Un equipo de investigadores do Mayo Clinic e a Universidade de California en Los Ángeles (Estados Unidos) conseguiu, a través da estimulación eléctrica da medula espinal e a fisioterapia, que un home parapléxico desde 2013 volva recuperar a súa capacidade para camiñar.
Jered Chinnock, agora de 29 anos, lesionouse a medula espinal nas vértebras torácicas na metade das costas nun accidente de moto de neve. Diagnosticáronlle unha perda completa de función por baixo da lesión, o que significa que non podía moverse ou sentir nada debaixo da metade da súa torso. No estudo, que comezou en 2016, participou en 22 semanas de terapia física, e despois implantáronlle cirurxicamente o electrodo.
No estudo, cuxos detalles publicáronse nun artigo na revista Nature Medicine, os investigadores explican que, grazas a un estimulador implantado na zona da súa medula espinal que non estaba conectada co cerebro, o home pode camiñar cun andador que ten rodas dianteiras e a axuda dos adestradores, que lle prestan asistencia de forma ocasional.
En total, o paciente realizou 113 visitas para acudir a rehabilitación no Maio Clinic durante un ano, e logrou fitos durante as sesións individuais como percorrer 102 metros, aproximadamente a lonxitude dun campo de fútbol, dar 331 pasos ou camiñar 16 minutos con escasa axuda. Actualmente, como precaución de seguridade, o paciente só camiña baixo a supervisión do equipo de investigación.
A medula espinal do home foi estimulada por un electrodo implantado, permitindo ás neuronas recibir o sinal de que quería pararse ou dar un paso. "Agora creo que o verdadeiro desafío comeza, e iso é comprender como sucedeu isto, por que sucedeu e que pacientes responderán", sinala Kristin Zhao, investigadora coprincipal do estudo.
PROGRESO CONTINUO. O implante aséntase no espazo epidural, a parte máis externa da canle espinal, nun lugar específico debaixo da área lesionada. O electrodo conéctase a un dispositivo xerador de pulsos debaixo da pel do abdome do home, e comunícase de forma inalámbrica cun controlador externo.
Logo, o equipo de investigación intentou determinar se o home podía pararse e camiñar con axuda. Durante 113 sesións de rehabilitación, os investigadores axustaron as configuracións de estimulación, o soporte do arnés e a velocidade da cinta de correr para permitir a máxima independencia do home.
A investigación demostrou que o home podía camiñar sobre o chan cun andador con rodas dianteiras e pisar unha cinta de correr colocando os brazos sobre as barras de soporte para axudar a manter o equilibrio. Con todo, cando a estimulación foi desactivada, o home permaneceu paralizado.
Debido a que o home non recuperou a sensación, inicialmente usou espellos para ver as súas pernas
Na primeira semana, o participante usou un arnés para reducir o risco de caídas e para proporcionar equilibrio na parte superior do corpo. Os adestradores colocáronse de xeonllos e cadeiras para axudalo a pararse, balancear as pernas e cambiar o seu peso. Debido a que o home non recuperou a sensación, inicialmente usou espellos para ver as súas pernas, e os adestradores describiron a posición das pernas, o movemento e o equilibrio.
Para a semana 25, non necesitaba un arnés, e os adestradores só ofrecían axuda ocasional. Ao final do período de estudo, o home aprendeu a utilizar todo o seu corpo para transferir peso, manter o equilibrio e propulsarse cara a adiante, o que require mínimos sinais verbais e revisións periódicas das súas pernas.