"A verdade é que dubidei sobre se facer outra carreira e deixar a danza de lado, polo nivel de esixencia que leva", conta Claudia Darriba, de 18 anos e natural de Redondela. "Porque non se trata só de acudir ás clases e compaxinalo cos estudos. Trátase da disciplina que che esixe na túa vida diaria, nos adestramentos, en coidar a alimentación... Pero non puiden. Non fun capaz de deixar de bailar". Entón, tívoo claro. "Non había máis nada que pensar: se non era capaz de deixar de bailar, sería porque teño que bailar".
Darriba é unha das dúas alumnas da escola de danza Déborah de Pontevedra que este ano seguirán formándose de face á profesionalización no terreo do baile. O seu soño, acabar nunha compañía de ballet clásico. Por agora vaise á única universidade de España que ofrece a posibilidade de cursar unha licenciatura de danza, o Juan Carlos I de Madrid.
A súa compañeira na escola de danza Mercedes Fernández, de 16 anos e nacida en Pontevedra, decidiu marcharse a Leiria (Portugal). Alí cursará un Bacharelato artístico específico de danza. En España non existe esa posibilidade. "É unha pena que aquí se apoie tan pouquiño a danza. Non hai bolsas, non hai bacharelato artístico específico... Pono moi difícil se queres formarche para intentar dedicarche profesionalmente a isto", di Fernández.
"Deberiamos premiar o compromiso dos mozos e mozas que queren bailar", di Déborah Alfaya. "O seu nivel de esixencia é dobre"
Formadas en escolas e academias de baile desde nenas, as dúas alumnas de Déborah Alfaya, que recibiron premios en certames internacionais (nos últimos meses Fernández quedou primeira no VigoPorté e Claudia terceira nun concurso de danza no Porto), teñen claro que queren facer da danza a súa profesión. Pero en Galicia téñeno complicado. "O único sitio de España onde se pode cursar o que entendemos por unha carreira de danza é a Universidade Juan Carlos I de Madrid. Moi pouca xente sabe que existe", conta Déborah Alfaya, a directora da escola pontevedresa onde se formaron as dúas mozas. "Son catro anos nos que podes elixir entre especializarche en contemporáneo, clásico ou español". Aparte, existe a posibilidade de entrar nun conservatorio superior. "Si, a titulación é bastante parecida. Nestes momentos é o que podes facer, o máis habitual".
ALFAYA. Non é a primeira vez que alumnas de Alfaya, que formou parte do Ballet Nacional Clásico, deciden marcharse fóra de España a facer o Bacharelato artístico de danza. "Unha das miñas alumnas terminouno xa no Porto. En Portugal, que nisto nos leva bastante vantaxe, tamén se pode facer en Lisboa e en Leiria, que é onde entrou agora Mercedes Fernández".
Para Alfaya é fundamental seguir presionando ás administracións para que apoien a formación artística en danza. "Necesitaríase un compromiso maior dos gobernos con este tema", di. "Asegúroche que non é nada fácil facer segundo de Bacharelato, preparar o Selectivo e, á vez, ter a presión de manterse en forma porque tes que facer unha proba de acceso específica de baile. Deberiamos premiar o compromiso destas mozas e mozos. Non castigalos a ter que marcharse".
A idea de dureza e sacrificio que rodea o mundo da danza é totalmente real. "Xa dígoche que estas mozas de saír por aí, pouco. Non teñen tempo. Adoitan ser ademais moi boas estudantes porque se teñen que organizar á forza para estudar e para bailar. Desde moi pronto saben ben que significa concentrarse e a importancia da disciplina nos estudos e no baile. Por iso a danza en serio só é para aquelas persoas ás que lles gusta moitísimo e queren seguir con isto ata o final. A esixencia das mozas e mozos que queren bailar é dobre. Neste sentido, a motivación para esforzarse ao máximo é fundamental".
A profesora pontevedresa recoñece que hoxe existen máis oportunidades de formación que para a súa xeración, pero afirma que é necesario seguir avanzando. "Estou súper orgullosa destas alumnas", confesa. "O ano que vén outra parella sairá da escola co obxectivo de chegar a ser profesional".
