O presidente de BBVA, Francisco González, coñecido no sector polas súas iniciais FG, deixará a finais deste ano en mans do seu delfín Carlos Torres o seu cargo na entidade que dirixiu durante case dúas décadas con man de ferro e obsesionado pola transformación dixital.
Nacido en Chantada, en 1944, o veterano banqueiro irase finalmente antes de cumprir os 75 anos, a idade máxima establecida polo banco para esgotar o seu mandato, e como suxerira en rolda de prensa: cedendo a testemuña a quen foi o seu home de confianza nos últimos anos.
Aínda que comezou a súa carreira profesional con apenas 20 anos como programador informático, non foi ata 1987 cando fundou a sociedade de valores FG Investimentos Bolsistas, que vendeu anos máis tarde a Merrill Lynch nun auténtico pelotazo.
Por aquel entón, José María Aznar chegara ao Goberno, Rodrigo Rato era o todopoderoso vicepresidente económico e FG, moi próximo ao PP, foi o elixido para presidir Argentaria, o banco público que acabaría fusionándose con BBV a finais de 1999.
Dous anos máis tarde converteuse no único presidente executivo de BBVA, tras o abandono de Emilio Ybarra polo escándalo das contas secretas, e comezou unha nova etapa convencido das bondades que traería a tecnoloxía ao mundo da banca.
Durante o seu extenso mandato, BBVA multiplicou con fartura o seu tamaño e aumentou a súa presenza internacional, nalgúns casos con maior acerto que noutros.
Tamén se esforzou por erradicar calquera posible mala praxe e non lle tremeu o pulso cando tivo que prescindir dun conselleiro delegado tan valorado como José Ignacio Goirigolzarri ou, posteriormente, cando encumbró a Ángel Cano ata ese mesmo posto e, da noite para a mañá, relevouno por Carlos Torres Vila.
Afeccionado ao golf, a FG gústalle pasar os fins de semana practicando no campo da Moraleja, moi preto de onde reside, e aínda que ás veces escápase a terras galegas, no verán adoita pasar as súas vacacións en Mallorca.
Asiduo do Foro Económico de Davos, en Suíza, FG domina o inglés e sente cómodo nese tipo de encontros, que logo lle gusta comentar, do mesmo xeito que cando participa en citas relevantes desde o punto de vista tecnolóxico.
Durante o seu extenso mandato, BBVA multiplicou con fartura o seu tamaño, aínda que non tanto como o Banco Santander, o seu estreito competidor, e aumentou a súa presenza internacional, nalgúns casos con maior acerto que noutros.
México segue sendo o principal motor das contas do grupo, pero os máis críticos co banqueiro, ao que algúns tachan de desagradecido, recordan que foi o seu antecesor o que apostou por Bancomer e recordan algúns dos seus fracasos, como o intento por facerse coa Banca Nazionale do Lavoro en Italia.
Tampouco tivo especialmente éxito a aposta polo chinés Citic, pero a firma de FG está detrás doutras operacións con aparente mellor rédito, como a entrada en Estados Unidos ou a compra en Turquía de Garanti Bank, a pesar dos vaivéns da lira nos últimos meses.
Sen pelos na lingua, ao banqueiro non lle custaba moito criticar publicamente ao Goberno socialista de José Luís Rodríguez Zapatero ou operacións como a saída a Bolsa de Bankia, dirixida por quen anos antes fora clave no seu ascenso.
Aínda que era máis dado a enxalzar as políticas do "seu amigo" Mariano Rajoy, tampouco dubidou en animar a pedir o rescate para disipar as dúbidas dos investidores, aínda que máis tarde rexeitase de plano participar na creación do banco malo, o que si fixeron o resto dos principais bancos.
Nunha das súas roldas de prensa máis memorables, a pesar do seu visible arrefriado, advertiu de que BBVA xamais se achantaba ante as presións políticas e asegurou que deixaría a entidade triste pero orgulloso por todo o que queda atrás.
