Se en xullo de 2014 Pedro Sánchez conseguiu ser secretario xeral do PSOE pola súa imaxe moderada e co apoio de Susana Díaz e boa parte do aparello do partido, tres anos despois volveu a facelo coa bandeira da esquerda, levantado polas bases e repudiado polos notables.
Él di que é un home distinto, un político libre á fronte dun movemento novo, dunha corrente de ilusión coa que o PSOE pode esquivar o buraco que conduce á irrelevancia polo que están a caer, un a un, os seus irmáns europeos.
Para os seus detractores non é máis que un oportunista, un político sen fondo, un temerario, un intruso que se coou no PSOE de sempre, o que só eles coñecen e queren salvar. Pero en tres anos Sánchez viviu doce procesos electorais, un cambio intenso no panorama político español e un sen fin de deslealdades e guerras internas que certamente o fan un home distinto ao candidato fotoxénico e educado que gañou en 2014 o "casting" socialista da súa xeración.
Parecía hai meses que Pedro Sánchez puxera fin, aos seus 44 anos, á súa carreira política. Sánchez chegou en xullo de 2014 todo o máis alto do PSOE colmando unha traxectoria profesional na que alternou a súa dedicación á política, primeiro como concelleira e logo como parlamentario, coa súa actividade de docente e economista. "Podería ser o primeiro presidente do Goberno que sufriu o paro", profetizou Sánchez ao pouco de ser elixido secretario xeral, recordando que o seu non foi un camiño de rosas.
Este madrileño do barrio de Tetuán, nacido o 29 de febreiro de 1944, licenciouse en Ciencias Económicas e Empresariais pola Universidade Complutense, logo de estudar no instituto Ramiro de Maeztu, de onde lle vén a súa paixón polo baloncesto e o equipo do Estudantes, en cuxa canteira xogou ata os 21 anos.
Aínda que optou polos números para labrarse un futuro, desde mozo inculcáronlle en casa o interese pola política. O seu pai, Pedro, militante do PSOE, foi xerente do Instituto Nacional das Artes Escénicas e da Música durante a etapa de Carmen Alborch. A súa nai, Magdalena, funcionaria da Seguridade Social e universitaria tardía, contaxioulle a admiración por Felipe González.
Co felipismo en horas baixas, Sánchez revolveuse ante a posibilidade de que gañase a dereita e en 1993 deu o paso de afiliarse na agrupación socialista do barrio
Co felipismo en horas baixas, Sánchez revolveuse ante a posibilidade de que gañase a dereita e en 1993 deu o paso de afiliarse na agrupación socialista do barrio, iniciando un camiño que xamais pensou que lle levaría á Moncloa.
Tras licenciarse na carreira en 1995 e facer a mili, púxose por primeira vez na lista do desemprego e obtivo un primeiro traballo nunha asesoría fiscal onde gañaba 40.000 pesetas en negro, como el revelou na pasada campaña electoral. "Pensaba que me interesaba o mundo empresarial, pero me dei conta que o que me interesaba era a política", confesou Sánchez.
MOZO DOS RECADOS. A falta de oportunidades tras facerse especialista en enviar currículos levoulle a emigrar a Estados Unidos, onde traballou nunha empresa financeira de mozo dos recados levando papeis dun lado a outro. De volta a Madrid, un amigo deulle un consello que supuxo outro fito na súa vida: "Se queres comprender o mundo actual, tes que irche a Bruxelas". Alí foise a facer un máster en Economía Política Europea (1997-98) que lle abriu a mente e permitiulle aprender idiomas. Pouco despois, traballou no Parlamento Europeo como asesor da eurodiputada socialista Barbara Duhrkop.
A súa seguinte escala no estranxeiro foi en 1999, cando foi xefe de gabinete do Alto Representante de Nacións Unidas en Bosnia para o proceso de reconstrución, posto que ocupaba o exministro de Exteriores Carlos Westendorp.
A falta de oportunidades tras facerse especialista en enviar currículos levoulle a emigrar a Estados Unidos, onde traballou nunha empresa financeira de mozo dos recados levando papeis dun lado a outro
VOLTA A ESPAÑA. Coa mochila chea de experiencias, regresou a España en 2000, onde volveu alistarse ao paro antes de traballar para a OCU como director de Relacións Internacionais. Os seus contactos abríronlle a porta de Ferraz, onde foi asesor de Economía da Executiva Federal entre 2000 e 2004. Ao tempo, estreouse como concelleiro no Concello de Madrid, onde mantivo a acta ata 2009.
Sen descoidar a súa faceta de economista, compatibilizou a actividade política coa de profesor asociado da Universidade Camilo José Cela (Madrid), onde se doctoró en 2012 coa cualificación de sobresaliente cum laude. En setembro de 2009, con José Luís Rodríguez Zapatero de presidente, subiu un novo chanzo na súa carreira política ao pasar a ocupar o escano que deixou vacante o exministro de Economía Pedro Solbes.
O seu primeiro paso polo Congreso permitiulle foguearse nalgunhas comisións e granjearse a confianza de persoas como Alfredo Pérez Rubalcaba, que o integrou no seu equipo na campaña electoral de 2011. Ao non revalidar o escano, aproveitou para terminar a súa tese, dar clases e traballar como autónomo nunha consultora, pensando que, co PSOE na oposición, a porta da política volvía pecharse. Pero o destino volveu facerlle unha chiscadela e en xaneiro de 2013 regresou ao Congreso como deputado para substituír a Cristina Narbona.
En xullo de 2014, foi elixido líder do PSOE tras derrotar nas primarias a Eduardo Madina e a José Antonio Pérez Tapias
A finais dese ano, Rubalcaba encomendoulle percorrer España para informar as conclusións da conferencia políticas do PSOE e durante a súa misión, algunhas agrupacións animáronlle a presentarse ás primarias para ser candidato a presidente do Goberno.
En xullo de 2014, foi elixido líder do PSOE tras derrotar nas primarias a Eduardo Madina e a José Antonio Pérez Tapias. Cos galóns concedidos pola militancia, foi proclamado candidato á Moncloa en xullo do pasado ano xa sen rivais.
Sánchez está casado desde 2006 coa bilbaína Begoña Gómez, coa que ten dúas fillas, Ainhoa e Carlota. Gran namorado da súa familia, nela atopou o soporte nos dous últimos anos para compensar o desgaste acumulado desde que se puxo á fronte do PSOE. Outro dos seus aliados é o seu irmán, David, quen emprendeu un camiño profesional distinto para converterse en director de orquestra.
