onde se adoitaba servir comida ás clases máis baixas da cidade, perfectamente conservado co mostrador coa imaxe dunha ninfa mariña dacabalo e outros animais con cores tan brillantes que parecen tridimensionales, explican.

Pero o que máis sorprendeu aos arqueólogos é o descubrimento nos envases con restos desta comida que se vendía na rúa e que é orixe da "comida para levar".

De feito, era costume dos pompeyanos consumir alimentos e bebidas quentes ao aire libre e os arqueólogos e expertos que traballan no parque arqueolóxico de Pompeia xa están a estudar o material para comprobar canto este descubrimento pode ampliar o coñecemento sobre os hábitos alimentarios da época romana.

"Ademais de ser un testemuño máis da vida cotiá en Pompeya, as posibilidades de análises deste termopolio son excepcionais, pois por primeira vez escavouse toda unha contorna con metodoloxías e tecnoloxías de vangarda que están a devolver datos inéditos", explicou Massimo Osanna, director xeneral do Parque Arqueolóxico de Pompeia.

Agora cun traballo interdisciplinario realizaranse varias análises no laboratorio para coñecer o contido das "dolia", os recipientes de barro nos que se cociñaba la comida na antiga Roma.

As decoracións do mostrador do termopolio –as primeiras en emerxer da escavación– mostran na fronte a imaxe dunha nereida (ninfa) a cabalo nunha contorna mariña e, no lado máis curto, a ilustración probablemente da mesma tenda como un letreiro comercial.

Ademais, no termopolio atopáronse diferentes materiais de despensa e de transporte: nove ánforas, un recipiente en bronce, dous frascos e unha pota de cerámica.

O chan de toda a sala está formado polo chamado "cocciopesto", un revestimento impermeable formado por fragmentos de terracota no que se inseriron fragmentos de mármore policromado nalgúns puntos.

Os termopolios, onde se servían bebidas e comida quente, como indica o nome de orixe grega, conservados en grandes dolia (tarros) incrustados no mostrador de mampostería, eran moi habituais no mundo romano, onde era costume consumir o prandium (a comida) ao aire libre.
Só en Pompeia hai uns oitenta, pero ningún co mostrador completamente pintado, o que confirma a natureza excepcional do achado.

O PRIMEIRO ANÁLISIS DOS ALIMENTOS

As primeiras análises confirman que as pinturas do mostrador representan, polo menos en parte, os alimentos e bebidas que realmente se vendían dentro do termopolio: dous ánades reais están representados entre os cadros do mostrador e, de feito, atopouse un fragmento de óso de pato dentro dun dos recipientes, xunto con porco, cabras, peixes e caracois de terra, testemuñando a gran variedade de produtos de orixe animal utilizados para a elaboración dos pratos.

Doutra banda, as primeiras análises arqueobotánicos permitiron identificar fragmentos de carballo caducifolio, probablemente pertencentes a elementos estruturais da encimera.

No fondo dun dolio, identificado como un recipiente de viño na base da botella para beber, que se atopa no interior, identificouse a presenza de fabas, intencionalmente moídas, que como aseguraba Apicius utilizáronse para modificar o sabor e a cor do viño, blanqueándolo.

Outro dato interesante é o descubrimento de ósos humanos, achados parcialmente alterados polo paso de túneles realizados na época moderna por escavadoras clandestinas en busca de obxectos preciosos.

Algúns son dun individuo de polo menos 50 anos que probablemente estivo situado sobre un leito do que quedan rastros ao momento da chegada da corrente piroclástica que arrasou a cidade.

Outros ósos, aínda por investigar, pertencen a un segundo individuo e foron atopados dentro dun gran dolio, quizais colocado alí polos primeiros escavadores.